Hiç ailenizden dayak yediniz mi?

Dayak yedigimi hatirlamiyorum hic

Ama mutlaka terlik yemisimdir annemden

yemedim heralde yemem artık bu yaşımdan sonrada:18:

evet yedim hemde öyle basit terlikle vurma değil altımdaki kıyafeti çıkarıp çıplak halimle vururdu hatırlıyorum bir kere dersle ilgili bir şey sormuştu yanlış cevapladım diye kapının önüne koymuştu öyle apartmanda oturup ağlamıştım çok utanmıştım sonrasında kendine tamamen güvensiz şiddete meyilli biri olarak çıkıyorsunuz Allahtan asla çocuğuma göstermedim umarım göstermem de

ooooo ben annemden çook yemişimdir. babam ve ağbim hiç vurmadı ama annem maşallah pataklardı : ))

aa yemem mi yedim tabi...

annem terlik show yaparken hiç ıskalamadı beni...

babam ise ayda bir döverdi ama temiz döverdi küçükken ama büyüyünce de salatayı neden tuzlu yaptım ya da üniye giderken neden oje sürdüm gibi sebeplerden dayak yedim ama hiç kimseye söyleyemedim...hep nefret ederdim babamdan ama şimdi evliyim ve eşim tam istediğim gibi biri hiç hayat alanımı kısıtlamaz ve çocuk bekliyorum inanın babamı çook seviyorum...

Evlenene kadar hep dayak yedim (( şükrolsun eşimden öyle birşey görmedim

Off annemden ne dayaklar yedim :) 8 yaşına kadar falandı herhalde :) Terlik bumerangı epey devam etti ama 8 e kadar sağlam dövdü beni ahahahah iyi ki embesil falan olmadım ben

ya kızlar konuyu görünce dayanamadım, ben de bişey paylaşmak istiyorum ama kendi çocukluğumla ilgili değil.
PUCCA diye bir bloger var, kitapları da var, bilenler okuyanlar vardır belki...
dün onun son kitabını bitirdim, aslında mizah kitabı ama bazı anıları vardı ki çocukluğuna dair.
inanın dün bir ton ağladım..

PUCCAnın annesi rum, çok karşı çıkanlar olmuş anne babasının evlenmesine.. ama annesi kaçmış babasına evlenmişler..
derken Pucca çok küçükken annesi babasını terk etmiş hem de çok acı biçimde, çocukların gözleri önünde..
Pucca annesiyle kalmış, diğer iki kardeşi de babasıyla..
annesi evlenmiş bi süre sonra. üvey babası tam bir psikopatmış.. kıza sürekli işkence edermiş.
annesinin hiç umrunda olmazmış, görse bile görmezden gelirmiş...

komşular birkere çığlık seslerinden rahatsız olup polis çağırmışlar, Pucca merdiven aralığında beklemiş bir umut.
polisler beni alırlar, kurtarırlar bu evden diye. ama polisler anne babayla konuşup çekip gitmiş.
sonrasında üvey babası gelip kızın sırtında sigarasını söndürmüş 3 kere bastırıp.. bu eve birkez daha polis gelirse
her seferinde bu sigara izlerine yenileri eklenecek demiş.....

Pucca okuldan çıktıkdan sonra hiç eve gitmezmiş, annesinin işden dönüş saatini beklermiş. o saate kadar yakın mahallelerde
dolanır dururmuş. bir gün bir mahalle sakini görmüş bunu. kızı yakalamış kadın, demiş sen kimsin niye sürekli dolanıyorsun buralarda..
hırsızmısın, birimi yolluyor seni vs. sorgulamış kızı. kız da yok valla hırsız değilim evim şurada hatta demiş.
kadın bunu doğruca evine doğru götürmüş. kız bahçede üvey babasını görünce kadına yalvarmaya başlamış.
teyze nolur götürme beni oraya, annemi bekliyorum ben, 6 da gelecek. nolursun demiş, ayaklarına kapanmış ağlamış..
derken baba sesleri duymuş, kadın bu sizin kızınızmı demiş, adam evet demiş. kadın demiş, bakın üstü başı leş okuldan sonra dolanıyor sürekli akşama kadar sahip çıkın.. adam kızı saçlarından tutup bahçeye çekmiş orda dövmeye başlamış..
kafasına gözüne heryerine yumruklar savurmuş o şekilde ordaki kadının ayırmaya çalışmasına rağmen evin içine kadar sokmuş.
kadın evin içine giremediğinden kapı kapanmadan pucca ya demiş ki bekle kızım beni geleceğim..
hiç gelmemiş, sanırım aile içi bir olaya karışmak istememiş. keşke o gün gelseydi diyordu Pucca, keşke....

Pucca tüm bunlar yüzünden saç tellerini koparma hastalığına tutulmuş. sürekli kafasında saç tellerini koparıyormuş.
bu yüzden kafasının orta kısmı kelmiş. saçları hep böyle yamalı yamalıymış. okula hep kafasında yeşil bir bereyle gidermiş.
derste onunla otururmuş. öğretmenler kızın durumunu bildiklerinden ses etmezlermiş hiç. hiç arkadaşı yokmuş kızın.
kimse oyun oynamaz, kimse konuşmazmış onunla. hatta çoğu çocuğun ailesi çocuklarının Puccayla arkadaşlık kurmalarını yasaklamışlar. kız kimseyle konuşmaya konuşmaya içine kapanık, konuşmayı bile unutan biri olmuş..

anne ve üvey babanın Pucca ya verdiği en hafif cezalardan biri şuymuş. yemek masasına otururlarmış, anne baba yemek yerken
Pucca karşılarında yemeden otururmuş. o günlerde içinden hep şöyle geçirirmiş üvey babası için. "Allah iki elini kullanamaz hale getirsin, öyle karşımda göreyim seni.."

derken birgün öğretmenleri Puccanın öz babasını aramışlar, kızın vücudundaki morlukları çürükleri, izleri görünce..
kızın öz babası gelmiş alıp götürmüş onu kendi evine. kız arabada evden uzaklaşırken son kez dönüp bakmış pencereye o eve.
annesini görmüş pencerede, kapıdan çıkarken anne diye seslenmiş Pucca ama annesi hiç cevap vermemiş ona..
baktığında pencerenin önünde duruyormuş, Pucca gözleri yaşlıydı, ağlıyordu sanki diyordu kitapta. bu annesini son görüşü olmuş..

ta ki üniversitede okuduğu bir gün dayısı arayana kadar onu. dayısı demiş, annen hastanede gel. bu atlamış ilk uçağa gitmiş izmire.
kız kardeşide ordaymış, birlikte hastaneye girmişler. anneleri karşılarında duruyormuş. çok yaşlanmış, çökmüş, yüzünde garip yara izleri varmış. yıllar önce kanser olmuş ama iyileşmiş. ondan kalma izlermiş yüzündekilerde.. ama o gün hasta olan o değilmiş. meğer o üvey baba hastanedeymiş. adam intihara teşebbüs etmiş, çok borcu varmış, adamın peşine düşmüşler vs. bu da birgün bileklerini kesmiş. karısı onu o halde görünce odada hemen hastaneye yetiştirmiş.
adam kurtulmuş ama bileklerinde ki damarları mı ne çok fazla kestiğinden o bölge harap olmuş ve artık İKİ ELİNİ DE KULLANAMAYACAKMIŞ!!!

Pucca ve kardeşi bunu öğrenmişler, anneleriyle sadece çok kısa bir süre konuşmuşlar. annesi napıyosun demiş Pucca ya.
o da üniversiteye gidiyorum, iyi gidiyo hayatım demiş.. annesi de astronot olmak istiyordun küçükken demiş. çok duygulanmış Pucca, hatırlıyor annesi küçükken konuştuklarını diye. onu unutmamış diye.. konuşmaları sadece bu kadar olmuş.
Pucca daha fazlasına dayanamamış, geri dönmek için giderken dayısına demiş ki,

"SÖYLE ONLARA, HAKKIMI HELAL ETTİM BEN..."

iki satır yazayım diye geldim ağladım çıkıyorum..

ben de çok ağladım dün.. o kıza üzülmem kendi üzüntülerimle birleşti ağla ağla harap oldum

Hatırladığım kadarıyla dayak yemedim, normali de bu zaten.

Hatırladığım kadarıyla dayak yemedim, normali de bu zaten.

yemedim,annem çok dövecekmiş gibi yaptı da dövmezdi hiç :))
babamsa,canım benim.
Annemi bize bağardığında bile üzülürdü

hayatımda hiç şiddet görmediğim için evlilik hayatımda da böyle birşeyle karşılaşırsam asla kabul etmem
benim arkadaşlarım var,sevgililerinden bile dayak yiyolar.Ve bunu normal karşılıyorlar..aklım almıyo,neden diye sorduğumda bulduğum cevap ; aileden öyle görmeleri,dayağı normalleştirmeleri!

yedim evet annemden çok küçükken 1-2 kez ama babamdan çooooooooook yedim enson geçen kış bile dövmeye kalktı annem tuttu pek anlaşamayız babamla, oda bende agresifiz, aslında benzediğimiz için birbirimize çabuk sinirleniriz,
lakin 2 kardeşiz beni çooooooook sevdiğinden hiiiç kuşkum olmasada dediğim gibi pek anlaşamayız biz
kendini pek ifade edemediğinden saldırı moduna geçer babam, oyüzden kırılır pekte biaraya gelmeyiz bu duruma ikimizden fazla annem üzülür
napalım annem o böyle bende böyleyim keşke herşey daha farklı olsaydı değilmi :)))))

simgemerve .!.:

Benim annemden bi kaç terlik yemişliğim vardır onun dışında bi şiddet görmedim siz?

Genişletmek için tıkla...

aynen ben de bu şekil..:)

Ben küçükken annemden çoookkk dayak yedim.Hemde ne dayak.BAbamdansa hiç yemedim.arada sinirlenip birkaç bişey fırlatmışlığı vardır ama hepsi o.Ama bende normal bir çocuk değildim yani,biraz kuduruktum kabul ediyorum:)Ama en son lisedeyken annemden dayak yedim,normalde iri kıyım biriyim annemse ufak tefek.Babama çekmişim ben.Annem saldırıyordu ben tutuyordum onu.Ama yinede baya yedim dayak.Sonra gelip ben anayım döverimde severimde diyip sarıldı falan.Önceleri aklıma gelince çok moralim bozulur,ogünleri düşünmek istemezdim.Ama büyüdüm geldi geçti sanırım.Şimdi nedense hiç kızgınlık yok anneme karşı içimde.Çok severim onu.Oda pişman zaten buna eminim.

İlk ne zaman başladı bilmiyorum ama 18 yaşına dek annemden dayak yedim, 18 yaşında yeter dediğimi hatırlıyorum.. Evet psikolojisi kötüydü sebepleri vardı ama bende küçüktüm