herkes şanslı doğmuyor. ....

birumutturyasamak .!.:
30 yaşındayım 1 bebeğim var yiruldugumu hissediyorum artk..
Genişletmek için tıkla...

o zaman görüyorum ve arttırıyorum.. 35 yaşındayım, 2 oğlum var (ki biri bu sene lgs ye hazırlanmaya başlayacak), günde 18 saate varan bir çalışma tempom var, evim, eşim, kedim ve ben bu yıl yeni yine yeniden sınavlara girdim çünkü Psikoloji, Sosyoloji birini okuyup mesleğimi değiştireceğim.. hiç yorulmadınız aslında bu tamamen psikolojik çöküntü ve bunun altından yine siz kalkacaksınız.. kimse kolunuzdan tutup kaldırmayacak, destek olmayacak.. ama ne var biliyor musun? şimdi kalkmazsan ayağa 50'li yaşlara geldiğinde kendi yıkıntının altında kaldığını farkedeceksin.. boşa geçen, sadece üzüntüyle yaşadığın bir ömrü inan bana istemezsin.. bir hedef koy kendine, bebeğin 3 yaşına gelince yeniden gir sınava.. o zamana kadar al kitapları her boş vaktinde 2 soru çöz.. en olmadı gir açıköğretime, bitir, yap master'ını.. hiçbir şey yapmasan manevi tatmini yeter sana.. çok gençsin, vazgeçemeyecek kadar gençsin hemde..
 
Benim için de öyle özel ünv vs yetiyordu puanım daha iyi bi bölüm okuyabilirdim , daha iyi yerlerde olabilirdim . Ama olmadı işte ailem okul konusunda çok bilinçli değildi .
Neyse boşver şükret haline
 
sansi insan kendi de yaratabilir eger okul sanssa. degil ozel universitede okumak liseden beri ailemden para almadan okudum. katsayi sorunu olmasina ragmen once lisans bitirdim orgun egitimden. sonra dil kursuna gidemeyecegim icin yine sinava giderek universiteden dil ogrendim para harcamadan. katsayi halen varken dgs ile katsayi sorununu asip turkiyenin en iyi universitelerinden birine gittim evli ve cocukluyken. ha bitiremedim onu ama hala ogrencisiyim. ortamını gormek onurunu yasamak bile yetti.

ailenin durumu varken ilgilenmeseydi bende bozulurdum sanirim. bizimkilerim zaten durumu olmadigi icin liseden beri kendi yagimda kavrulup, hep gelecek kaygisi yasadim. hatta bazi zamanlar oglumun vaktinden caldim o konuda vicdanim cok sizliyor. erken atandiysaniz o da bir sans. özel universite yada hukuk bitirmek de birsey degil ki. her avukat cok kazanmiyor. ayrica bazi islerde kendini gostermek gerekiyor bu da buyuk bir stres. o kaygili olup hem iste calisip hem uni kurs vs hep ekstra birseyle ugrasmak zorunda kalırken hep memuriyetin verdigi stressiz yasami da hayal ettim. sosyal haklar acisindan yani. mesela sut izinlerimi duzgun kullanamadim. sesimi cikaramadim atilma korkusuyla. yada isten geldikten sonra da ertesi gun is icin evde hazirlanmam gerekiyordu. oysa memur olmus olsaydım aksam 5 de is iste kalirdi. yani sansizliginiz da aslinda bir acidan buyuk sans.

ailenizi de oldugu gibi kabul edeceksiniz mecbur. benim dedem kendine ozel yiyecek alir dolaba kitler kucuk cocuklarina bile yedirmezmis. herkes farkli farkli..

bazen bende dertleniyorum. esim diyor bak cocuklarimiz saglikli. eylulu dusun leyla yi dusun. herseyin tam olur cocugunun basina boyle birseyler gelen insanlar var. ne acılar var. yani bizden daha iyilere bakip sansiziz diyoruz ama bizden kötülere bakip sansliyizi cok az diyoruz..
 
Gerektiğinde harcamadıktan sonra, kazanılan paranın ne anlamı var ki.
Geçmişi boşverin, önünüze bakın.
Bunlar size hep tecrübe oldu, ileride aynı hataları yapmamanız için.
 
Herkes şanslı doğmuyor ama siz şanslı doğmuşsunuz...babam beni okutmak istemedi üniversiteden bahsetmiyorum liseye dahi göndermek istemedi annemin çabalari ve iyi bi liseyi kazandiğım için okuyabildim ama çok zorluklarla haftasonu tarlada çalişarak falan sonra liseden sonra atandim üniversiteye gitmedim aileme baktım kardesim de atandı beraber ev aldik onlara..siz memur olmuşsunuz işiniz gücünüz var ailenizin sizden bi beklentisi yok 5 ev alabilmişler kendilerine..bence siz çok şanslısıniz bende öyle en azından bi iş sahibi olabildik emeklerimizin karsiliğini alabildik..
 
Kuzum benim çocukluğum "bu gece tok yatarmiyim" i düşünerek geçti.Basimizi sokacak bir evimiz olmadığı gibi ailem kirayı da odeyemedigi için kamyon tepesinde taşınır dururduk...bakkaldan çikolata alabilmek için sokaklarda çivi topladım gunlerce ..götürüp hurdaciya sattım öyle bir hayat işte.Birgun ilkokulda sinif arkadaşim evimize geldi.Yemekte bayatlamis ekmekleri yağda kavurmus annem ..onu koydu çayla...çok utandım..adaşım farketti mahcuplugumu ;"keşke annem sağ olsaydı da hergun kuru ekmek yeseydik " dediginde birlikte agladik.Sonrasi 14 yaşında başlayan iş hayatı (yazları bilbigin cocuk isciydim) .Oyle başarılı bir öğrenci de değildim.Zar zor geçtim sınıfları.Tek başarım üniversite sinavindaydi diyebilirim..başka şansınin olmadığını bilmenin depari sanirim.Devlet üniversitesinde 2.ogretim hukuk tutacak puanla bölümume girdim.Mezun olduğum an çalışmam gerekiyordu .Oyle de oldu zaten.Su anda devlet memuruyum.Hayatimda herseye tirnaklarimla kazıyarak sahip oldum.Ve her zaman kendimi cok cok sansli adlettim.Belki senin yaptığın işi sevmemenden böyle karamsar bir bakış açin var,belki kötü bir gün geçiriyorsun bilemiyorum....sadece "başka türlüsü de mümkündü " yu düşünürken gözünün önüne hep daha iyi şartlarda yaşayan insanlar gelmesin.Bu memlekette ailesi donum donum araziye sahipken okumasina gerek yok denilip 16 yaşında evlendirilen kızlar da var.
 
aah ahh. bende sizin gibi çoğu zaman kıyaslıyorum kendimi.

16 yaşımdan beri annesiz-babasızım. 25 yaşıma geldiö üni okuyorum. küçüklük hayllerime göre şu an yüksek lisansımı bitirmiş olmam gerekirdi.

yetmezmii gibi bide dikkat eksikliği tanısı konuldu. yıllardır neler çekiyorum.

teyze/dayı/hala/amca çocuklarına bakıyorum; herkes mutlu mesut yaşarken ben sürünüyorum gibi.

böyle diyorum ama hergün yine şükrediyorum halime. ama çok çokk iyi anlıyorum.

sonra bide şey diyen patavatsızlar var ‘oohh geziyosun yine’ falan. sanki .. neyseee.
 

kolay olmamış yaşadıklarınız ama konu sahibine ‘şanslı’ demekte bence yersiz. burda derdini paylaşmış ve şanssız olduğunu/hissettiğini söylüyo.
 
Sizden iyi konumlarda olanları düşünürseniz bu hayat geçmez.. en azından memur olup atanmissiniz bu benim için özel okulda okumaktan daha kıymetli olurdu. Yerinizde olmak isteyen milyonlar var..

Aileniz imkanları varken kullanmamış bu tabiki doğru değil ama siz kendi emeklerinizle eminim ki daha iyi yerlere gelebilirsiniz
 
Haklısın ama geçmiş değişmiyor.Geçmişi düşünüp bugünün enerjisinden çalmasına izin verme en azından.Herkesin şanssız hissettiği konular vardır şu hayatta.Ama iyi yönlere odaklanıyoruz mecburen.Klişe ama öyle , aksi halde her güne acı ve sıkıntıyla uyanmak daha da zor.
 

Görüyorum ve arttırıyorum.

31 yaşındayım, 2 oğlum var. 1 tane daha ne olacağını bilmediğim ama artık kızım olsun istediğim yolda :)
2 lisans, 1 yüksek lisans diplomam, yarım kalan doktoram var.

Sınava girmedim, istanbul üniversitesi ikinci üniversite AÖF sosyoloji planlıyorum.
O kadar planlıyorum ki, en baştan beri okumam gereken oymuş gibi geliyor :)
Yabancı dilim var, ALES ten derece falan yapmışlığım var ilk girdiğim zamanlarda. Ortalama bir puan beni zorlamaz.
35 imde bitirirsem, 37 mde yüksek lisansım bile biter diye düşünüyorum :)
Bu arada üniversitelerin konferanslarını takip etmeye karar verdim. Belki öğrenci kulüpleri ile iletişime geçip biraz daha genç işi takılmaya :)
3 çocukla nasıl olacak? Oldukça anlatırım.
Neden en baştan sosyal alanda işe yarar bir bölüm okumadım? Pişmanım.. ama pişmanım diye hayatımın bitişine kadar bunun acısını çekemem...
Geçen kıştan kendime koyduğum ilk hedef haftada 1 kitap oldu.
Çocuklar ve telefonla vakit ayırmıyordum. Başardım.
Bu sefer ki hedefim telefon kullanmayı azaltmak. günde 2 saati geçmemek. Eylül e kadar daha temiz bir zihin planlıyorum :)
Tercihlerinin sonucunu merakla bekliyorum.
 
takmışınız bir özel üniversiteye herkes çocuğunu özel üniversitede okutacak diye bir kaide yok, özellerin puanları zaten düşük devlete göre burslu olan bölümlerinki yüksek sadece demekki sizde yeteri kadar özverili bir öğrenci değilmişiniz , belkide aileniz kendi çabanızla bir şeyler başarmanızı istedi neden bu kadar isyan ediyorsunuz ki?
iyi tarafından bakın ilerde tüm mal varlıkları size kalacak siz sefasını sürmediyseniz bile çocugunuz sürecek ben olsam bu kadar isyankar olmazdım.. sevgide eksiklik varsa ona lafım yok ama o da belki yetiştirilme tarzları yada karakterleri ile ilgilidir.. sövmedilerse, dövmedilerse, açta açıkta bırakmadılarsa aileden çokta şey beklememek gerekir bence...
 
Liseye bile zor gittim yol parasız bi saatte yürüyerek dersneye gönderelim dedi bi abi annem yok dedi işe soktu sen okumazsın safsın dediler aptal dediler çalıştım 6 yıl hem aöf işletme okudum ev aldık borç var diye maaşimi aldılar evlenirken yapıcaz herşeyi diye hiçbir şey yapmak biyaya rezil ettiler beni çeyiz nişan kına taki hiç bişey yapmadan kavgayla nişankıykende maaşımı aldılar nişan takım için kavga çıkardılar neler neler ettiler nikah günü kapı parası için kavga ettiler rezil rüsva oldum evlendim yarı burslu okul öncesi öğretmenliği okudum atanamadım ama mesleğimi yapıyorum bi oğlum var çok şükür ailemden hiçbiley görmedim varlık varkende yokluk çektim hep herşeyde gözüm kaldı ne diyim ki şimdi annem keyif içinde evleri var lüks döşedi emekli hala çalışıyor yiyor giyiyor ben çektiklerime yanıyorum allahım sorsun ne diyim ki
 
Izelokul dediginiz çok da matah bir şey değil. Alnının teriyle gidebildiğin bir okulun varken neden para karşılığı diploma almak isteyesin. Memurluk da özel sektöre oranla çok daha iyi. Insanlar kendilerini paraliyor memur olmak için. Yüksek lisansımı da doktoramı da çalışırken yaptım. Üzerine bir okul daha bitirdim. Emin ol çalışman da evli olman da buna engel değil. Desen ki ailem beni aç bıraktı, üzerime giyecek kıyafetim yoktu, paramız varken milletin eskileriyle büyüdüm anlarım seni. Ama sürekli hor gorulmen bunların hepsine bedel.
 
kusura bakmayın ama ben sizi hiç haklı bulamadım, çok isteseydiniz çalışır iyi bir üniversiteye ve istediğiniz bölüme girerdiniz. aileniz özel üniversiteye göndermedi diye onları geçmişe yönelik suçlamak şımarıklık bence. anası babası memur ve asla özel üniversitede okuyamayacak olanlar depresyona girsin o zaman.

olduğunuz mesleğin iyisi olmaya bakın, ailenizi suçlamak yerine. çünkü tek suçlu sizsiniz. türkiyede de eğitimi iyi olan özel üniversite sayısı 5 i geçmez. aileyi suçlamışlar okuduğum çoğu yazıda ama aile sizi dersaneye gönderip kitabınızı defterinizi aldıysa özel üniversiteye göndermek elbetteki zorunda değil.
 
İnsan elbette ailesi yanında olsun, ona destek olsun ister. Benim de kızım var, yakında kızlarım olacak, ev koleksiyonu yapacağıma, onların geleceklerini inşa etmelerinde destek olurum elimden geldiğince. On tane evim olsa ne işe yarar, onları mutsuz gördükten sonra. Ailenizin bu konudaki tutumu tuhaf ve bir evladı incitici, size destek olmaları gerekirdi, anlıyorum. Eğitim bir lüks değil, şımarıkça bir istekte de bulunmamışsınız ki...

Ama diğer yandan okumuş, iş güç sahibi insansınız. Yüksek lisans yapmak istiyorsanız yaparsınız. En azından kendi ayaklarımın üstünde duruyorum diye düşünmelisiniz. Aileniz size müthiş imkanlar sunmamış ama o sundukları kadarını bulamayanlar da var. Mesela ben. Ailemi lise 2'de kaybettim. Okumamı istemeyen bir sülaleyle baş başa kaldım. Kazandığım üniversiteye gidebilmek için onları mahkemeye vermem gerekti. Sonuçta istediklerime ulaştım ama savaş, uğraş, didin, insan öyle yorulup yıpranıyor ki...

O yüzden şimdi geriye bakıp ahlanıp vahlanma zamanı değil. Evet herkes şanslı doğmuyor ama bazı insanlar da şanslarını kendileri yaratıyor. İş güç sahibisiniz, umarım eşinizle mutlusunuzdur ve bir de kızınız var... Kimsenin hayatında herşey tastamam değil ama şu sahip olduklarınıza sahip olamayan nice kariyer sahibi, mutsuz insan var. Kıyaslama yapmadan, elimizdekilerin kıymetini bilip, kendi hayatımız için bir şeyler yapmaya devam.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

  • Kilitli
Babam, korkum, kabusum. Hayatımı yeniden inşa ediyorum hasta ruhum iyileşiyor.
8 9 10
Yorumlar
192
Görüntüleme
47K
Gezegen X
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…