Küçükken oklavaları saklardım ben. Çok hırpalanmışlığım vardır. Hakettim mi bilemiyorum ama hiçbir çocuk nolursa olsun en hafif şekilde bile dövülmemelidir diye düşünüyorum. Dayaksız çocuk durmaz etmez anlamaz vs. çok yaramaz laftan sözden anlamıyor diyenler var çocuk nasıl yetiştirilir bilemiyorum ama dayakla olmaz bence.
Çok ağır dayaklar olmasa da anne nolur vurma çok acıyo diye ağladığımı bilirim, benim psikolojimi bozduğu kesin. Özgüvenim sıfır.
Bu yüzden midir bilmiyorum ama insanlarla en ufak temastan bile hoşlanmıyorum, annem sinirlendiğinde eli kolu durmaz kendine hakim olamaz baskın bir karakterdir zaten, o kadar içime işlemiş ki artık kavga ettiğimizde en ufak dokunuşunda bile dokunma bana diye bağırırım. O da inadına dokunur ve zıvanadan çıkarır beni. Kimse anam babam bile olsa beni dövme hakkına sahip değil, çocuklar da mal değil hayvanlara bile vurulunca içim gidiyor benim. Çocuğum olsa asla el kaldırmam.
Ha bir de dayağın çocuklara terbiye verdiğine inanmıyorum, genellikle daha arsız yapıyor. Ya da çocuk içine kapanıyor siniyor.