İnsan annesinin evine gidince kendini daha mutlu ait hisseder sanırım ama ben de öyle olmuyor. Ben ne zaman anneme gitsem ki evliyim çocuğum var 40 yaşına gelmişim. Hala annemle bir sebepten tartışırız eski defterler açılır ve annem asla ve asla kendinihaksız bulmaz. Sürekli bir beklenti içerisinde sorsan beklemez tabii. Sürekli bir işi vardır bahçededir zaten oturup doğru düzgün sohbet edemezsin o hep bir koşturmaca halindedir masa hazırlasan yarım yamalak yer tekrar bahçeye gidip koşturur. Senin de onunla birlikte koşturmanı ister. Ben hiç sevmem bahçe işini yapmam. Ve sürekli ondan aldığım şeyleri daha fazla ödüyorum hayvancılıkla da uğraşıyor mesela. Kurban fiyatına hep iki katı istiyor şöyle civardakilerin iki katı sorsan ya şu fiyata da var asla kabul etmez. Yoruluyorum. Artık aramıyorum mesela onu o da beni aramıyor benim başlattığım bir iletişim devam ediyormuş. Hiç gitmek istemiyorum ama eşime de niye gitmiyoruz sorusunu sordurmak istemiyorum ona fırsat vermek istemiyorum. Bayramda normalde gidecektik ama içinden hiç gitmek gelmiyor. Enerjim çekiliyor sanki. Hiç böyle bir anne kız ilişkisi istemezdim. Annemin diğer normal klasik annelerden biri olmasını isterdim. Gerçekten yoruldum.
Ben avukatım mesela anneannemin büyükbabam işlerini bedava bedava yaptım hatta yanında illa bir erkek avukat getir dediler erkek avukatı da götürdüm. Sonra meğer benim bu uğraştığım işler için götürdüğüm erkek avukatla anlaşacaklarmış ona da para ödeyeceklermiş. Biraz tartıştık artık senden bir şey istemeyecekler falan dedi. Teşekkür etmek bir yana yoruldum ya. Herkese uzak kalayım istiyorum bu sefer de çocuğum aileden uzak oluyor aile ilişkilerini bilmiyor diye ona üzülüyorum. Ama o kadar tek taraflı ki bu çabalar. Ne yapacağımı şaşırmış durumdayım.