- 21 Nisan 2020
- 41
- 24
- 18
- 25
- Konu Sahibi veteriner kedi
-
- #1
Mrb herkese buraya biraz içimi dökmek istedim 22 yaşındayım yoğun bir depresyon süreci geçerdim son 2 haftadır tam iyiye gidiyorum derken ara ara yeniden nüks ediyor onun haricinde uzun zamandır sosyal fobi ve bağımlı kişilik bozukluğuyla savaşıyorum.Ailemle duygusal yönden hiç bir bağım yok.Annemin beni sık sık aşağılaması ve babamın bana güvenmeyişi bende tek başıma hiç bir işe yaramıyacağım düşüncesine yol açtı ve bu yaşıma kadar vaktimi sürekli birileriyle konuşarak geçirdim içimdeki duygusal boşluğu doldurabilmek adına ama bunlar sadece kısa süreli rahatlamalardı.Kendimi çok ezik gibi hissediyorum bütün gün evdeyim doğru düzgün dostum diyebiliceğim kimsem yok bütün gün evde olduğum için bu yoğun depresyon döneminde deli gibi yedim ve şuan fazla kilolarımla başım dertte.Kendimi çok kötü hissediyorum bu yaşıma kadar hiç bir baltaya sap olamadım şu eziklik duygusundan bir türlü kurtulamıyorum kendimi işe yaramaz aptal gibi hissediyorum bazen Allahın bile beni dünyaya getirdiği için pişman olduğunu düşünüyorum sanki etrafımdaki herkes bana acıyarak bakıyor Annem bile bana nefret dolusu bakışlarıyla kusuyor,babam da keşke senden başka çocuk yapsaydık diye düşünüyor haklı da.Dışardaki bir çöp konteynerinin bile görevi var ama ben hiç bir işe yaramıyorum daha önce bi işte çalışmayı denedim olmadı,okumayı denedim oda olmadı keşke hiç var olmasaydım o kadar korkak bir tavuğum ki intihar bile edemiyorum.Ölsem arkamdan üzülcek kimse yok haklılarda zarardan başka bişey deilim kimseye bir faydam yok aksina büsürü zararım var