Herkese selamlar, 30 yaşındayım. sanırım ben artık hayata karşı heyecanımı kaybettim. Hiç birşeyden mutlu olmuyorum, memnun değilim. Gelecek kaygım var. Hiç bir şey yapmak istemiyorum. Ne çalısmak ne de oturmak istiyorum tatile gittim bir insan tatilden sıkışır mı ? Tatilden de sıkıldım hiç bir şey yapasım yok. 4 ağustosta kınam var 11 ağustosta da düğünüm var. Nişanlımla aynı evde yaşıyoruz 3 yıldır o da 30 yaşında bu arada. İyi ki var onu seviyorum ama heyecanım yok evliliğe gelinliğe karşı. Hiç gelinlik hayalim olmadı herkes şaşırıyor bu duruma buda bana çok saçma geliyor. Herkesin gelinlik düğün hayali olmak zorunda mı ? Nişanlım arabası değiştiricek perşembe günü çoçuk gibi ortalıkta dolanıyor çok heyecanlı. Ben de ise tık yok çok normalmiş gibi geliyor. Nişanlım üzerinden örnek verdiğim için lütfen onu sevmiyor musun gibi yazmayın
aklıma en yakın bu örnekler geldiği için bunları yazdım. Genel olarak her konuda heyecansız donuk biri oldum. Bir depresyon mu geçiriyorum ya yoksa karekterim mi değişiyor?
oncelikle hayirli olsun, allah sizi birbirinize bagislasin ve tamamina erdirsin.
acaba cok uzuntulu, sikintili, stresli bir gecmisiniz mi oldu? insan beyni bazen hayatta kalma icgudusu yuzunden tepkilerini, uzuntulerini ve hatta "depresyonunu" bile erteleyebiliyor. hayatinizda hersey yolunda gibi, sanki bilinciniz "oh simdi pandoranin kutusunu acabilirim, ne kadar damage varsa icinde yuvarlanabilirim" diyor.
kisisel orneklendirirsem, benim maddi ve manevi yonden zor bir cocuklugum oldu, 16 yasinda calismaya basladim ve 18imde turkiyeden ciktim. hic dusunmeden, dinlenmeden calistim ve 20li yaslarimi hic hatirlayamiyorum bile aslinda. hayatimda ilk ve tek defa sinir krizi gecirdim 33 yasindayken. kendime yillardir hedef koydugum unvani alinca, sevinmek yerine, bu noktaya gelene kadar cektigim zorluk ve bir hayat dolusu yasanmamislik , kotu anilar birden aklima gelmisti, once aglama krizine girdim, sonra 1-2 hafta ne yemek yedim ne kimseyle konustum. ne kadar erteledigim "uzuntu" varsa hepsi karabasan gibi coktu, yataktan cikamayacak hale gelmistim.
Sonra nasil olduysa oldu, normale dondum ve yasama hevesim geri geldi.
belki sizin durumunuzla hic alakasi yoktur ama oylesine bir ornek vermek istedim kendimden
umarim yasama sevincinize kavusursunuz en kisa zamanda