Selamlar hatunlar,
Erkek arkadaşımla yaklaşık 6 senedir beraberiz. ilk 4 senesinde aynı sehirdeydik sonra ben yurtdışına geldim. Aynı şehirde yaşarken evim olmasına rağmen neredeyse beraber yaşıyor gibiydik. Evlenmek istemiştim o ara ama kendisi hiç yakın bakmıyordu. Sonrada ben de"seni de, isteksizliğini de" diyip kariyer peşinden yurtdışına taşındım. Sonra bi ara artık bir yerlerde buluşalım bak bu kadar senedir beraberiz, yaşımız da geliyor beraber de olmak istiyor bir evlilik planı yapalım derken ben, korkusundan ayrıldık (neymiş beyefendi kendini hazır hissetmiyormuş). Sonra geri barıştık tabi, benim de salaklığım. Simdi o evlilik istiyor, zamanı geldi artık hazırım diye, ama benim tüm hevesim kaçtı. 30'lu yaşlarımda, kendi parasını kazanan, kendi başarısıyla yurtdışında güzel bir iş bulmuş biriyim. Artık o kadar çok zamanım geçmiş ki hissediyorum ki 32 yaşında olmama rağmen, evlenmek falan istemiyorum. Sanki hepsi bir hayaldi, o da mahvetti gibi. Ama ayrılmak da istemiyorum. 25-28 yaş arası çocuksu bir tipim varken 30'dan sonra artık kendimi daha güzel buluyorum. Ya da bende bir iğrenç kendini beğenme havası oldu bilmiyorum. Kendi kendime ukalalık mı yapıyorum yoksa gerçekten hevesim mi kaçtı bilmiyorum. Bir yerden yere vurursanız beni belki kendime gelirim
Şimdi ayrılıp, evlenmek istemiyorum diyip bi kaç sene sonra pişmanlıktan ölmek istemiyorum çünkü.
