Merhabalar
Içim sıkkın, size anlatmak istedim.
Evliyim 8 yasinda kizim var ama mutsuzum. Ozellikle son yillar genel olarak çok zor geçti. Eşimle universitede tanistik aile ve kafa yapilarimiz cok benzerdi. Yaklasik son dört yildir eşim değişti. Söyle ki ben çok serbest bir ailede, her aksam evde bir iki kadeh içki içilen, dinle alakasi olmayan bir ailede büyüdüm. Kendiligimden sonralari bu aileden gelen durumumdan rahatsiz oldum büyüdükçe ve en az 10 yildir standart bir yasamim var farzlari yapmaya çalışıyorum Allah kabul etsin. Konunun aslen dinle ilgisi yok ama anlaşılsın diye açıklama yapiyorum. Normal giyinen, işten eve evden işe ailemle vakit geçirmekten hoşlanan, bundan mutlu olan bir insanim.
Senede bir gittigimiz benim anne yakin akraba ziyaretlerinde eşimin durumdan memnun olmadığını hissetmekle beraber (malum içki) beni büyüten (aciklamaya bile gerek yok aile sonucta) hem de kisa olan aile ziyaretini eşimin de normal olarak en azindan saygi ve idare cercevesinde bir görev olarak görmesi gerektigi düşüncesindeyim, ama eşim bundan önceki gitmek soz konusu olunca çocuğu göndermem birak git demisti. Bu da ben de son nokta olup boşanma lafini açmıştım ilk kez. Bu son damla oldu ama son yillardaki degisimiyle bana bagirip cagiran sinirli bir insan olmustu evde ve ben hep sustum. Benim boşanma lafimla düşünüp yaptiklarini algilamasi 1- 2 ayini aldi. O zamandan beri bir kere bagirmadi, ailece şöyle böyle yapalim diye plan yapan birine dönüştü (olmasi gereken gibi). Yani anlayacaginiz benim şu an icin boşanma gibi bir durumum yok kaldi ki kızımızın ikimizden baska kimsesi de yok. Ama tabii ki de eskisi gibi olamadim hiç ama sadece içimden. Yine de hissetmemesi mümkün de degil insan anlar, e o da anladi ama yavaş yavaş normale döndük bugüne geldik..
Benim sorum şu, aklimda hep ben gidecegim çocuğumla bu sene diye vardi ama koronodan dolayi gercekten kararsizim.
Bunu diyip onu deneyeyim mi gerçekten düzelmiş ve sorun cikaracak mi diye ama gitme durumum da kesin degil yani malum durumdan su an çağıran da yok zaten.
Ya da nasilsa bu sene gitmeyecegiz zaten diyip hic karistirmayayim mi ama hep icimde bir acaba var seneyeyi mi bekleyeyim?
(Bu arada mesela kendi annesine ondan daha iyi davranirim zaten beni asil soğutan kıymet bilmemezligi, yüzsüzlüğü ve müdanasizligi idi.
Şunu da soyleyeyim yasim da kırk oldu artik ask mesk mutluluğunda gözüm yok mukemmel evlilik de yok gözümde yani bosanayim evleneyim gibi hayallerim yok sadece daha fazla degersiz hissetmek istemiyorum.)
Herkesin hayat yolculugu farkli kırmadan yargilamadan fikir alayim
Içim sıkkın, size anlatmak istedim.
Evliyim 8 yasinda kizim var ama mutsuzum. Ozellikle son yillar genel olarak çok zor geçti. Eşimle universitede tanistik aile ve kafa yapilarimiz cok benzerdi. Yaklasik son dört yildir eşim değişti. Söyle ki ben çok serbest bir ailede, her aksam evde bir iki kadeh içki içilen, dinle alakasi olmayan bir ailede büyüdüm. Kendiligimden sonralari bu aileden gelen durumumdan rahatsiz oldum büyüdükçe ve en az 10 yildir standart bir yasamim var farzlari yapmaya çalışıyorum Allah kabul etsin. Konunun aslen dinle ilgisi yok ama anlaşılsın diye açıklama yapiyorum. Normal giyinen, işten eve evden işe ailemle vakit geçirmekten hoşlanan, bundan mutlu olan bir insanim.
Senede bir gittigimiz benim anne yakin akraba ziyaretlerinde eşimin durumdan memnun olmadığını hissetmekle beraber (malum içki) beni büyüten (aciklamaya bile gerek yok aile sonucta) hem de kisa olan aile ziyaretini eşimin de normal olarak en azindan saygi ve idare cercevesinde bir görev olarak görmesi gerektigi düşüncesindeyim, ama eşim bundan önceki gitmek soz konusu olunca çocuğu göndermem birak git demisti. Bu da ben de son nokta olup boşanma lafini açmıştım ilk kez. Bu son damla oldu ama son yillardaki degisimiyle bana bagirip cagiran sinirli bir insan olmustu evde ve ben hep sustum. Benim boşanma lafimla düşünüp yaptiklarini algilamasi 1- 2 ayini aldi. O zamandan beri bir kere bagirmadi, ailece şöyle böyle yapalim diye plan yapan birine dönüştü (olmasi gereken gibi). Yani anlayacaginiz benim şu an icin boşanma gibi bir durumum yok kaldi ki kızımızın ikimizden baska kimsesi de yok. Ama tabii ki de eskisi gibi olamadim hiç ama sadece içimden. Yine de hissetmemesi mümkün de degil insan anlar, e o da anladi ama yavaş yavaş normale döndük bugüne geldik..
Benim sorum şu, aklimda hep ben gidecegim çocuğumla bu sene diye vardi ama koronodan dolayi gercekten kararsizim.
Bunu diyip onu deneyeyim mi gerçekten düzelmiş ve sorun cikaracak mi diye ama gitme durumum da kesin degil yani malum durumdan su an çağıran da yok zaten.
Ya da nasilsa bu sene gitmeyecegiz zaten diyip hic karistirmayayim mi ama hep icimde bir acaba var seneyeyi mi bekleyeyim?
(Bu arada mesela kendi annesine ondan daha iyi davranirim zaten beni asil soğutan kıymet bilmemezligi, yüzsüzlüğü ve müdanasizligi idi.
Şunu da soyleyeyim yasim da kırk oldu artik ask mesk mutluluğunda gözüm yok mukemmel evlilik de yok gözümde yani bosanayim evleneyim gibi hayallerim yok sadece daha fazla degersiz hissetmek istemiyorum.)
Herkesin hayat yolculugu farkli kırmadan yargilamadan fikir alayim
