Lanet olsun boşanmaktan vazgeçtim.Halbuki hiç bu kadar cesaretli olmamıştım.Feragat dilekçesini verdikten sonra gerçekten aile olabileceğimize inanmaya başlamıştım.İlk defa eşimle yaşlanacağımızı hayal ediyordum.O da kendini toparladı ( ya da bana öyle hissettirdi.)Evde daha anlayışlı,yardımcı,çocuklarlaa daha ilgilenir oldu.Artık beni kısıtlamıyordu.Affetmemi kendisine bir şans daha vermemi istedi.Çocuklarım ah canlarım çok düşkünlerdir babalarına onları babasız bırakmak istemedim.Ama tam bir yıldır her tartışmamızın sebebi olan o kadın yine canıma tak ettirdi.Aynı okulda çalıştığımızı söylemiştim önceden de.Eşim mesafeli davranmaya başladı sanıyordum.Meğer öyle değilmiş.Ders sırasında kitap almaya çıktım öğretmenler odasına orda yine kikir kikirler.Neyse ses etmedim.Geçende toplantıdaydık.Bunlar katılmadı toplantı erken bitti.İlk ben iniyordum sınıfa bir baktım koridorda yine kikir kikir fısır fısır kulak kulağalar.Neymiş çocuklar kapıdaymış.Onlar duymasın diye çocuklarla ilgili bir konuda konuşuyorlarmış.Beni görünce ayrılıverdiler bir toparlandılar. Ona evde konuşacağımızı söyledim anladı.Eve gidinceye kadar eşimde bir yalakalık bir yalakalık.Evde bir bağırdım sinirden galiba mahalleye kendimizi dinlettim.Artık dayanamıyorum.Tam bir senedir her tartışma konumuz bu kadın.Eşim diyor ki konuşma dersen konuşmam.Bana ne ya.Mesafeli ol dedim de ne değişti.Gidip kadına söyleyecekmiş oznel konuşmamı istemiyo diye.Allahım bana sabır versin.Çıkar yol bulamadım ne yapayım nerelere gideyim arkadaşlar?????