Hayata adapte olamamak

Namutenahii .!.:

Merhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...

alwaysnforever .!.:

Beni anlatmıssınız biraz. Tek farkımız ben yurt dışına gitmedim. Ben de asosyal bir insanım kimse benimle konuşmazsa bütün gün susup oturuyorum. Üniversite hayatımın kisa bir dönemi güzel geçti sadece. Geri kalanı asosyallikle gecti. Sevmediğim bir işte çalışıp mobbing görüyorum. 1 yıldır bu durumdayım. Bıraksalar evden hiç çıkmadan yaşarım heralde. Hangi sehirdesiniz?

Genişletmek için tıkla...

alwaysnforever .!.:

Beni anlatmıssınız biraz. Tek farkımız ben yurt dışına gitmedim. Ben de asosyal bir insanım kimse benimle konuşmazsa bütün gün susup oturuyorum. Üniversite hayatımın kisa bir dönemi güzel geçti sadece. Geri kalanı asosyallikle gecti. Sevmediğim bir işte çalışıp mobbing görüyorum. 1 yıldır bu durumdayım. Bıraksalar evden hiç çıkmadan yaşarım heralde. Hangi sehirdesiniz?

Genişletmek için tıkla...

alwaysnforever .!.:

Ben varım. Ben de kendi halinde sessiz sakin bir insanım. Özgüvenim düşük farkındayım. İse gideceğim günler(haftanın 5 günü) stresten ölüyorum. Sanki bu hayata dünyaya ayak uyduramıyor gibiyim. Genel olarak mutlu değilim. ailem ve bir kaç arkadaşım dışında kimseyi görmek istemiyorum. Ama bir yandan da kendimi çok yalnız hissediyorum.
Ama kendimi geliştirmek değiştirmek istiyorum bütün hayatım boyunca böyle yaşamak istemiyorum.
Siz konuyu yazalı biraz olmuş şimdi nasılsınız düzeldiniz mi?

Genişletmek için tıkla...

chix .!.:

benden iyisiniz. ben haftanın 6 günü çalışıyorum ve hergün işe giderken ayaklarım geri geri gidiyor, hiç istemiyorum. şehirde hiç arkadaşım yok, liseden arkadşlarımın bazıları evlendi bazıları şehir dışında hiç görüşmüyoruz. akraba ilişkimiz yoktur. ailede sadece annem var o da kendi halinde.. anlayacagın çok yanlızım ama yanlızlığa alıştım. sadece yaşadığım şehir/ülke beni geriyor içe kapanıyorum. boş zamanlarımda hep telefon elimde ve artık nefret ediyorum, saatlerce vakit geçiriyorum gözlerim ağrıyor. yapacak bir şey bulamıyorum. bazen spora gidiyorum bazen yağlı boya yapıyorum ama artık sıkıyor. bnde herkes gibi arkadaşlarla yemeğe gitmek tatile gitmek gülüp eğlenmek istiyorum ama izin veren yok. zaten nerdeyse 30 oldum. ne izini diyeceksin ama halen ailem kararlarıma düşüncelerime karşı çıkar, desteklemez. en basiti bugün denize gidelim dedim, hem başım ağrıyor suya girmek iyi gelir dedim. yokkkk olmaz ben gelmem. e kim gelecek. tek başıma gidemem. benle gelecek kimse yok....
biraz içimi döktüm :)

Genişletmek için tıkla...

alwaysnforever .!.:

chix kardeşiniz var mı? Bir de gittiğiniz kurslarda sosyalleşme imkanınız olmuyor mu sporda falan. Ben sırf bu yüzden bir kursa gitmeyi düşünüyorum. Hatta koronadan önce pilatese başlamıştım ama ben başladıktan 1 ay sonra salonları kapadılar

Genişletmek için tıkla...

alwaysnforever .!.:

Ben varım. Ben de kendi halinde sessiz sakin bir insanım. Özgüvenim düşük farkındayım. İse gideceğim günler(haftanın 5 günü) stresten ölüyorum. Sanki bu hayata dünyaya ayak uyduramıyor gibiyim. Genel olarak mutlu değilim. ailem ve bir kaç arkadaşım dışında kimseyi görmek istemiyorum. Ama bir yandan da kendimi çok yalnız hissediyorum.
Ama kendimi geliştirmek değiştirmek istiyorum bütün hayatım boyunca böyle yaşamak istemiyorum.
Siz konuyu yazalı biraz olmuş şimdi nasılsınız düzeldiniz mi?

Genişletmek için tıkla...

chix .!.:

benden iyisiniz. ben haftanın 6 günü çalışıyorum ve hergün işe giderken ayaklarım geri geri gidiyor, hiç istemiyorum. şehirde hiç arkadaşım yok, liseden arkadşlarımın bazıları evlendi bazıları şehir dışında hiç görüşmüyoruz. akraba ilişkimiz yoktur. ailede sadece annem var o da kendi halinde.. anlayacagın çok yanlızım ama yanlızlığa alıştım. sadece yaşadığım şehir/ülke beni geriyor içe kapanıyorum. boş zamanlarımda hep telefon elimde ve artık nefret ediyorum, saatlerce vakit geçiriyorum gözlerim ağrıyor. yapacak bir şey bulamıyorum. bazen spora gidiyorum bazen yağlı boya yapıyorum ama artık sıkıyor. bnde herkes gibi arkadaşlarla yemeğe gitmek tatile gitmek gülüp eğlenmek istiyorum ama izin veren yok. zaten nerdeyse 30 oldum. ne izini diyeceksin ama halen ailem kararlarıma düşüncelerime karşı çıkar, desteklemez. en basiti bugün denize gidelim dedim, hem başım ağrıyor suya girmek iyi gelir dedim. yokkkk olmaz ben gelmem. e kim gelecek. tek başıma gidemem. benle gelecek kimse yok....
biraz içimi döktüm :)

Genişletmek için tıkla...

Namutenahii .!.:

Merhaba arkadaşlar
Ben 3 senedir çalışıyorum, 29 yaşındayım
Doktora yapıyorum araştırma görevlisiyim
Mesleki olarak tükenmişliğim önceden de vardı
Ama virüs sürecinden sonra bildiğiniz gibi esnek çalışma saatleri başladı ve Ben evden 1 çıktım 2 çıktım derken bisüre sonra evden çıkmamaya başladım
Evden çıkmamaya o kadar çok alıştım ki
Evde de hiç bişey yapmıyorum ve artık dışarıda da hiçbişey yapamıyorum
Bazen insanlarla konuşamayacak gibi oluyorum
Biri bişey anlattığında bazen istesem de tepki veremiyorum
Alışverişe çıkmıyorum, ya internetten sipariş ediyorum ya da eşim getiriyor
1 Hazirandan itibaren Şimdi haftada 2 3 gün işe gitmeye başladım
Dışarı çıkacağım gece stresten uyayamıyorum
Virüs korkusu değil, insanlardan çok soğuduğumu ve kimseyi görmek istediğimi düşünüyorum
Karantina süreci benim psikolojime tuz biber oldu
Zaten kendi halinde sessiz bir insandım
Şimdi tamamen hayattan kopmuşum, dünya başka ben başka bir yörüngede uçuyor gibi hissediyorum.
Benim gibi olan var mı? Ne yapmalıyım bilmiyorum.

Genişletmek için tıkla...