iyi pazarlar herkese. Canım o kadar sıkkın k kadar üzgünüm ki. Burada sizlerle, benimle aynı yoldan geçen, geçmekte olan hemcinslerimle dertleşmek istedim. Boşanma aşamasında bir bebeği olan bir kadınım. Eşim için kimsenin kolay kolay yapmayacağı fedakarlıkları yaptım. İşimi, ailemi bıraktım başka şehirlere gidip yaşadım. Başlarda her şey güzeldi. Sonrasında eşim inanılmaz değişti. Asla bana değer vermeyen sevmeyen biri haline dönüştü ki bu esna da bebeğimiz de olmuştu. Kendisiyle boşanma eşiğinden döndük. Davalar açıldı kapandı vs. Yine en ufak şeyden sorunlar yaşadık ve süreç başa döndü ve ailemin evimdeyim. Şimdi benim canımı yakan kısım ise geldiğimizden beri bebeğimizi bir kere bile arayıp sormaması. İhtiyacı var mi nerde ne yapıyor dememesi. Kendimi geçtim sevmesin,istemesin ama insan el kadar bebeğini bir kalemde nasıl böyle silip atabilir ki. Önce ki olaylarımızda da böyle yapmıştı aylarca arayıp sormamıştı. Yanındayken çok ilgili çok sever ama yanından gittiği an çocuğu yokmuş gibi davranır. Hemen uygulamalardan başka kadınlarla kontak kurar. Yani insan hiç mi çabalamaz hiç mi üzülmez. Yanına kâr kalsın istemiyorum yaşattıkları, yaptıkları. Rabbimden tek dileğim yalvardığını görmek perişan olduğunu görmek ve onu reddedebilmek. O hazzı yaşamak istiyorum. Eşi isteyerek boşanıp sonra pişman olan oldu mu aranızda. Nasıl olacak ne olacak bilmiyorum. Bu arada niyetim asla barışmak değil bu onun kaybettiği 2. Şansıydı çünkü. Ara ara ağlamak istiyorum ama ailem de üzülüyor. Bebeğime yansıyor güçlü olmam gerek. Şu an olayların taze oluşundan sanırım istediğim tek şey pişmanlığını yalvarışını görmek. Çok uzun oldu, okuyan herkese teşekkür ederim.