Ani kararlar vermeyin.Kendim aramayı düşünmüyorum çünkü biliyorum tükürdüğümü yalamış olacağım. Bana çıkarken sen gittikten sonra adım atacağımı sanıyorsan yanılıyorsun. Sen laz inadıyla karşılaşmamışsın. Bu evden adımını attığın anda geri dönemezsin. Tarzında konuştu. Ama diğer hanfendinin de dediği gibi kendisi öküz olduğu için ne kadar geçerse geçsin asla adım almayacağını düşünüyorum. Ben ne yapacağım, ne kadar bekleyeceğim, boşanmalı mıyım? Bu sorular bu belirsizlik bu bekleyiş beni mahvediyor. Anne babamın evinde saatler geçmiyor.
Bence biraz abartı olmuşMerhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı.
İki tarafın da hatası var.
Eşinize gelince bir kimsenin dudağı kapatmakla dudak patlamaz. Onu bir geçelim. Sürekli geçimsiz adamla da zor. Bağır çağır. Artık komşular duysun, sonra evi terkedersen geri dönme. Oldu o zaman. Geçsin bunları karısına psikolojik hatta fiziksel şiddette bulunurken iyi, elalem duyunca kötü.
Size gelince bebeginizi saglikla buyutun insallah
doktor raporlu bir yatak istirahati gerektirecek bir rahatsızlığınız yoksa niye işten ayriliyorsunuz? Hamilelik hastalık değil. Cebinizde 200 TL olmayacak durumdaysaniz bir zahmet çalışacaksınız. Ha rahatsızım diyorsaniz da ona buna kek borekle işiniz ne? Bir de niye gelsin arasın derdindesiniz? Bir kafanızı dinleyin. Zamana bırakın. Ben açıkçası 2 gün önce dudağımı patlatan, taa babamı arayacak şekilde evden ayrildigim adam aramiyor diye dertlenmezdim. Bir karar vermek için zaman tanırdım kendime. 1 senelik evlilik, 5 aylık çocuk, 2 işsizlik. Biraz sakinleşin.
Not: Pcos korunmama sebebi değil
Bana da bana bir şey olmaz diyordu mahkemede bana gülümsüyordu .Adam hala bırakamıyor.Sizi çok iyi anlıyorum .Benim ex de seni gebertirim vs sus lan vs tepkiler veriyordu en ufak bir sey de. Affediyordum .Ahlaksız dedi evden kovdum.Gitmedi tabiki yine sabrettim.Sonra en son olayı hastane önünde rezil etti .Sonra yine bana en son seni boşamam tekme tokat döverim hıncımi alırım ,siktir et derim ,kapının önüne koyarım dedi bu lafın üzerine gittim ve boşandım.Rica ederim. Aynı modelden bende de vardı hatta daha kötü versiyonu ben anlıyorum sizi. İnsanı çıldırtıp sonra neden çıldırdın diyen tipler vardır aha onlar bunlar işte. Ben mesela sakin biriyimdir normalde. Ama adam beni en sonunda zıvanadan çıkarttı. Dayak yemekten yada bana ettiği tehditlerde söylediği şeyleri yapacağına korkup dursaydım bugün boşanmış biri olamazdım. Evet çocuklara üzülüyoruz ama psikolojisi bozuk kendi üzerinde kontrol sahibi olmayan bir baba ile sürekli annesini kavga ederken görmesinden ise sakin bir ortamda olması ana baba ayrı da olsa yeğdir. Ben senin yerinde olsam pişman olmazdım. Çıkarsan dönemezsin filan diyen adamlar varya çok gururlular ya hani boşandıktan sonra senden benden perişan oluyorlar. Bak buna emin ol. Ailesinin evinde sığıntı gibi odaya tıkmışlar bir küçük oda düşün yatak tv filan konmuş sen orada otur demişler sana. Hah işte benim ex böyle bir durumda. Bana pişman olursun yalvarırsın ama barışmam diyordu. Bende bana birşey olmaz merak etme sen demiştim kendisi yokluyor. Boşanmışız bir ay olmuş ama adam barışma hayalleri içinde. Yüz versem atlayıp gelir. Ama istemiyorum.
Saygı baştan korunur, sevgi baştan gösterilir, evliliğin kaldırmayacağı büyük laflar ve büyük kötülükler yapılmaz.
Filmin ilk serisini gördüm. İkincisini çekmek ister misin diye sor. Ben bu filmde yokum derim. Çünkü dönersem işleri bıraktığımdan daha kötü hale getirecek eminim. Ben karşımdakini tanıdım, biliyorum, düşündüm ve dik durdum. Sende düşün. Çok iyi düşün çocuk için evliliğin iyi bir ortam oluşturuyor muydu oluşturmuyor muydu karar ver. Kararını uygula değiştirme daha da.
Lütfen acele etmeyin..henüz çok taze sakince düşünün fevri karar vermeyin kendinizi eve kapatıp eziyet etmeyin ortalık bı durulsun her iki taraf sakinlessin bu esnada çıkın gezin hava alın dost ziyareti yapın.. daha sonra durumunuza karar verirsinizMerhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı.
Görünen o ki mutlusunuz. Öyle de kalın inşallah.Herkese iyi veya kötü yorumlarınızdan dolayı teşekkür ederim. Bugün elinde çiçeği ve tatlısıyla sürpriz yapıp geldi. Özür diledi ailemin önünde. Biz de sıcak karşıladık. Yemek yedik çayımızı içiyoruz birazdan eve döneceğiz. Gerek 2 gün yalnız kalıp düşünmem olsun gerek burda yazılan iyi kötü bütün yorumları olsun bu olaydan bir çok ders çıkarmama vesile oldu. Tekrar teşekkür ederim kendinize iyi bakın hoşçakalın.
Yukarıda yazdığımı görmediniz sanırım. Evet ben de hatalarımın farkındayım, beni yükselten dudağımdan kan geldiğini gördüğümde o anda bana vurduğunu sanmamdı, onun öncesinde kavga çok saçma bir sebepten çıktı ben de hormonların etkisiyle sakin kalamadığım için karşılık verdim, sonra vurdu zannedince iyice çileden çıkıp ailemi aradım. Ama olayın başında kendimi suçlu görmüyorum çünkü kavga benden ötürü başlamadı. Yani bir şeyi benim sorun etmemle başlamadı ki ortada bence sorun edilecek bir şey yoktu. O çiçeğiyle tatlısıyla gelip özür dileyince ben de her konuda özür diledim. Ailemi aradığım için, ortalığı ayağa kaldırdığım için, onu da sanki bana dayak atıyormuş pozisyonuna düşürdüğüm için pişman oldum. Karşılıklı özür dileyip hatalarımızı kabul ettik. Bir müsibet bin nasihattan daha iyidir derler. Bir de burda yazılanları okudukça karşı tarafın gözünden de bakmaya başladım. Bazen insan sürekli kendini haklı görmek istiyor. Aslında tartışma olmayan hiç bir evlilik yok. Sanırım ben bu ara gerginliğe gelemiyorum, gerileceğim gerilmemeliyim diye daha çok stres olup daha çok geriliyorum kısır döngü gibi.Bana göre olayı siz büyütmüşsünüz. Hatta içten içe kendinizin büyüttüğünün farkındasınız da cümlelerinizde. Kavga konusunun saçma olduğunu kendiniz yazmışsınız. Sinirlerinize hakim olamayıp eşinize bağırmış hakaretler etmişsiniz. Gecenin bir yarısı olduğunu umursamadığınızdan eşiniz sizi susturmak için ağzınızı kapatmaya çalışırken elinin çarpmasını 'vurdu sandım' diye düşünerek iyice abarttım demişsiniz. Komşular, eşinizin kardeşleri, sizin ebeveyniniz hepsi işe karışmış. Şimdi de ailemin evindeyim neden beni aramıyor tribine giriyorsunuz. İster el üstünde tutulma beklentinizi bir kenara bırakıp duruma objektif bakıp eşinizle iletişime siz geçin isterseniz de haklı olduğunuza dair sebepler ve destekler bulmaya devam edin.
Çok haklısınız çok teşekkür ederim:)Görünen o ki mutlusunuz. Öyle de kalın inşallah.
Hamileliğiniz ve sonrasında lohusalık ve emzirme döneminizde eşiniz sizi ve bebeğinizi düşünmeden agresifleşiyorsa siz kendinizi ve bebeğinizi düşünerek sakin kalın olur mu? Birinin aklı başında olmalı. Bir de boşanmayı göze almadan aileleri işe karıştırmayın, evi terketmeyin.
Inşallah eşiniz de sizi üzen davranışlarına çeki düzen verir. Agresif bir insana bağırarak şiddetin boyutunu arttırmayın bundan sonra. Kendinizi koruyun.
Hamile olduğunuz için her türlü eve döneceğinizi düşünüyor , bundan dolayı arayıp arayı bulma girisiminde bulunmuyor. Sabredebildigin kadar sabret , o anı yanlış anlamış olsanda, bagirmalari hakaret etmeleri yüzünden bile bir süre geri donmemen lazimMerhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?