Allah'a isyan etmek istemiyorum ama hayatta herşeyim ters gidiyor... asla mutlu olmayı başaramıyorum ben. ailemden çoook uzaktayım, ne doğum yaparken yanımda olabildiler ne hastalığımda, ne sevincimde ne üzüntümde... beni asla kabullenmeyen eşimin ailesi... sahip çıkamayan, ailesine toz kondurmayan, haftanın sadece 1 gününü evde çocuğuyla bana ayırması gereken zamanının tümünü kahvede geçiren bir eş... kalp rahatsızlığım, tansiyon hastalığım, oğlumun belli olmayan ama şüpheyle yaklaştıkları rahatsızlığı... kendi ailem burada olmadığı için sevgiden yoksun, sırf beni sevmedikleri için eşimin ailesi tarafından dışlanan sevilmeyen bir çocuk... yarın bir gün bana birşey olursa, sırf oğlum için, o tek başına kalmasın hayatta diye planladığım kardeş isteğine bugün yumurtalığımda öğrendiğim kist nedeniyle düşen gölge... bazen gerçekten dayanamayacağım diye düşünüyorum. o kadar yapayalnızım ki... o kadar çaresiz hissediyorum... korkarım yakında kanser olacağım ben.