merhaba kk değerli üyeleri
Çok bir amacım yok, hayat çok ters gidiyor bu aralar, yazıp içimi dökeyim dedim. Herkesin derdi başka tabi, ama şu son beş yıldır her şey kötü gidiyor. Bir edebiyat öğretmeniyim, malum bölüm zor, iyi bir ünv TDK bursuyla okudum. Tabi hemen işsiz kaldık, küçük kurumlarda çalıştım vs vs. Sınavdan iyi bir puan almama rağmen alım çok düşük olduğundan atanamadım. Küçük kurumlarda düşük ücretle bile iş bulamadım, ben girdiğimde ataması iyi bir bölümdü edebiyat. bilgisayar bilgim iyiydi, farklı bir alanda iş buldum iş yeri battı. Alacağımız öylece kaldı. Elimden az yazı çizi işleri geliyordu, ufak tefek gelirler kazandım böylece. Ama tek başına geçinmeye yetmez. Halen ailemle yaşıyrum ve evlenemedim. Çok güzel sayılmam, çevremde yok denecek kadar az. uygun birini bulamadım. Sevme, sevilme duygusunu neredeyse hiç tatmadım. Yaşta otuzu geçti. Akrabaların alaycı yorumlarını da geçiyorum, Türk toplumu burası hepiniz tahmin edersiniz, "evde kaldı, atanamadı, iş bulmayı beçeremedi." sohbetlerini. Daha geçen kurbanda bir araya gelip arkamızdan dedikleri kulağıma kadar geldi. İnsanın canı yanıyor bunları duyunca.
Pandemiden çok önce işsiz kaldım, bildiğiniz kovuldum, ekonomik gerekçeler dediler ama asıl neden sekneter hanımla anlaşamamızdı, üstelik öğrencileri tarafından çok sevilen bir öğretmen olmama rağmen ve halen işsizim. Geçtiğimiz yılın başında bir yayınevinin yazar arayışından geri dönüş aldım, örnek çalışmaları gönderdim beğendikleri için üç proje teklifiyle döndüler. Kitap vb yayınları hazırlayacaktım, yayınlar basılınca ücret alacaktım. 6 aydır bununla uğraşıyorum, geçen arayıp iflas ettiklerini eserleri basamayacaklarını ücret ödeyemeceklerini söylediler. 6 aylık çalışma boşa gitti. Dava ettik, avukat çok sürer, kazansan bile iyi bir para alamazsın diyor. Dava süreçini birkaç yıl takip edecek maddi durumum da yok.
Üstüne geçen gün gögsümde bir kitleye rastladım. Bu kadar da olmaz diyordum ama öyle. Annem meme kanseriydi, tabi randevu aldım, bir ay sonraya anca muayeneye gideceğim. Randevu yok. psikolojim harap halde, basit yazdım ama her bir olay gögsümde ağır bir yük bıraktı, kimin bırakmaz ki... İnançlı biri olmasam intihar ederdim, çok düşündüm ama o da bir son değil. Hayat ağır geliyor artık. Nasıl bir çare düşünmem, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bunların bir çözümü var mı bilmiyorum. esaslı bir itiraf olacak ama içimden kendime zarar vermek geliyor.
Yukarıda değidiğim gibi öylesine yazdım, biraz rahatlamak için, yorum yapmak istiyorsanız bir şey diyemem, ama olumsuz yorumları şu an için beklemiyorum. sağlıcakla kalın.
Çok bir amacım yok, hayat çok ters gidiyor bu aralar, yazıp içimi dökeyim dedim. Herkesin derdi başka tabi, ama şu son beş yıldır her şey kötü gidiyor. Bir edebiyat öğretmeniyim, malum bölüm zor, iyi bir ünv TDK bursuyla okudum. Tabi hemen işsiz kaldık, küçük kurumlarda çalıştım vs vs. Sınavdan iyi bir puan almama rağmen alım çok düşük olduğundan atanamadım. Küçük kurumlarda düşük ücretle bile iş bulamadım, ben girdiğimde ataması iyi bir bölümdü edebiyat. bilgisayar bilgim iyiydi, farklı bir alanda iş buldum iş yeri battı. Alacağımız öylece kaldı. Elimden az yazı çizi işleri geliyordu, ufak tefek gelirler kazandım böylece. Ama tek başına geçinmeye yetmez. Halen ailemle yaşıyrum ve evlenemedim. Çok güzel sayılmam, çevremde yok denecek kadar az. uygun birini bulamadım. Sevme, sevilme duygusunu neredeyse hiç tatmadım. Yaşta otuzu geçti. Akrabaların alaycı yorumlarını da geçiyorum, Türk toplumu burası hepiniz tahmin edersiniz, "evde kaldı, atanamadı, iş bulmayı beçeremedi." sohbetlerini. Daha geçen kurbanda bir araya gelip arkamızdan dedikleri kulağıma kadar geldi. İnsanın canı yanıyor bunları duyunca.
Pandemiden çok önce işsiz kaldım, bildiğiniz kovuldum, ekonomik gerekçeler dediler ama asıl neden sekneter hanımla anlaşamamızdı, üstelik öğrencileri tarafından çok sevilen bir öğretmen olmama rağmen ve halen işsizim. Geçtiğimiz yılın başında bir yayınevinin yazar arayışından geri dönüş aldım, örnek çalışmaları gönderdim beğendikleri için üç proje teklifiyle döndüler. Kitap vb yayınları hazırlayacaktım, yayınlar basılınca ücret alacaktım. 6 aydır bununla uğraşıyorum, geçen arayıp iflas ettiklerini eserleri basamayacaklarını ücret ödeyemeceklerini söylediler. 6 aylık çalışma boşa gitti. Dava ettik, avukat çok sürer, kazansan bile iyi bir para alamazsın diyor. Dava süreçini birkaç yıl takip edecek maddi durumum da yok.
Üstüne geçen gün gögsümde bir kitleye rastladım. Bu kadar da olmaz diyordum ama öyle. Annem meme kanseriydi, tabi randevu aldım, bir ay sonraya anca muayeneye gideceğim. Randevu yok. psikolojim harap halde, basit yazdım ama her bir olay gögsümde ağır bir yük bıraktı, kimin bırakmaz ki... İnançlı biri olmasam intihar ederdim, çok düşündüm ama o da bir son değil. Hayat ağır geliyor artık. Nasıl bir çare düşünmem, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Bunların bir çözümü var mı bilmiyorum. esaslı bir itiraf olacak ama içimden kendime zarar vermek geliyor.
Yukarıda değidiğim gibi öylesine yazdım, biraz rahatlamak için, yorum yapmak istiyorsanız bir şey diyemem, ama olumsuz yorumları şu an için beklemiyorum. sağlıcakla kalın.
Son düzenleme: