hastalık hastası olmak

kızlar selam,

konuyu açsam mı açmasam mı diye çok düşündüm ama hem paylaşmak hem de doktor önerilerinizi almak için açmaya karar verdim. bende uzun süredir hipokondriya (hastalık hastalığı) var. anksiyete, depresyon, stres gibi durumlarda daha da artıyor. patofobim olduğunu da düşünüyorum, hasta olma korkusu yani. özellikle kanser bende saplantı haline geldi diyebilirim. kışın bronşit geçirdim o zamandan beri sırt ağrısı çekiyorum bir kaç kez doktora gittim kas ağrısı dedi ama ben manyak gibi kanser miyim acaba diyorum hala. ona gerek yok en ufak bi yerim şişsin ağrısın bi şey olsun kist mi kanser mi diye kendi kendimi yiyorum.

yaşamayan anlamaz inanın gerçekten insanı çok yoruyor bu düşünceler. acaba diyorum ilgi ya da dikkat çekmek için mi yapıyorum böyle. düşünüyorum çok düşünüyorum ama altındaki sebebi bulamadım bi türlü.

hasta olmak benim için ölüm zaten. bronşit olduğumda ilkin acildeki doktor domuz gribi dedi. neye uğradığımı şaşırdım ölüyorum diye evdekileri aradım. o saatte binip 5 saatlik yolu gelmişler ağlaya ağlaya. çevreme de çok zarar veriyorum bu rahatsızlığım yüzünden.

ya o kadar şey var ki anlatsam gülersiniz ama benim için her biri birer travma. bir kere belimi zorladım tık diye bi ses geldi sonra belim tutuldu oturamıyorum kalkamıyorum öyle kalakaldım, başladım yine ağlamaya felç oldum yürüyemicem altıma mı yapıcam ben diye, herkese çocukça geliyor, şımarıklık gibi geliyor ama öyle değil işte kendimi kaybediyorum ben o durumlarda kriz geçiriyorum resmen.

böyle böyle bir sürü şey nasıl çocuk doğurucam bilmiyorum iki üç gündür sol kulağım ağrıyor, sol kulağımda tutarım ben de telefonu genelde acaba telefon yüzünden kitle falan mı oluştu diye düşünüyorum :S lenf bezlerimi yokluyorum sürekli deli deli bir sürü hareket.

çok rahatsız ediyor bu durum beni, tedavi olmak istiyorum bir an önce. pskiyatra gidip ilaç yazdırıp evime dönmek istemiyorum çünkü ilaçla baskılandığında zaman içinde yeniden ortaya çıkıyor. bana önerebileceğiniz bir psikoterapist pskiyatr varsa sevinirim.

bu durumu yaşayanlar varsa onları da dinlemek isterim. teşekkürler okuduğunuz için, iyi geceler.

arkadaşlar uzun süredir oldukça iyiyim çok şükür. konum güncelliğini yitirdiği için kapatılmasını rica ettim adminlerden. eğer aynı dertten muzdarip olup da bana ulaşmak isteyen olursa bir mesaj uzağınızdayım. herkese sağlıklı mutlu günler dilerim.

zor bi durum olsa gerek ..
Allah yardımcınız olsun..
kendinizi ve çevrenizdekileri daha fazla yıpratmamak için
dediğiniz gibi bi uzaman doğrultusunda tedavi görün..

kesinlikle tedavi olmalısın yaşadığın durum çok zor

dilaaadilaaan .!.:

zor bi durum olsa gerek ..
Allah yardımcınız olsun..
kendinizi ve çevrenizdekileri daha fazla yıpratmamak için
dediğiniz gibi bi uzaman doğrultusunda tedavi görün..

Genişletmek için tıkla...

evet çok zor. bunu yapacağım kısa zamanda. düğünü bekliyordum ama sanırım yakında gideceğim bir uzmana. teşekkürler iyi dilekleriniz için.

pembekalpp .!.:

kesinlikle tedavi olmalısın yaşadığın durum çok zor

Genişletmek için tıkla...

çok zor...

semiha .!.:

geçmiş olsun
rahatsız edici bir durum sizinkisi

benim kayınvalidem öyle
bizde ona hastalık hastası oldun iyice deyip
güleriz arada bir
kendine neyse bizede aynı şekilde davranıyor
hastayız demeye korkuyoruz onun yanında
anında teşhis koyuyor bizede...

k.valideme psikiyatriste görün diyoruz ama
o hala bıkmadan usanmadan
branş doktorlarına görünüp duruyor...

Genişletmek için tıkla...

teşekkürler, o farkında değildir muhtemelen sizin onla dalga geçtiğinizi düşünüyordur. ben işim ve eğitimimden dolayı farkındayım durumumun ama çözüm bulamadım kendime uzman yardımı şart bana da.

Paradoks .!.:

Senin kadar olmasada bende de gençliğimde vardı hastalık hastalığı.
Hatta hiç unutmam kanser olmaktan o kadar korkuyordum ki eski eşime bir gün bacağım ağrıyor dedim
adamı nasıl bunalttıysam evet kesin bacak kanseri olmuşsundur demişti
Başım dönse tomografiye girerdim ur var diye.Neyse aynı şeyler işte anlarsın beni.Sonra nasıl geçti dersen hayat koşuşturması,
hobiler,sorumluluklar derken aaa bir baktım ben artık takmıyorum..Tabi arasıra nüksetmiyor değil.Canımız çok tatlı sanırım.Ölüm korkusu değil de
hastalık sürecini yaşama korkusu.Ohooo bende çok hikaye var bunlarla ilgili ama en ironik olan bu kadar hastalık takıntılıyken sigaradan bir türlü vazgeçmiyorum mesela..
Bi garip durum.Kesinlikle ileri durumdaysa doktora git canım.Ben gitmedim ama belki de daha sonra acısı çıkacak.Git ve ilerlemeden iyice sorunun kaynağını bulup çöz..

Genişletmek için tıkla...

çok güzel bir noktadan bahsettiniz bende bir aydınlanma oldu şu anda :)) ne zaman boş kalsam kendimi dinliyorum onu farkettim. kışın okuldayken hiç aklıma gelmez mesela eve geldim mi ağrılarım başlardı. şimdi de 2 ay olacak nerdeyse tatildeyim iş güç olmayınca bendeki dertler azdı desenize.

çok teşekkürler bana bu bakış açısını kazandırdığınız için. aynen o kanserlerden bende de var, kulak kanseri, kol kanseri of ki of.

ve yine çok doğru söylediğiniz bir başka nokta ölüm korkusu değil evet ölümden korkmuyorum ama hastalık sürecini yaşama korkusu beni hayattan soğutuyor sigara içmiyorum ama ben de bu kadar takıntıya rağmen cep telefonundan bilgisayardan vazgeçmiyorum. dışardan yemeyi baya azalttım ama korkudan :)

inşallah iyi bir doktor bulurum da kurtulurum bu durumdan. teşekkürler ilginiz ve yardımınız için :)

aqualilly .!.:

çok güzel bir noktadan bahsettiniz bende bir aydınlanma oldu şu anda :)) ne zaman boş kalsam kendimi dinliyorum onu farkettim. kışın okuldayken hiç aklıma gelmez mesela eve geldim mi ağrılarım başlardı. şimdi de 2 ay olacak nerdeyse tatildeyim iş güç olmayınca bendeki dertler azdı desenize.

çok teşekkürler bana bu bakış açısını kazandırdığınız için. aynen o kanserlerden bende de var, kulak kanseri, kol kanseri of ki of.

ve yine çok doğru söylediğiniz bir başka nokta ölüm korkusu değil evet ölümden korkmuyorum ama hastalık sürecini yaşama korkusu beni hayattan soğutuyor sigara içmiyorum ama ben de bu kadar takıntıya rağmen cep telefonundan bilgisayardan vazgeçmiyorum. dışardan yemeyi baya azalttım ama korkudan :)

inşallah iyi bir doktor bulurum da kurtulurum bu durumdan. teşekkürler ilginiz ve yardımınız için :)

Genişletmek için tıkla...

Ne demek rica ederim.Sizi o kadar iyi anlıyorum ki.Ben bir de fena araştırım.Gece yarılarına kadar bir yerimde farklı bir şişlik çıkmasın.Tüm gece net başında o doktor sitesi senin
bu doktor sitesi benim.Evet aynı belirtiler bende de var deyip ağlarım falan.Yani eğitimli,iş güç sahibi insanlarız yaptığımızın ne kadar çocukça olduğunu o an göremiyoruz işte.
Kalbim yerinden çıkacak gibi olur mesala o durumda.Doktora gidene ve temiz sonucunu alana kadar benim yanıma kimse yaklaşmasın,bir aylık ömrü kalmış der gören.Sonra ise benden meleği,tatlısı bulunmaz.
Bir yıl önce kolumu kırdım.Neyse bir komplikasyon oluştu günlerce araştırdım.Heterotopik ossifikasyon.Doktorcuğumu bunalttım.Adamdan güzel telaffuz ediyorum bir de.Ya cidden yaşamayan bilemez.Öyle işte lütfen nette takıntı yapıp araştırmayın bazı şeyleri.Her şey olacağına varıyor.Bu boşverin demek değil tabi sağlığınızı..

Paradoks .!.:

Ne demek rica ederim.Sizi o kadar iyi anlıyorum ki.Ben bir de fena araştırım.Gece yarılarına kadar bir yerimde farklı bir şişlik çıkmasın.Tüm gece net başında o doktor sitesi senin
bu doktor sitesi benim.Evet aynı belirtiler bende de var deyip ağlarım falan.Yani eğitimli,iş güç sahibi insanlarız yaptığımızın ne kadar çocukça olduğunu o an göremiyoruz işte.
Kalbim yerinden çıkacak gibi olur mesala o durumda.Doktora gidene ve temiz sonucunu alana kadar benim yanıma kimse yaklaşmasın,bir aylık ömrü kalmış der gören.Sonra ise benden meleği,tatlısı bulunmaz.
Bir yıl önce kolumu kırdım.Neyse bir komplikasyon oluştu günlerce araştırdım.Heterotopik ossifikasyon.Doktorcuğumu bunalttım.Adamdan güzel telaffuz ediyorum bir de.Ya cidden yaşamayan bilemez.Öyle işte lütfen nette takıntı yapıp araştırmayın bazı şeyleri.Her şey olacağına varıyor.Bu boşverin demek değil tabi sağlığınızı..

Genişletmek için tıkla...

yok ben huyumu bildiğim için araştırmıyorum. ben mesela bu sırt ağrım için tekrar gidicem bu üçüncü mü dördüncü mi kaçıncı olacak. muhtemel ki- ve de inşallah- doktor yine kas ağrısı diyecek bende kısa süreli bir rahatlama olacak sonra yine başlayacak. bende bir de şey var doktorlara inanmama. kas ağrısı diyor ya sanki başka bir şey var da doktor bulamamış gibi geliyor.

göğsümün altında bir şişlik var ne zamandır gittim kaç kere bir şey çıkmadı. ultrasoundda bakıldı bi şey yok, röntgende bi şey yok. yok da yok o bölgedeki bronşlar yapışmış mı nolmuş bronşitten yine ondan olabilir demişti doktor. hala o kafamda mesela niye orda öyle bi şey var diye kendi kendimi yiyorum.

sol tarafımı komple üşütmüşüm işte o dönemde kolumun sırtımın göğsümün ağrısı hala geçmedi- ha bir de kalp için de gittim kol göğüs sırt ağrısı olunca- . bir ara iyiydim klimada yatmaya başlayınca tekrar başladılar haliyle benim bunalımlarım da başladı :/

aqualilly .!.:

yok ben huyumu bildiğim için araştırmıyorum. ben mesela bu sırt ağrım için tekrar gidicem bu üçüncü mü dördüncü mi kaçıncı olacak. muhtemel ki- ve de inşallah- doktor yine kas ağrısı diyecek bende kısa süreli bir rahatlama olacak sonra yine başlayacak. bende bir de şey var doktorlara inanmama. kas ağrısı diyor ya sanki başka bir şey var da doktor bulamamış gibi geliyor.

göğsümün altında bir şişlik var ne zamandır gittim kaç kere bir şey çıkmadı. ultrasoundda bakıldı bi şey yok, röntgende bi şey yok. yok da yok o bölgedeki bronşlar yapışmış mı nolmuş bronşitten yine ondan olabilir demişti doktor. hala o kafamda mesela niye orda öyle bi şey var diye kendi kendimi yiyorum.

sol tarafımı komple üşütmüşüm işte o dönemde kolumun sırtımın göğsümün ağrısı hala geçmedi- ha bir de kalp için de gittim kol göğüs sırt ağrısı olunca- . bir ara iyiydim klimada yatmaya başlayınca tekrar başladılar haliyle benim bunalımlarım da başladı :/

Genişletmek için tıkla...

Bu konuda benzemiyoruz.Ben doktor ve tahliller yok bir şey diyorsa anında inanırım..Tabi güveneceğim o doktora.Güvenmezsem başka doktora giderim.
Bir de benim ağrılarım falan doktor kas ağrısı derse geçiverir hemen.Kötü bir şey değil ya tamam.Psikolojik sanırım.Kesinlikle kendini dinlemeyeceksin.Başka şeylere odaklan.
Bilirim hiç bir şeyden zevk almazsın o kafanda durdukça.Emin ol aynı şeyleri yaşadım.Hala da tam geçmedi ama şu halime binlerce şükür.Sadece kendime ve çevremdekilere zehir ettiğim o güzel günlere üzülüyorum şimdi.Biraz kişilikten kaynaklı durum,ben soğukkanlı biri değilim mesela,panik bir yapım vardır.

Paradoks .!.:

Bu konuda benzemiyoruz.Ben doktor ve tahliller yok bir şey diyorsa anında inanırım..Tabi güveneceğim o doktora.Güvenmezsem başka doktora giderim.
Bir de benim ağrılarım falan doktor kas ağrısı derse geçiverir hemen.Kötü bir şey değil ya tamam.Psikolojik sanırım.Kesinlikle kendini dinlemeyeceksin.Başka şeylere odaklan.
Bilirim hiç bir şeyden zevk almazsın o kafanda durdukça.Emin ol aynı şeyleri yaşadım.Hala da tam geçmedi ama şu halime binlerce şükür.Sadece kendime ve çevremdekilere zehir ettiğim o güzel günlere üzülüyorum şimdi.Biraz kişilikten kaynaklı durum,ben soğukkanlı biri değilim mesela,panik bir yapım vardır.

Genişletmek için tıkla...

ben de üzülüyorum ailem için eşim için ben de hiç soğukkanlı değilim. aslında şöyle eğer benim başıma bir iş geldiyse kendimi kaybediyorum ama yakınımda biri hastaysa bir şeyse kontrolü kaybetmem. bir de sen mesela hemen doktora gidiyormuşsun bende kaçınma da var. bir süre sürünürüm aklımdaki düşüncelerle sonra artık dayanamaz doktora giderim çünkü şey var bende "ya kötü bi şey çıkarsa?"

bu da çocukluğumla ilgili, 10 yaşındayken aşırı suçluluk duygusuyla psikolojik bir travma yaşamıştım ve kötü bir şeyim var diye inandırmıştım kendimi. sonra somatik belirtiler çıktı yemek yiyemedim, istifra ettim, kimseyle konuşmuyorum, hep ağlıyordum. 10 yaşında depresyona girdim yani. o kusma vs de aslında bozulan psikolojim yüzündendi ama ben hastayım sanıyordum kustukça. hastaneye gittik bir sürü test yapıldı ben sürekli ya kötü bi şey çıkarsa diye ağlıyordum. bi şey çıkmadı tabi ki ama beni fena etkiledi bu hale geldim işte.

aqualilly .!.:

ben de üzülüyorum ailem için eşim için ben de hiç soğukkanlı değilim. aslında şöyle eğer benim başıma bir iş geldiyse kendimi kaybediyorum ama yakınımda biri hastaysa bir şeyse kontrolü kaybetmem. bir de sen mesela hemen doktora gidiyormuşsun bende kaçınma da var. bir süre sürünürüm aklımdaki düşüncelerle sonra artık dayanamaz doktora giderim çünkü şey var bende "ya kötü bi şey çıkarsa?"

bu da çocukluğumla ilgili, 10 yaşındayken aşırı suçluluk duygusuyla psikolojik bir travma yaşamıştım ve kötü bir şeyim var diye inandırmıştım kendimi. sonra somatik belirtiler çıktı yemek yiyemedim, istifra ettim, kimseyle konuşmuyorum, hep ağlıyordum. 10 yaşında depresyona girdim yani. o kusma vs de aslında bozulan psikolojim yüzündendi ama ben hastayım sanıyordum kustukça. hastaneye gittik bir sürü test yapıldı ben sürekli ya kötü bi şey çıkarsa diye ağlıyordum. bi şey çıkmadı tabi ki ama beni fena etkiledi bu hale geldim işte.

Genişletmek için tıkla...

Sen de ben de aydınlanmaya sebep oldun bak şimdi:) benim de ailem özellikle babam ve ağbim çok paniktirler.
Hep aman sen yapma bir yerine bir şey olur,bırak bıçağı elin kesilir gibi titizlenmeyle yetiştirdiler beni.Ufacık bir şey olsa hemen doktora.
Sanırım ordan kalma bir durum.Bir de tabi babanın nazlı kızı olarak dikkat çekme de olabilir.
Başkalarına bir şey olunca o anki psikolojime göre sakin de kalabiliyorum.Benden başka kimse yoksa soğukkanlıyım ama başkası varsa o yardım etsin ben donarım..
Oğluma bu şekilde davranmamaya çalışıyorum.Anne şuramda bişey var nedir diye bile sorsa olur annecim geçer falan diye önemsemeden konuşuyorum.Tabi sonra o görmeden yine tüm gece nete:)) Ya ben de gideceğim doktora iyi ki açtın konuyu.Aarştırayım biraz bulunca yazarım sana da iyi bir doktor

Paradoks .!.:

Sen de ben de aydınlanmaya sebep oldun bak şimdi:) benim de ailem özellikle babam ve ağbim çok paniktirler.
Hep aman sen yapma bir yerine bir şey olur,bırak bıçağı elin kesilir gibi titizlenmeyle yetiştirdiler beni.Ufacık bir şey olsa hemen doktora.
Sanırım ordan kalma bir durum.Bir de tabi babanın nazlı kızı olarak dikkat çekme de olabilir.
Başkalarına bir şey olunca o anki psikolojime göre sakin de kalabiliyorum.Benden başka kimse yoksa soğukkanlıyım ama başkası varsa o yardım etsin ben donarım..
Oğluma bu şekilde davranmamaya çalışıyorum.Anne şuramda bişey var nedir diye bile sorsa olur annecim geçer falan diye önemsemeden konuşuyorum.Tabi sonra o görmeden yine tüm gece nete:)) Ya ben de gideceğim doktora iyi ki açtın konuyu.Aarştırayım biraz bulunca yazarım sana da iyi bir doktor

Genişletmek için tıkla...

evet o aile tutumu zaten en büyük sebep hipokondriyaya bende de var aynı aileden. 30 yaşıma geldim annem hala dur sen yapma elini kesersin bilmemne böyle şeyler, fazla korumacı aile işte. özgüven eksikliği de oluyor bu davranışları yüzünden, bende vardı mesela iyi ki üniversiteyi farklı şehirde okumuşum yoksa kendime gelemezmişim. iyice seme gibi olurdum herhalde

neyse ben yavaştan uyuyayım. yazarsanız yarın okur, cevaplarım.

iyi geceler herkese.

Bende de var bu durumdan. Özellikle 12 yaşlarımdayken tavan yapmıştı. Başım ağrıyor diye beyin kanaması geçireceğimi Ellerimi yıkamazsan çok kötü bi mikrop kapacağımı düşünürdüm. Benim bu yaşadığım durumlar ama günlük olurdu gece kendimi yer bitirirdim düşünmekten ölecem ölecem diye ama ertesi sabah uyanıp ölmediğimi anlayınca geçiyordu bi daha aynı nedene takılmıyordum ama yine de hemen hemen hergün gün içinde yaşadığım bişey gece yatakta beynimi kemiren düşüncelerle ölecem telaşına kapılıyordum.
Aslında bu hastalığımı kendi kendime yendim. Mesela takıntı yaptığım hastalıkların gerçek belirtilerini araştırdım ve aslında ben de olmadığını anladım. Elimi dışardan eve gelince 100 kere yıkamadım. Baktım dünyanın en ölümcül mikrobunu kapmadığım için biraz daha rahatladım. Ama tabi bu anlattıklarım bu kadar kolay olmadı 4 5 sene sürdü.
Şimdilerde çok çok hafif bi şekilde ara sıra nüksediyor ama ben bu haline bile geçti diyorum. Öğrendiğim tek şey ise ilaçtan ziyade insanın kendisine yardımcı olmasının en önemli şey olması. Bu rahatsızlığım yokmuş gibi davranmadım inatla üstüne gittim iyiki de gitmişim

aqualilly .!.:

evet o aile tutumu zaten en büyük sebep hipokondriyaya bende de var aynı aileden. 30 yaşıma geldim annem hala dur sen yapma elini kesersin bilmemne böyle şeyler, fazla korumacı aile işte. özgüven eksikliği de oluyor bu davranışları yüzünden, bende vardı mesela iyi ki üniversiteyi farklı şehirde okumuşum yoksa kendime gelemezmişim. iyice seme gibi olurdum herhalde

Genişletmek için tıkla...

evet ailelerin tutumu çok önemli. bizim aile de seninki gibi. dur kızım ben yapayım, sen otur ben alayım. bazen keşke beni daha rahat daha özgür bıraksalarmış diye düşünüyorum. 25 yaşındayım ama aileme fazla bağlıyım, özellikle anneme... dediğin gibi üniversiteyi de aynı şehirde okusaydık nolurduk bilmem :)

aqualilly .!.:

kızlar selam,

konuyu açsam mı açmasam mı diye çok düşündüm ama hem paylaşmak hem de doktor önerilerinizi almak için açmaya karar verdim. bende uzun süredir hipokondriya (hastalık hastalığı) var. anksiyete, depresyon, stres gibi durumlarda daha da artıyor. patofobim olduğunu da düşünüyorum, hasta olma korkusu yani. özellikle kanser bende saplantı haline geldi diyebilirim. kışın bronşit geçirdim o zamandan beri sırt ağrısı çekiyorum bir kaç kez doktora gittim kas ağrısı dedi ama ben manyak gibi kanser miyim acaba diyorum hala. ona gerek yok en ufak bi yerim şişsin ağrısın bi şey olsun kist mi kanser mi diye kendi kendimi yiyorum.

yaşamayan anlamaz inanın gerçekten insanı çok yoruyor bu düşünceler. acaba diyorum ilgi ya da dikkat çekmek için mi yapıyorum böyle. düşünüyorum çok düşünüyorum ama altındaki sebebi bulamadım bi türlü.

hasta olmak benim için ölüm zaten. bronşit olduğumda ilkin acildeki doktor domuz gribi dedi. neye uğradığımı şaşırdım ölüyorum diye evdekileri aradım. o saatte binip 5 saatlik yolu gelmişler ağlaya ağlaya. çevreme de çok zarar veriyorum bu rahatsızlığım yüzünden.

ya o kadar şey var ki anlatsam gülersiniz ama benim için her biri birer travma. bir kere belimi zorladım tık diye bi ses geldi sonra belim tutuldu oturamıyorum kalkamıyorum öyle kalakaldım, başladım yine ağlamaya felç oldum yürüyemicem altıma mı yapıcam ben diye, herkese çocukça geliyor, şımarıklık gibi geliyor ama öyle değil işte kendimi kaybediyorum ben o durumlarda kriz geçiriyorum resmen.

böyle böyle bir sürü şey nasıl çocuk doğurucam bilmiyorum iki üç gündür sol kulağım ağrıyor, sol kulağımda tutarım ben de telefonu genelde acaba telefon yüzünden kitle falan mı oluştu diye düşünüyorum :S lenf bezlerimi yokluyorum sürekli deli deli bir sürü hareket.

çok rahatsız ediyor bu durum beni, tedavi olmak istiyorum bir an önce. pskiyatra gidip ilaç yazdırıp evime dönmek istemiyorum çünkü ilaçla baskılandığında zaman içinde yeniden ortaya çıkıyor. bana önerebileceğiniz bir psikoterapist pskiyatr varsa sevinirim.

bu durumu yaşayanlar varsa onları da dinlemek isterim. teşekkürler okuduğunuz için, iyi geceler.

Genişletmek için tıkla...

Siz kendinizi degil sanki beni anlatmissiniz.Tam 1 yil cok yogun yasadim bu duygulari.Ilk is yerinde masamda calisirken birden sirtima bir agri girdi.Acaba kalp krizimi geciriyorum diye dusunurken birden vucudum kalp krizinin butun belirtilerini vermeye basladi (Bunu beynim yapiyormus) Apar topar hastaneye goturduler beni.Tam 6 saat kaldim butun testler yapildi.Cok sukur hic bir sey cikmadi.Anxiety (endise,kaygi) atagi teshisi konuldu.Antidepresan verdiler.Bir tane hastanede ictim ama bir daha icmedim.O gunden sonra endislerim artti.Oyle hale geldim ki hergun agricak bir yer buluyorum ve kanser olmaktan korkuyorum.Doktora gidiyorum.Herseyin yolunda oldugunu ogreniyorum.Iki gun rahatim ama bu iki gun icinde de gelecekten endiseliyim.Hooop ucuncu gun ben yine agriyan bir yer buluyorum.Kazayla google dan arastirdiysam butun belirtileri kendime yakistirip hastaneye acile gidiyordum.
Bu arada Amerika da yasiyorum.En iyi doktorlara,hastanelere gidiyorum ama aklimda hep acaba sorusu var.Hic bir sekilde tatmin olmuyorum.Bir gun kulagim agriyordu.Once klinige gittim.Yok bir sey dediler.Ama ben bir turlu ikna olamiyorum.Cunku google dan bakmisim beyin tumoru kulak agrisi yapar yazisini gorunce ipler kopmus bende.Ertesi gun doktoruma gittim.O da ayni seyi soyledi.Ucuncu gun kulak burun bigazciya gittim .Tumor varmi diye burnumdan kamera ile bogazima indi.Sadece beni ikna edmek icin.
Size daha verebilecegim bir suru ornek var.Gecen kis bir ara gazetede cok fazla gogus kanseri olan unluleri okudum ve ben meme agrisi cekmeye basladim.Doktora gittim.Kontrol etti.Yok birsey dedi.40 yasindan sonra memografiye girmeyi oneriyoruz.Senin icin daha erken dedi.Ben o memografiye ne yapip edip girdim.Girmesem uyuyamiyorum.Acaba sorusu beynimi yiyor.
Baktim olmuyor.Hayati kaciriyorum.Kendime ve etrafimdakilere hayati zehir ediyorum.Terapiye basladim.Bu arada israrla antidepresani reddediyorum.Icsem gecici rahatlicam birakinca tekrar baslicak dusuncesi korkuttu beni.10 seans terapiye gittim ve sebebin annem oldugunu bulduk.Evet benim annem cok evhamli bir kadin.Surekli kendinde bir hastalik arar.Basim agrisa beni hastaneye goturmeye calisirdi.Kocaman kiz olmustum evden cikip koseye donene kadar arkamdan bakardi.Asansore binme diye tembihlerdi.Bir yerim agrisa tedirgin gozlerle surekli bana bakardi.O zamanlar annemi bu konuda umursamaz hatta kizardim.Demek ki oyle bir beynime yerlesmis ki yasim ilerledikce istemeden bu konuda anneme benzemeye baslamisim.Bunu ogrenince daha cok korktum cunku bu konuda anneme benzemek asla istemiyorum.Onu canimdan cok seviyorum ama onun gibi olmak istemiyorum.
Yoga,spor yapmaya basladim.Nispeten hafifledi ama gecmedi.Bir gun yine endise ve kaygilarim tavan yapmis.Dislerimi sIkmaya baslamisim.Agliyorum ama rahatlayamiyorum.Hasta oldugumu dusunuyorum.Sesli bir sekilde kendime bagirmaya basladim.Nereye kadar yapacaksin bunu.Birgun oleceksin herkes gibi bunu degistirebilirmisin hayir.Olacaklarin onune gecebilirmisin hayir.Niye hayati kaciriyorsun? Manyakmisin diye kendimden hirsimi alana kadar hem agladim hem bagirdim.Ise yaradimi cok yaradi.Hersey gecti gittimi.Hayir ama hafifledi.Daha sonra uzun zamandir etrafa bakmadigimi farkettim.Ne yesili gormusum ne maviyi ne cicegi ne bocegi.Hergun yuruyus yapmaya basladim.Cok iyi geldi.Cocuk yapmaliyim dedim (Asla yapamam diyen ben) Cok sukur rabbim onu da verdi.Simdi 6 aylik hamileyim.10 aydir bu duygular benden uzak.Anne olunca guclendim sanki.Simdi kizim icin daglari delermisim gibi geliyor :)Kaygilarim yok mu var ama herkes kadar.
Biraz uzun oldu ama belki yardimci olurum diye dusundum.Ne kadar zor oldugunu biliyorum.Umarim en yakin zamanda atlatirsiniz

sevgilimde senin gibi..

bişey olsa doktora koşar.

hatta dalga geçiyorum senin aylık hastane tavafın gelmiş bi turlada gel diye..

ayda 3 4 kere gider... artık takmıyorum ciddiye de almıyorum ay şuramda ne var acaba dese ölceksin galiba derim...
çok sıkıcı bi durum ve ilgi eksikliğinden kaynaklandığını düşünüyorum...


insanı bunaltıyor...