Hayat beni neden yoruyosun...

betican .!.:

:1no2:Merhaba,

Hani derler ya hayatımı yazsam roman olur diye. Benim ki de aynen o türden bir hayat. Genç kızlığımdan beri sorunlar, dertler, sıkıntılar peşimi hiç bırakmadı. 2003'de annemi kaybettikten sonra başıma bir felaketler sinsilesi gelmeye başladı ve hala da devam ediyor.

Anlatsam sayfalar yetmez. Beni hayatta yoran ve bıktıran şeyleri kısaca özetleyebilirim:

1) evlenmek için eşimin ailesiyle girdiğim sonu gelmez terslikler,
2) evlendikten sonra eşimin işyerlerinde sürekli problem olup işten ayrılmaları,
3) tam herşey yoluna girdi hamileyim çocuğum olacak derkeeennn, işyerinde yediğim yemekten zehirlenmem ve çocuğumun karnımda ölmesi,
4) kürtajı yapan doktorun işyerimle iş ilişkisi olduğu için bilerek veya bilmeyerek bana zarar vermesi,
5) bunun sonucunda çektiğim dayanılmaz,sabahlara kadar uyuyamadığım ağrılar ve sancılar,
6) 1,5 sene boyunca gittiğim sayısız doktor ve tedavi, psikolojik baskılar,
7) sonunda hamile kaldım oh derken, çalıştığım işyerinde kendini bilmez ve sorunlu bir kadın yüzünden işten çıkarılmam,
8) doğumumu normal istediğim halde, mecburen sezeryan olması,
9) doğumdan sonra bırakın bir kaç ay 40 gün bile benim yanımda yardım edecek kimsenin olmaması,elimde minnacık bir bebekle ortalarda kalmam,
10) eşimin o sıralarda iş sebebiyle sabah yedide evden çıkıp, gece 4-5 gibi eve gelmesi,11) ameliyatlı halimle tek başıma ağlayarak çocuğu yerinden alıp emzirmeye çalışmam, iş yapmam,
12) bu kadar sıkıntının üzerine artık daha fazla dayanamayıp depresyona girmem,
13) depresyondayken sürekli ağlamam ve kendimi öldürüp kurtulmayı düşünmem,
14) bu sırada eşiminde sonradan çıkan değişik istekleri, özentileri ve benim depresyonum sonucu aramızın iyice açılması,
15) adliyeye kadar gidip boşanmaya karar vermemiz,
16) araya giren arkadaşlar ve çocuğumuz için bir kere daha denememiz,
17) tam herşey yoluna girdi, çocuğuma 3 yaşına kadar ben bakıyım, daha sonra kreşe verip çalışmaya karar vermişken,
18) babamın bize emanet ettiği arabanın kapımızın önünden çalınması sonucu, 15 milyarlık borç altına girmemiz,
19) babama yeni araba almak için çektiğimiz krediyi ödemek için benim de işe girmek zorunda kalmam,
20) günlerce kucağımda oğlum, ona iyi bakacak zarar vermeyecek kreşler aramam ve en nihayetinde bulmam,
21) bir sürü iş görüşmesine gitmem, fakat çocuktan dolayı bir çoğuna alınmamam,
22) yeni yıldan sonra bankaya her ay 500 ytl ödememiz olması, fakat kiracı olduğumuz ve eşimin maaşının ancak ev kirası ve diğer giderlere yetmesi,
23) benim hala iş bulamamam,
24) bütün bunların sonucu olarak kendimi müthiş bir baskı ve yük altında hissetmem,
25) eşime, oğluma, aileme ve bütün dünyaya karşı olan sorumluluklarımı ve yüklerimi artık kaldırmamam ve taşıyamam,
26) kısacası ne yapacağımı hiç ama hiç bilmemem...

Genişletmek için tıkla...

fireattack .!.:

Beni en çok yoran annemle aramızdaki iletişim kopukluğu, sürekli tartışıyoruz, genç kızlığımdan beri bu şekilde ancak ben annemle ömrümü bu şekilde değil güzel geçirmek, anlaşarak gülüşerek geçirmek istiyorum. Her durumda, tvdeki bir olayda aramızda yorum yaparken bile tartışmaya başlayabiliyoruz, ne demek istediğimi anlamadan tepki veriyor, sesini yükseltiyor genelde sakin kalmaya ne demek istediğimi anlatmaya çalışıyorum ancak bu beni çok yoruyor, kendi özel hayatımızda da sürekli çeşitli sebeplerden bende vijdan azabı yaratmaya çalışarak iğnelemelerde bulunuyor ve başarılı da oluyor. Örneğin geçenlerde anneye babaya bakmaktan konu açıldı çocuklarına değer vermeyen bir kadının hasta olursa bakılıp bakılmayacağı ile ilgili bir konuydu bu "öyleleri şanslı olur bana kimse bakmaz asıl" diye bir söz söyledi belki neden bu kadar üzülüyorsun diyeceksiniz ben tek çocuğum ve anneye babaya bakması söz konusu olan tek kişi de benim dolayısıyla laf direk bana geldi. Bugün de yine bir durumu büyüttü büyüttü telefonda ağladı, bağırdı yine bir sürü vijdan azabı ve üzüntüyü yükledi üzerime. Annemi çok çok seviyorum ancak aramızdaki bu durum sürekli böyle ve ben çok yoruluyorum...benneyaptımki

Genişletmek için tıkla...