Daha 22 yaşındayım. O kadar yorgunum ki. Şu an okuduğum şehre gitmek için havaalanindayim. Insanlar bakıyorum herkes bir telaş içinde. Aylardır yaşadığım sıkıntılar yaşama hevesimi elimden aldı. Kendime de bakmadım haliyle zayifladim çöktüm. . Bugün annemin zoruyla evden çıkarken güzel giyindim makyaj yaptım. Havaalanina geldik. Guvenlikler yüzüme gülüyor ne güzel. Sigara ve cakmak almak için tobaccaya girdim. Satıcı çocuk size pembe yakisiyor pembe Çakmak vereyim diye sırıtıyor. Oturacak yer yok diye 40 yaşlarında bir adam yer veriyor sonra da karşımda dikilip muhabbet etmeye çalışıyor. Dakikalardir yüzüme bakıyor karsidaki genc çocuk. Bunların sebebi ne hoş gorunuyorum çünkü. Ben 10 gün önce de buradaydim. Gözlerim aglamaktan şişmiş. Aynı yerden sigara aldım. 100 lira verdim bozuk çıkmadı diye aynı çocugun beni bir dovmedigi kaldı. o zaman da oturmak için yer yoktu. kimse dönüp buyrun oturun demedi. cirkindim çünkü bitkindim. Bir Ruj mudur insanı insan yapan. Bu ruju sürüp bu kıyafetleri giysem aldatilmayacak miydim.. Bu şekilde olsam zor animda dostlarım yanımda olacak mıydı? ben iyiyken ne güzeldik ama değil mi? ben esprilerle arkadaş ortamlarını costururken, erkek arkadaşımın yanında bana yakınlık gösteren erkekler olduğunda elimi daha sıkı tutan bir sevgilim vardı. sonra benim için kötü zamanlar başladı. git gide eridim bittim. ne oldu tek tek gittiler. şimdi bu halde bir Merhaba desem yine olur hepsi. ne gerek var bu haldeyken herkes yanında HERKES. ama bir kere düşersen kimse kaldırmaz. ailenden başka.. sadece yazmak istedim. okuyanlardan Allah razı olsun