- 21 Nisan 2021
- 602
- 1.751
- 63
Hayattan memnun olmaya çalışıyorum, çok memnunum diyemem ama huzurum var çok şükür ayrıca kendimi boş bırakmıyorum sorunuza gelince insanlar çoğunlukla bence hayat amacı edinmek için, kendi akıl sağlığı ve kendi mutluluğu için çocuk yapıyor. Şunu demek istiyorum; doğdun, büyüdün, okudun, evlendin, eşinle aran iyi, para kazanıyorsun, iyi kötü sevinçlerin var. Ama bir yerden sonra hayat boş geliyor. Tatmin duygun azalıyor. Kendini işe yarar hissetmiyorsun. Ayrıca toplumda annelik ve çocuk sürekli kutsanıyor. Ve birden bakıyorsun herkes anne olmuş. Çocuğum ile var oldum vs diye konuşuyorlar. Demek ki çocuk hayat amacı veriyor oyalıyor seni vs diye düşünüyorsun. Ve bu hayat amacına (!) bir hamilelik kadar uzaksın. İşte hop hamile kaldın. Bitti gitti. Olay bu. Toplumda çoğu kadın bundan ürüyor aksini heryerde söyleseler de.Merhaba.uzun zamandır üzerinde her an düşündüğüm bir konuyu fikir alışverişine açmak istiyorum.zaman zaman çok sert ve çok empatiden yoksun yorumlar yaptığımın farkındayım.ilaç kullanmadığım dönemlerde resmen kendimi tanıyamayacağı bir hale geliyorum.bikiyorum zaman zaman çok kalp kırdım.devam ettiğim zamanlar da oluyor bu duruma.aslına bakarsanız kötü ve huysuz biri olmak istemiyorum ama mutluluk seviyem onkadar düşük ki içimdeki mutsuzlukla ve huzursuzlukla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum.yani demem o ki hayat bence hiç güzel bir yer değil.düşünüyorum da iyi ki dünyaya gelmişim dediğim gün sayısı var ki? Varsa da 3,5 gün birşeydir.ama keşke gelmeseydin demediğim bir gün bile yok.şu an sürekli bir duygusallık içindeyim.arada sırada da öfkeleniyorum hayatım bu döngüden ibaret.ilaç desteği almama rağmen.ama gördüğüm kadarıyla hiç de yalnız değilim.gerek açılan konular gerek çevremden şahit olduğum hayatlar, insanlar.herkes içindeki bunalımlı duygularla başa çıkabilmek için saçmalıyor, debeleniyor.zaten mutsuz olan kişileri çıkart, geri kalanlar da deli dediğimiz kategoriden bence.bazen derim 80 milyonluk tımarhane diye.herkesin çocuğu maşllah 10 numara 5 yıldız ama toplumun seviyesi ortada.burada bile ne hayatlar okuyoruz benimki onlarla ölçülemez bile.ana fikrim şu.ee madem bu dünyada neredeyse kimse mutlu ve huzurlu değil, insanlarımız rezil bir hâlde.biz niye ısrarla bu gereksiz hayatlara çocuk dünyaya getirmeye devam edip duruyoruz.hani astarı yüzünü karşılamaz derler ya tam öyle bir yerdeyiz.arqnızda mutlu olanlarının da vardır ama görünen köy de kılavuz istemiyor.ülke gündemine baktığımızda.yani neden illa en rezil hayat yaşayanlarımiz bile üremeye çalışıyor.hiç ki düşünülmüyor. Ben mutsuzum neden başkalarını da burada yaşamaya mahkum etmeyeyim diye.tek gerekçe anne olma duygusu mudur yani? Ya da yanımda insan olsun.Bu kadar mı benciliz ?.Bu hayattan memnun musunuz? Ya da sadece mücadele eder gibi mi hissediyorsunuz?
Çocuğun oluyor. Ona birseyler öğretiyorsun, günler yıllar geçiyor, hem meşgale oluyor hem işe yarar hissediyorsun. Hem egonu anneciğim deyip sarılarak, seni yüce insan gibi hissettirerek tatmin ediyor. Tabi toplumda annelik çok yuceltiliyor. Bir gruba da ait oluyorsun. Artık annesin toplum gözünde daha değerlisin.Bak hem çocuk seni oyaladı can sıkıntını aldı, hem egonu tatmin etti, hem toplumda daha çok kabul gördün. Bu kadar faydayı sana sağladı.
Mesela benim çocuğum daha yok. 40a yaklaştım evliyim, eşimle iyiyiz, işten eve geliyorum istediğimi yapıyorum ama bende de bir sorgulama oluyor zaman zaman. Herkesin mesgalesi var bizde de var ama hep aynı meşgale her gün aynı. Zaten ikide bir sana yarım insan muamelesi var yok olmuyor mu yok çocuk yap yalnız ölürsün ( sanki çocuğu olanlar yalniz ölmüyor hersey garanti gibi) Bizim toplum için kendini gerçekleştirmek bazı kişiler için zor hatta imkansız. Kocası sevmiyor, ailesi sevmiyor. Bari çocuk yapayım o beni sevsin egomu okşasın diyorlar..ee bunu en kolay sağlayan çocuktur.
Bir de bazı kadınlar kendi cocukluklarını tamir etmek için anne olur. Şunu demek istedim; çocukken annesi babası onu sevmemiştir, ilgilenmemistir, hep dövmüştür. Tonla travması vardır. O da ileride anne olarak kendi anne babasının kendinde açtığı yaraları çocuğuna çok iyi anne olarak kapatır. Kendini iyileştirir. Bundan anne olur. Bunu yaparak kendini tamir eder, akıl sağlığını korur, çocuk da iyi yetişir onun da faydasına olur.
Yani özetle çocuk sahibi olmak bencil bir karar. Kişiler sadece kendini düşündüğü için anne baba olur. Asıl bencil olmasak türlü zorluklarla ittire ittire hayatta kaldığımız yaşama çocuk vs yapmayız. Önce kendimizi düşünürüz çocuğu değil. Tabi insanlar çocuk sahibi olduğunda, tepki çekmemek için hayırlı evlat yetiştirmek istedim, topluma yararlı olsun istedim vs der. Bunlar temel neden değil. Yan nedenler. Temel neden günün sonunda kendin için ürediğin gerçeği. Sırf topluma faydalı olsun diye çocuk yapmış olunsa kimse biyolojik çocuk sahibi olmaz evlatlık alırdı. Evlatlık almak topluma daha faydalı bir eylem çünkü. Hazırda acı çeken bir insani kurtarıyorsun. Bir de düşünmeden doğurganlar var. Onlar düşünmüyor bile saldım çayıra mevlam kayıra. Kısaca hepimiz benciliz sadece kendimiz ve egomuz için ürüyoruz.
Sizin gibi varoluşsal sorgulamada olanlar için iki seçenek var. Bir kısmı çok varoluşsal sorgulamadan dolayı çocuk sahibi olamıyor. Ya da 30larin sonunda bir tane olsa mı acaba diye diye anne oluyor. Ama büyük olasılıkla sizde 30larin sonunda bir tane çocuk sahibi olursunuz. Tahminen bende de aynısı olacak. Çünkü çocuk sahibi olmamayı seçmek, çocuk sahibi olmayı seçmekten çok daha zor bir karar. Günün sonunda ileride pişman olma kararı daha korkutucu oluyor. Ve geriye dönüş ileride yok. O yüzden gerçekten çocuk sahibi olamayanlar biyolojik olarak olmadığı için çocuğu olmayanlar. Onun dışında ileride pişman olma olasılığı ile yüzleşmektense bir tane çocuk sahibi olunuyor.
Son düzenleme: