6 yaşında okumayı soktugumden beri çalış çalış sürekli bir sınav sürekli bir yarış rekabet. Asla yeterli olmuyorsun hep birileri seni eleştiriyor hep birileri senden daha fazla bir şeyler bekliyor asla yeterli değilsin mesai yapıyorsun eve geliyorsun ama mesai bitmiyor, daha da okuman gerekiyor, çalışman, ufkunu açman, yoksa hemen elestiriliyorsun begenilmiyorsun performansına düşük veriyorlar uyariyorlar. Birçok kişiye göre şanslı ayrıcalıklı bir insanım gelirim fena değil ailem var dostlarim var ama bu da ne biçim bir yaşam bilemiyorum yani haftasonlari bazen hiçbir şey yapmadan uyuyarak geçiyor evimi bile toplayasim yok, toplasam da temiz evden zevk de almıyorum, hiçbir şeye vakit yok yapayalnız bir yaşamım var arkadaşlarım var ama çoğu uzakta, bu şehirde en fazla tanıdıklar var. Bazen insanlarla buluşmak külfet gibi geliyor zevk alamıyorum. İnsanlara çok ofkeleniyorum hele hadsiz hadsiz salak salak konuşmalara tahammülüm kalmadı ama belli de etmiyorum duygularımı. Doktor gizli depresyondasin dedi ilaç başladı. Dertleşmek istedim sadece.
ben de senin kadar olmasa da iyi bir eğitim ve meslek sahibiyim eşimin memlekete gidince oralara yakın bi yer; herkes benden bilmiş herkes benden havalı en gariban benim sanki. Sen nasıl şu mesleği yapıyorsun diyen bile var. Milletimiz genel olarak böyle. milletin ne düşündüğünü çok takıyorsun. Takma. Ben genel olarak isimde bunun gibi mobing sayılabilecek şeyler yaşayınca ya çok çalışıp onların üstü olmaya çalışıyorum ya da iş yeri değiştiriyorum. Iki günlük dünya için bu kadar canını sıkmaya değmez
