Cok süper bir evliligimiz yoktu bizim zaten, ama ayrilmaya da bi neden yoktu. Aslinda vardi. Öfkesini kontrol edemeyen bir adam, sorunlarini kelimelerle degilde evdeki esyalari kirip parcalayarak dile getiren bi adam, kimseyi dinlemeyen tek hakli kendisi olan bir adam.
Bu adam dün beni yumruklayarak dövdü. Öyle bir tokat falan degil, yumruklarla vurdu, ben kactim pesimden geldi yine yumrukladi. Ne oldu simdi diye sordum, anlamadim noldu diye agladim, daha soruyormusun diyerek yumruklarina devam etti. Televizyonu kirdi. Telefonu parcalamak icin aradi ama bulamadi. O yumruklarla vurdu ben ne oldugunu anlamaya calistim cocugum durdu aglayarak titreyerek bizi izledi. Isi bittikden sonra aksam aksam ev havalandirilmaz dedi, bilgisayari aldi eline, sanki hic birsey olmamis gibi idaa oynadi. Camlari acmisim, aksammis ona sormusmuyum acmadan. 8 senedir, kis aylarinda havalar sogudugunda bir sabah bir de aksam yemekden sonra tüm evi havalandiririz. Yeni bisey degil. Olsa bile bu bu sekilde anlatilmaz.
Hakkimi helal etmiyorum dedim, vurdugun her yumruk icin, akitigin her damla göz yasi icin burda olmasada öbür tarafda senden sikayetci olucam dedim. 29 yasindayim ben, isim var, ailem var, cok sükür saglikli akilli bir evladim var. Muhtac degilim ben ona. Tek derdim simdi aileme nasil anlaticam, bu yaptiklarini anlatamam, kaldiramaz benim ailem. Kardesim bi duysa canini alir onun. Annem babam hasta insanlar. Dayanamazlar bu halime.
Ben hayatima nasil devam edicem simdi, biliyorum kaldigim yerden devam edemem ama yinede devam etsin istiyorum. Tabi ki o adamla degil. O evladimin babasi baska bisey degil artik. Ne cok istemistim birdaha anne olmayi, askla yasamayi. Cok mu sacma bu düsündügüm bu durumda. Icim patlicak gibi.
