- 29 Nisan 2015
- 26.564
- 91.296
- 598
- Konu Sahibi Truman Show
-
- #21
birinden başla düzeltmek için. sağlık demişsin, ucunda ölüm var mı?
Her konuda ciddi sorunlarım var. Eğitim, aile, sağlık, iş gibi. Hepsi kötü durumda. Burada tam yazamıyorum anlarsınız ki.
Hayat kalitemi ciddi oranda etkiliyor. Hem jinekolojik hem psikolojik. Ucunda ölüm yok ama şöyle düşünüyorum ben bu gibi şeylerde bile bu duruma geliyorsam ölüm acısıyla ve daha ciddi bir hastalıkla nasıl baş ederim.birinden başla düzeltmek için. sağlık demişsin, ucunda ölüm var mı?
Bi amaca bağlanmalısın ki mücadele edesin.Herkes herşeyin farkında malesef ki..Ama hayat devam etmeli zira şu şekil bir yaşamla da elde kalan sıfır yine. Bu karanlığı yok etmek adına bir mum yakmalısın, bir amacın olmalı.Ona ulaşmak için çaba sarfetmelisin.
Dibi görmeyi severim.
Birkaç senede bir kuyunun en karanlık yerine inerim, şuanda da o dönemdeyim.
Ama bu süreç beni korkutmuyor.
Çünkü düşecek daha beter bir yer olmadığı için, bundan sonraki her sıçramam beni ancak ileriye taşıyor.
Ve daha da güçlü bir şekilde yaşama devam ediyorum.
Çok alışılagelmiş ama bir o kadar da doğru bir söz; öldürmeyen şey güçlendirir.
Bunu bildiğim için, yuvarlanıp gidiyorum işte...
Hayat kalitemi ciddi oranda etkiliyor. Hem jinekolojik hem psikolojik. Ucunda ölüm yok ama şöyle düşünüyorum ben bu gibi şeylerde bile bu duruma geliyorsam ölüm acısıyla ve daha ciddi bir hastalıkla nasıl baş ederim.
Evet her gecenin bir sabahı var.
Gözlerim kan çanağına dönmüş deli gibi sallanarak çığlık çığlığa ağlayıp ben şimdi ne yapacağım dediğim gecenin bile sonunda güneş doğdu.
Her gecenin sabahı var ama nasıl var,benim için sadece yeryüzü aydınlanıyordu o dönem içim değil,hala da tamam süperim diyemiyorum ama artık acılarını üzüntülerini bile rutine oturtuyorsun oturtmak zorunda kalıyorsun.
Hayatında muhtemelen,arkadaş aşk aile gibi konularda keskin bir kırılma noktası olmuştur,o noktadan sonra sendelemeye başlıyor zaten insan.
Umarım güneş birgün bizimde içimize doğar.
Kuzum ben okadar dibe vurdumki yani artik o derim dibler benim mekanim
Nasil desem:
- cocuk yaşda babam öldü
- sonra peşine annem. Sap gibi kaldim.
- evsiz kaldim. Ac kaldim. Tek kaldim.
- beyinde ceviz kadar tümör
Insan atlatiyo. Aşiyo. Asla kendime acimadim.
Benim motom... allah dagina göre kar verir!
Kendimi hep diblerde buldum. Benligim öyle gelişdi.
Kendime olan sevgim ve saygim sonsuz!
Nekadar güclü ve yenilmez oldugumu BEN biliyorum.
Unutmadan... mutlulugun sirri:
Kimseyi kicinin teline takmamak!
Derdini acini dibine kadar yaşa. Yaşa ve güclen.
Çok haklısınız işte böyle durumlar da hem utanıyorum hem kızıyorum. Umarım geçecek bu günler.edersin edersin. başka çaresi mi var?
Iyi geceler herkese. Kafamı çarptım az önce hüngür hüngür ağlıyorum. Sorun kafamın acısı değil aslında. Demek istediğimi anlamışsınızdır. Bu konuyu neden açıyorum onu da bilmiyorum. Sadece içimi dökmek istedim. Arkadaşlarıma, aileme anlatamadıklarım... Yiğitliğe b.k sürdürmemek adına. Ya da yine bir umut diyorum ki yıllar sonra bu konuyu okuyup dersler çıkarmak mümkündür belki?
Bir yıldan fazla süredir hayatım kademeli şekilde bozuldu. En son ne zaman güldüm mutlu oldum hatırlamıyorum. Hayatım boyunca hiç bu kadar umutsuz, çaresiz olmadım. Hep çıkış kapılarım alternatiflerim vardı. Her sabah kalkınca güneş doğsun istemiyorum. Karanlıklarda kalıp uyuyup hiç uyanmamak istiyorum. Mutsuzluğu, umutsuzluğu atamıyorum üstümden.
Dünyadaki bütün acılara ağlamak istiyorum. Ağlıyorum da. Gelen her şehit haberi çocuk tecavüzü içimden insanlık adına kalan ne varsa söküp atıyor. Sanırım karakterim de zayıf. Acılara katlanacak kadar güçlü değilim. Bazı insanların yerine kendime koymaya çalışınca bile anlıyorum bunu.
Insanları kırmaktan korkardım çok büyük şeyleri bile tolere ederdim ama artık hiçkimse umrumda değil ki bence bu iyi bir şey bir bakıma.
En kötüsü de sanırım önceden ölümden korkardım. Yaşanacak güzel günler tadılacak duygular olduğunu düşünürdüm. Şimdiyse yaşamımı devam etmemin tek sebebi olarak annem ve babamı görüyorum.
Panik bozukluk problemim de vardı. Ilaç kullandım bir süre şimdi başa sardığımı hissediyorum. Tekrar doktora gidicem bir de spora başlamak istiyorum. Kendimi bu kuyudan çıkartmaya çalışıyorum ama imkanım kısıtlı.
Sorunlarım hakkımda ayrıntı vermedim çünkü bunları konuşmaktan çok yoruldum.
Size sormak istediğim şu, bu şekilde dibi görüp de yaşamayı tekrar nasıl sevdiniz? Sanki hayatım hep bu seyrinde devam edecekmiş gibi geliyor, uykularım kaçıyor.
Iyi geceler herkese. Kafamı çarptım az önce hüngür hüngür ağlıyorum. Sorun kafamın acısı değil aslında. Demek istediğimi anlamışsınızdır. Bu konuyu neden açıyorum onu da bilmiyorum. Sadece içimi dökmek istedim. Arkadaşlarıma, aileme anlatamadıklarım... Yiğitliğe b.k sürdürmemek adına. Ya da yine bir umut diyorum ki yıllar sonra bu konuyu okuyup dersler çıkarmak mümkündür belki?
Bir yıldan fazla süredir hayatım kademeli şekilde bozuldu. En son ne zaman güldüm mutlu oldum hatırlamıyorum. Hayatım boyunca hiç bu kadar umutsuz, çaresiz olmadım. Hep çıkış kapılarım alternatiflerim vardı. Her sabah kalkınca güneş doğsun istemiyorum. Karanlıklarda kalıp uyuyup hiç uyanmamak istiyorum. Mutsuzluğu, umutsuzluğu atamıyorum üstümden.
Dünyadaki bütün acılara ağlamak istiyorum. Ağlıyorum da. Gelen her şehit haberi çocuk tecavüzü içimden insanlık adına kalan ne varsa söküp atıyor. Sanırım karakterim de zayıf. Acılara katlanacak kadar güçlü değilim. Bazı insanların yerine kendime koymaya çalışınca bile anlıyorum bunu.
Insanları kırmaktan korkardım çok büyük şeyleri bile tolere ederdim ama artık hiçkimse umrumda değil ki bence bu iyi bir şey bir bakıma.
En kötüsü de sanırım önceden ölümden korkardım. Yaşanacak güzel günler tadılacak duygular olduğunu düşünürdüm. Şimdiyse yaşamımı devam etmemin tek sebebi olarak annem ve babamı görüyorum.
Panik bozukluk problemim de vardı. Ilaç kullandım bir süre şimdi başa sardığımı hissediyorum. Tekrar doktora gidicem bir de spora başlamak istiyorum. Kendimi bu kuyudan çıkartmaya çalışıyorum ama imkanım kısıtlı.
Sorunlarım hakkımda ayrıntı vermedim çünkü bunları konuşmaktan çok yoruldum.
Size sormak istediğim şu, bu şekilde dibi görüp de yaşamayı tekrar nasıl sevdiniz? Sanki hayatım hep bu seyrinde devam edecekmiş gibi geliyor, uykularım kaçıyor.
İnanın o kadar benzer noktalar var ki. Gururum kırılıyor bir buçuk sene önce deseydiler bu duruma düşeceksin asla inanmazdım ama boşuna dememişler, her şey insanlar için diye. Umarım ben de ayağa kalkıcam.Okadar samimi geldiki yazdıkların gözlerim doldu.tek başına çok şeyle mücadele etmek zorunda kalmış çok zor günler geçirmiş yeri gelmiş gururu kırılmış yeri gelmiş parasız kalmış yeri gelmiş ailesine mahcup olmuş biriyim.insan öyle anlarda gerçekten dibe vurmuş hissediyor.çok şükür şimdi iyiyim bi hayatım bi düzenm var binbir çabayla tek başıma kurduğum.sorun bittimi dersen tabiki bitmiyor insan hep mücadele halinde olmak zorunda yaşamak için.ama düştüğümüz zaman düştüğümüz yere yapışmak yerine çıkmak için uğraşmak
Oyyy kıyamam. Sabah kafamı vurup yarım saat ağladım ben de. Kafamın acısı ilk damlalara sebep olunca kalbimin acısı da devamını getirdi. Benim de iki aydır sıkıntılarım var ve bir türlü toparlayamadım. Daha dirayetli bir insan olsa bu kadar dağılmazdı diyip duruyorum. Kendime kızıyorum ama toparlayamadım işte. Eşime de sarmamaya çalışıyorum. Kendim hallederim, kendim altından kalkarım diye. Ama işte oturdum ağladım bu gün.
Her gecenin bir sabahı var. Ama o gece ne kadar sürecek acep? İnşallaj kısa sürer , Allah tüm sıkıntıda olanlara yardım etsin inşallah. Ben terapi alıyorum, emin olun iyi geliyor bunu tavsiye edebilirim. Spor fikri de çok iyi. Ben terle beraber sıkıntılarından bir nebze atıldığına inanıyorum. Uyku kaliteniz bile artıyor. Hoş ben moral bozukluğu ile sporu da bıraktım
Annem konusu beni daha da üzüyor. Alttan aldığını beni mutlu etmeye çalıştığını görünce iyice eziliyorum.Ben de anneyim bir kızım var. Haber izleyemiyorum aklım çıkıyor. Şehit ailelerine bakamıyorum. Kızım 15 günlükken özgecan olayı oldu. İçim parçalandı. Annen senin için ne kadar endişeleniyordur, üzülüyordur.
Hepimiz çok zor dönemler atlattık. 2010 hayatımın en kötü yılıydı. Resimlere bakıyorum çok güzel görünüyormuşum. Şimdi düşünüyorum da her halde yine kuyruğu dik tutma çabasıymış... 2011den sonra her şey düzeldi bende. Dilerim sen de seneye bugünleri güzel anarsın...
Çok sağ ol. Ben de uykudan bazen çenemin ağrısıyla bazen de kabuslarla uyanıyorum. İşte o zaman hep neden uyandım ki , diye üzülüyorum.İnan ki ben de bu durumdaydım, bazen uykudan gözümü açtığımda düşünür uyanmasaydım ne olurdu sanki derdim. Kendi hayatımın zorlukları bir yana dünyanın tüm kötülüklerini de kendime dert edinirdim... Hala biraz öyle gerçi.
Ama bir gün silkelenip kendime geldim. Battıkça batıyorsun çünkü, acının dibi yok. Ben güzellikleri gördükçe onlar da beni gördü. Son konumu biliyorsun :)
Umudunu kaybetme lütfen. Darısı başına
Destek almayı düşünüyorum evet sağ olun:)Hayat çok zor bazen karanlık yüzünü de gösteriyor malesef,ama unutma gecenin en karanlık anı şafak sökmeden az öncedir.
Destek alabilirsin bu konuda,ama güçlü olmalısın ne olursa olsun.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?