Sömürülmeden çalışmak, normal kapasitede çalışarak bir yerlere gelmek imkansız mı. 3 yıl olacak mezun olalı düzgün bir iş bulamıyorum. Ne kamuda ne özelde. Üstelik hem ben hem eşim bulamıyoruz. Neye elimizi attıysak kuruyor resmen. 2 ay şarküteride çalıştım dayanamadım hasta oldum resmen ayrıldım, şimdi de çağrı merkezine girdim daha 4. günüm. Yaşama sevincimi elimden aldılar resmen. 4 gündür sürekli mesai 5 dakika dinlenme yok 10 dakikada yemeğini yiyip işinin başında olman lazım. Akşama parmağımı kaldıracak halim kalmıyor. Başka işler bak demeyin arkadaşlar çünkü yok..... Kendinizi geliştirin hele hiç demeyin eşek gibi çalışırken nasıl kendimi geliştirebilirim ki. Halim mi kalıyor. Üstelik para da yoksa. Eşime ciddi bir mobing uygulanıyor istifa etsin diye. Gene de istifa edemiyor işe gidiyor çünkü başka iş yok. Zaten aldığı para da çok bir şey değil. Ben şimdi bu adama nasıl diyeyim işten ayrılmak istiyorum yıldım diye. Daha iki günde. Desem zaten anında çık der ama eşim de insan ona da kıyamıyorum. Elinden gelenin fazlasını yapmak için sürekli didiniyor çırpınıyor. Kaç aydır mobing altında çalışıyor. Yarın işten çık demeyeceklerinin garantisi de yok. Tüm yükü eşime nasıl yükleyeyim. Ama yapamıyorum artık. Ağlamaya dahi zamanım ve yerim yok. Ne zaman rahat bir hayata kavuşacağız. Sağlığımız için şükürler olsun elbette isyan etmiyorum ama 27 yaşımda kendimi 50 yaşında gibi hissediyorum. Çok yorgunum anlatamam. Karışık yazmış olabilirim belki kafam çok dolu sadece anlatmak istedim. Ben matematik öğretmeniyim eşim makine mühendisi ikimizinde ataması az. B grubundan da 90 üstü alamıyoruz
