- 30 Eylül 2018
- 185
- 171
- 18
- 36
- Konu Sahibi gezgintosbaaa
-
- #1
Sanırım tam olarak böyle yanlışım olduğunu düşünmüyorum çocukluktan beri boyledi
Hayatımda baba de abi amca dayı vs erkek kavramını görmedim babam çocukluğumuzdan beri iş dolayısıyla 12 ayın neredeyse 9'unu bizden uzakta geçirirdi dedem ben kucukken vefat etmis görmedim sayilir abi desen yoktu amca dayı kavramları düğünde bayramda el öpüp nasilsin iyimisin cevaplarından çok öteye gitmedi.Yasitim kuzenlerimin hep abileri korurdu okuldaki arkadaşlarımın abileri hep ilgilenirdi.
İlkokulda sınıfta üç yaramaz çocuk vardı tek bir günüm dahi yoktu onlardan dayak yemeden eve gideyim ortada baba yok abi yok öğretmenin gözü görmüyor annemde onun değimiyle hangi birimize yetişsin. Kuzenimi birgün okuldaki bir çocuk rahatsız etmişti abisi öyle dövmüştü ki (tabiki marifet degil) ilk ti son oldu.
Büyüdüm bugunume geldim bazı nedenlerden hayatıma kimse girmedi hayat şartları mantık vs. den dolayıda bu saaten sonrada kimsenin gireceğini sanmıyorum ama sanirim kimseye itiraf edemediğim bu yalnızlık canımı çok acıtıyor.
Arkadaşlarıma bakıyorum küçük bi sıkıntılarında erkek arkadaşları babaları abileri eşleri hemen yetişiyorlar yardımcı oluyorlar ama ben tüm sıkıntılarımı hep tek başıma atlatıyorum şimdiye kadar kimse olmadi bazen onca şeyin altında ezilmisim gibi hissediyorum.
Çok şükür zor kolay herşeyin üstesinden i sekilde geliyorum ama insan yanında birini görmek istiyor.
Geçenlerde işle ilgili bir sorun oldu iş adli bi sürece girebilirdi o işler sürecinde yanlışlığını 10 kat daha çok hissettim yoktu kimse yanımda babamin durumdan bile haberi yoktu öylece bi başıma hallettim geçti.Bi süredir işle ilgili ugrastigim bi durum vardı kimseye söylemeden kendim uğraşıyordum 4 aydır git gel vs müdürlerden birinin haberi olmuştu oda yardımcı olmaya çalışmıştı bi gün gördü şakadan boynuma sarıldı gezgin valla artık seni gorunce ben üzülüyorum dedi o anki hissi anlatamam nasıl bi duyguydu baba mi desem dost mu desem tarifi imkansız bi his
Eski iş yerinde biri vardı yemek yerin mi dışarı ya çıktım mi soğuk orası hasta olacaksın diyen sıkıntılı zamanlarımda yol göstermeye çalışan sırf bu gösterdiği ilgiden dolayı kendisinden hoşlanmıştım neden sadece nasıl olduğunda ilgilenmesi yetiyordu.
Hernekadar artik kimse olmasada yalnızlık canımı acıtıyor hayatı tek başıma götüren kadınlar nasıl böyle güçlü olmayı başarıyor ben bu hislerden kurtulmak istiyorum dilde illede biri olmak zorunda mı diyorum ama bazen yorulduğunu fark ediyorum
Okuyunca fazla melankolik oldu sanirim kusura bakmayin
Hayatımda baba de abi amca dayı vs erkek kavramını görmedim babam çocukluğumuzdan beri iş dolayısıyla 12 ayın neredeyse 9'unu bizden uzakta geçirirdi dedem ben kucukken vefat etmis görmedim sayilir abi desen yoktu amca dayı kavramları düğünde bayramda el öpüp nasilsin iyimisin cevaplarından çok öteye gitmedi.Yasitim kuzenlerimin hep abileri korurdu okuldaki arkadaşlarımın abileri hep ilgilenirdi.
İlkokulda sınıfta üç yaramaz çocuk vardı tek bir günüm dahi yoktu onlardan dayak yemeden eve gideyim ortada baba yok abi yok öğretmenin gözü görmüyor annemde onun değimiyle hangi birimize yetişsin. Kuzenimi birgün okuldaki bir çocuk rahatsız etmişti abisi öyle dövmüştü ki (tabiki marifet degil) ilk ti son oldu.
Büyüdüm bugunume geldim bazı nedenlerden hayatıma kimse girmedi hayat şartları mantık vs. den dolayıda bu saaten sonrada kimsenin gireceğini sanmıyorum ama sanirim kimseye itiraf edemediğim bu yalnızlık canımı çok acıtıyor.
Arkadaşlarıma bakıyorum küçük bi sıkıntılarında erkek arkadaşları babaları abileri eşleri hemen yetişiyorlar yardımcı oluyorlar ama ben tüm sıkıntılarımı hep tek başıma atlatıyorum şimdiye kadar kimse olmadi bazen onca şeyin altında ezilmisim gibi hissediyorum.
Çok şükür zor kolay herşeyin üstesinden i sekilde geliyorum ama insan yanında birini görmek istiyor.
Geçenlerde işle ilgili bir sorun oldu iş adli bi sürece girebilirdi o işler sürecinde yanlışlığını 10 kat daha çok hissettim yoktu kimse yanımda babamin durumdan bile haberi yoktu öylece bi başıma hallettim geçti.Bi süredir işle ilgili ugrastigim bi durum vardı kimseye söylemeden kendim uğraşıyordum 4 aydır git gel vs müdürlerden birinin haberi olmuştu oda yardımcı olmaya çalışmıştı bi gün gördü şakadan boynuma sarıldı gezgin valla artık seni gorunce ben üzülüyorum dedi o anki hissi anlatamam nasıl bi duyguydu baba mi desem dost mu desem tarifi imkansız bi his
Eski iş yerinde biri vardı yemek yerin mi dışarı ya çıktım mi soğuk orası hasta olacaksın diyen sıkıntılı zamanlarımda yol göstermeye çalışan sırf bu gösterdiği ilgiden dolayı kendisinden hoşlanmıştım neden sadece nasıl olduğunda ilgilenmesi yetiyordu.
Hernekadar artik kimse olmasada yalnızlık canımı acıtıyor hayatı tek başıma götüren kadınlar nasıl böyle güçlü olmayı başarıyor ben bu hislerden kurtulmak istiyorum dilde illede biri olmak zorunda mı diyorum ama bazen yorulduğunu fark ediyorum
Okuyunca fazla melankolik oldu sanirim kusura bakmayin