Herkese merhaba, bundan iki sene önce BDV' de birçok konu açmıştım. Ailemin bana ve kardeşime yaşattıkları, kardeşimi yanıma almamla ilgili konulardı bunlar(özet geçmem gerekirse fiziksel ve psikolojik şiddet ile geçmiş bir çocukluğun lisede evden ayrılma ile sonuçlanması,üniversitede aile ile barışma çabası,hiçbir şeyin değişmediğini görme ve hayalkırıklığı,küçük kardeşime şiddet uyguladıklarını fark ettiğim anda yanıma almam vs.)
Şu an ne durumdayım diye sorarsanız. Üniversiteyi bitirdim, çalışıyorum iyi bir işim var, evlendim, kız kardeşim artık tamamen bizimle kalıyor. Şükürler olsun Rabbime elle tutulur bir sorunumuz yok. Aslına bakarsanız ilk defa hayatımın bir evresi bu kadar yolunda gidiyor. Ailemle hiçbir iletişimim kalmadı. Kısaca her şey geride kaldı aslında.
Ama ben iyi değilim. Sanki o zamanlarda güçlü durmanın acısı şimdi çıkıyor. Aklımda sürekli eski günler, çocukluğum, bunların başımıza neden geldiği düşüncesi(isyan etmiyorum kesinlikle, her şey Rabbimden ama kimse benim yaşadıklarımı hak etmez)... Bugün kardeşim ve eşim parka gitmişlerdi, ben evdeydim, birden kendimi tutamadım ağlamaya başladım. Ve bu ilk değil, haykırmak, bağıra çağıra ağlamak istiyorum ve yalnızsam yapıyorum bunu. Kendimi çok yıpratıyorum, ailemin yanına gidip 'Neden yaptınız bana bunları?' diye sormak istiyorum. Kimseye bir şey soramayınca da hıncımı kendimden çıkarıyorum.
Malesef bu duruma anlam veremiyorum. Çok daha küçük yaşlarda çok daha güçlü bir şekilde ayakta duruyordum, şimdi ne oldu bana bilmiyorum. Evet yaşadıklarım kolay değildi ama geride kaldı, mutlu olmam gerekirken bu yaptıklarım beni sadece yıpratıyor. Çocuk sahibi olmak istiyorum ama şu ruh halinde yapamam, o yüzden düzelmek istiyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum, sadece yazmak istedim çünkü en zor geceler geçiyor...
Şu an ne durumdayım diye sorarsanız. Üniversiteyi bitirdim, çalışıyorum iyi bir işim var, evlendim, kız kardeşim artık tamamen bizimle kalıyor. Şükürler olsun Rabbime elle tutulur bir sorunumuz yok. Aslına bakarsanız ilk defa hayatımın bir evresi bu kadar yolunda gidiyor. Ailemle hiçbir iletişimim kalmadı. Kısaca her şey geride kaldı aslında.
Ama ben iyi değilim. Sanki o zamanlarda güçlü durmanın acısı şimdi çıkıyor. Aklımda sürekli eski günler, çocukluğum, bunların başımıza neden geldiği düşüncesi(isyan etmiyorum kesinlikle, her şey Rabbimden ama kimse benim yaşadıklarımı hak etmez)... Bugün kardeşim ve eşim parka gitmişlerdi, ben evdeydim, birden kendimi tutamadım ağlamaya başladım. Ve bu ilk değil, haykırmak, bağıra çağıra ağlamak istiyorum ve yalnızsam yapıyorum bunu. Kendimi çok yıpratıyorum, ailemin yanına gidip 'Neden yaptınız bana bunları?' diye sormak istiyorum. Kimseye bir şey soramayınca da hıncımı kendimden çıkarıyorum.
Malesef bu duruma anlam veremiyorum. Çok daha küçük yaşlarda çok daha güçlü bir şekilde ayakta duruyordum, şimdi ne oldu bana bilmiyorum. Evet yaşadıklarım kolay değildi ama geride kaldı, mutlu olmam gerekirken bu yaptıklarım beni sadece yıpratıyor. Çocuk sahibi olmak istiyorum ama şu ruh halinde yapamam, o yüzden düzelmek istiyorum. Ne yapmam gerekiyor bilmiyorum, sadece yazmak istedim çünkü en zor geceler geçiyor...
