- 13 Ekim 2016
- 3.821
- 6.881
- 158
- Konu Sahibi Namutenahii
-
- #1
Yani bence hepimizde aynı sıkıntılar var. Ama siz anladığım kadarıyla karantina öncesinde de çok sosyal değildiniz. O nedenle olmuş olabilirMerhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.
Bende öyleyim sanki bu dünyada değilim,bazen bitsin artık bu hayat deyip sinir krizi geçirecek noktaya geliyorum,3 aydan beri böyleyim,bende hep evdeydim daha önceleri Almanca kursuna gidiyordum yarıda bıraktım,hep ev işleri yemek derken asosyal oldum sanırım.Merhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.
Bende öyleyim sanki bu dünyada değilim,bazen bitsin artık bu hayat deyip sinir krizi geçirecek noktaya geliyorum,3 aydan beri böyleyim,bende hep evdeydim daha önceleri Almanca kursuna gidiyordum yarıda bıraktım,hep ev işleri yemek derken asosyal oldum sanırım.
Psikolojik destek alıyormusunuz?tam olarak benimde hissettiğim tükenmişlik sendromuna benziyor ve özgüven eksikliği,sanırım sizde de bu durum başlamış,ağır depresyona girmeden hemen psikoterapi ve ilaç tedavisine başlayın bence.Geri dönüşü var mı sizce bu yolun? Hayata hep böyle bakmaktan korkuyorum ama aksi de çok anlamsız geliyor
aslında yapmanız gereken şey çok basit. yardım almalısınız depresyona doğru gidiyorsunuz benceMerhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.
çok geçmiş olsunMerhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.
evet katılıyorumMutlaka yardım almalısınız,bu dönem ile birlikte ciddi bunalım oluyor insan hayatında, geçmiş yıllarda bende bu tür sorunlar yaşadım ama inan geçecektir.
bende böyleyim dışarı çıkmak istemiyorum
ama bazende çok istiyorum hemen çıkıyorum
sonuç tat almıyorum uzaylı gibiyim
kendimden memnun değilim ondan böyleyim ben biliyorumoff ya ben de... ben de kendimi artık uzaylı gibi hissetmeye başladım... hiçbişeyden zevk almıorum gbi
bunlar yardım almadan geçmiyor hanımlar. panik atak yaşadım ben ve iyi biliyorum o tat almama durumlarını. gerçekten yardım almaktan başka çare kalmıyorbende böyleyim dışarı çıkmak istemiyorum
ama bazende çok istiyorum hemen çıkıyorum
sonuç tat almıyorum uzaylı gibiyim
Nasıl bir yardım acaba terapi gibi mi zaten alıyorum ama tık yokbunlar yardım almadan geçmiyor hanımlar. panik atak yaşadım ben ve iyi biliyorum o tat almama durumlarını. gerçekten yardım almaktan başka çare kalmıyor
Beni anlatmıssınız biraz. Tek farkımız ben yurt dışına gitmedim. Ben de asosyal bir insanım kimse benimle konuşmazsa bütün gün susup oturuyorum. Üniversite hayatımın kisa bir dönemi güzel geçti sadece. Geri kalanı asosyallikle gecti. Sevmediğim bir işte çalışıp mobbing görüyorum. 1 yıldır bu durumdayım. Bıraksalar evden hiç çıkmadan yaşarım heralde. Hangi sehirdesiniz?bende senin gibiyim. 2 seneden fazladır tükenmişlik sendromu yaşıyorum. çocukluğum ve üniversite hayatım asosyallıkle geçti, tüm gün evde/yurtta oturur kimseyle konışmazdım dışarı çıkmazdım yıllarım böyle geçti. sonra yüksek lisansa yurtdışına gittim, bana çok iyi geldi yeni arkadaşlıklar edinip gezdim tozdum hem özgüvenimi de kazanıyordum taaki mezuniyete 3-4 ay kala ben gelecekte ne yapacagım tekrar memlekete eski hayatıma dönüp ne yapacagım diye depresyona girmiştim. tez dönemim hep depresyonla mücadele ederek geçti. mezun oldum şuan memlekette bi işte çalışıyorum ve resmen tü-ken-dim.. burda hiç arkadaşım bile yok, aile desen ayrı, işte hergün mobbing (aşağılanma) yiyorum. çok kötüyüm çok.(
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?