selam herkese;
bir haftadır yataktan çıkmıyorum. psikologa gitmeyi düşünüyorum. kısaca anlatmak gerekirse;
istanbulda ünv kazandım, kazandığımda memlekette 2 senelik sorunlu bir ilişkim vardı. üniversiteye gittim yine de.
istanbulda abimin evinde kalıyordum, abimin eşi beni istemedi babamı arayıp alın bunu dedi. ki sessiz sakin biriyim. tüm gün evde yoklar temizlik yaptım, yemek yaptım gelince yengeme resmen hizmet ediyordum. hizmetçi gibi çalıştırıyodu minnet duygusundan sessimi çıkarmıyodum.
eşyalarım orda kaldı bi çantayla sokakta kaldım.
iyi kötü bir yurt buldum. para sıkıntısı parasızlıktan yemek alamadım o derece. kimsesizlik, hem sevgilimin sıkıntısı hem evden atılmak beni hasta etti bir ay boyunca yurtta hasta yattım. ailemin de haberi vardı. sınavlara gidemedim, kimseye beni hastaneye götür diyemedim eridim bir odanın içinde.
kendi imkanlarımla yurt parasına bir izbe eve çıktım, bari pişirdiğimi yerim diye çok kötü bir mahallede kız basıma 1+1 eski dökük bir evde yaşadım. kendi imkanlarımla didinerek ev kurdum kendime yeni bir eve geçtim. çalıştım didindim. netice olarak iyi kötü arkadaşlarım oldu evim oldu 20 yaşında herşeyi hallettim ama okulu boşladım ikisini yürütemedim sınıfta kaldım.
sınıfta kalınca ailem dedi ki devam zorunluluğum yok ve 3 4 ders için sınıfta kaldığımdan dolayı bu seneyi memlekette geçir dediler sınavlarda gider gelirsin kendini biraz toplarsın dediler.
ben de kabul ettim döndüm memlekete geri.
sevgilim çok sorunlu, hayattan soğutuyor. tüm gün evde oturuyorum. bi iş buldum aynı hafta ağır hasta oldum işe devam edemedim.
günde 14 saat uyuyorum. memlekette hiç arkadaşım yok herkes okulunda işinde.
ablalarım bir akıl verin. hayatımı boşuna harcıyorum gibi hissediyorum. işim yok gücüm yok arkadaşım yok. sevgilim dışında kimsem yok o da burnumdan getiriyor. ailemin maddi sıkıntıları var istanbula dönemiyorum dönersem gene açlık gene sıkıntı.
anneme babama anlatamıyorum üzmek istemiyorum.
bu kadar.
bir haftadır yataktan çıkmıyorum. psikologa gitmeyi düşünüyorum. kısaca anlatmak gerekirse;
istanbulda ünv kazandım, kazandığımda memlekette 2 senelik sorunlu bir ilişkim vardı. üniversiteye gittim yine de.
istanbulda abimin evinde kalıyordum, abimin eşi beni istemedi babamı arayıp alın bunu dedi. ki sessiz sakin biriyim. tüm gün evde yoklar temizlik yaptım, yemek yaptım gelince yengeme resmen hizmet ediyordum. hizmetçi gibi çalıştırıyodu minnet duygusundan sessimi çıkarmıyodum.
eşyalarım orda kaldı bi çantayla sokakta kaldım.
iyi kötü bir yurt buldum. para sıkıntısı parasızlıktan yemek alamadım o derece. kimsesizlik, hem sevgilimin sıkıntısı hem evden atılmak beni hasta etti bir ay boyunca yurtta hasta yattım. ailemin de haberi vardı. sınavlara gidemedim, kimseye beni hastaneye götür diyemedim eridim bir odanın içinde.
kendi imkanlarımla yurt parasına bir izbe eve çıktım, bari pişirdiğimi yerim diye çok kötü bir mahallede kız basıma 1+1 eski dökük bir evde yaşadım. kendi imkanlarımla didinerek ev kurdum kendime yeni bir eve geçtim. çalıştım didindim. netice olarak iyi kötü arkadaşlarım oldu evim oldu 20 yaşında herşeyi hallettim ama okulu boşladım ikisini yürütemedim sınıfta kaldım.
sınıfta kalınca ailem dedi ki devam zorunluluğum yok ve 3 4 ders için sınıfta kaldığımdan dolayı bu seneyi memlekette geçir dediler sınavlarda gider gelirsin kendini biraz toplarsın dediler.
ben de kabul ettim döndüm memlekete geri.
sevgilim çok sorunlu, hayattan soğutuyor. tüm gün evde oturuyorum. bi iş buldum aynı hafta ağır hasta oldum işe devam edemedim.
günde 14 saat uyuyorum. memlekette hiç arkadaşım yok herkes okulunda işinde.
ablalarım bir akıl verin. hayatımı boşuna harcıyorum gibi hissediyorum. işim yok gücüm yok arkadaşım yok. sevgilim dışında kimsem yok o da burnumdan getiriyor. ailemin maddi sıkıntıları var istanbula dönemiyorum dönersem gene açlık gene sıkıntı.
anneme babama anlatamıyorum üzmek istemiyorum.
bu kadar.
istanbula geri dönmek var aklımda. okula gitsem gene sefalet, işe girsem gene aynı terane. gözüm korkuyor. erkek arkadaşımdan beklentim her genç kızın oldugu gibi evlenmek, ama okul askerlik daha beş sene diyor. bilmiyorum
