kız kardeşim anasınıfı öğretmeni. sınıfında bi çocuk var, ben de gidip vakit geçirdim geçenlerde biraz o çocukla.
çocuk, engelli demeyeyim de zeka geriliği var, yaşıtlarına göre çok geride.
konuşamıyor, her söylediğini anlamıyor, çok az kısmını anlayıp uyguluyor, sadece ''anne'' diyebiliyor, onu da okulda öğrenmiş zaten.
ve bu çocuğun annesiyle babası ayrıymış, annesi başkasıyla, babası başkasıyla evlenmiş hayat kurmuşlar.
ikisi de çocuğu istememiş, yanlarına almamış. çocuğa şuan dedeyle babanesi bakıyor.
çocuğun annesi çocuğu bırakıp gitmiş ama çocuğun tek söyleyebildiği kelime ''anne''.
ben o gün çocuğu ilk kez gördüm, yemek saatinde pek bi şey de yediremedik, yemiyor, bir kase yoğurtla bir parça ekmeği zor yedirdik. ve o gün tüm gün aklım onda kaldı, ''sonradan yedi mi? o yoğurtla nasıl doyacak? acıksa söyleyemez bile''...
hala da aklımdan çıkmıyor.
konu sahibi sana söyleyeceğim tek şey: ister boşan, ister barış, ister çek git, ister kal, ama yavrunu bir an bile yanından ayırma. o sadece sana muhtaç, babasına ya da başkasına değil.