Canım; bu bekleyişimizin bilmem kaçıncı günü. Oysa ne umutlarla çıkmıştık yola değil mi. Günler geçti,aylar hatta yıllar geçti yol bir türlü bitmedi, varamadık gideceğimiz durağa, sıkıldık, sanki kapalı kaldık orada, hep izledik bu mutluluğu yaşayanları, geçip gittik yanlarından. Evet belki koşmuyoruz artık ama yinede yürümekten vazgeçmedik, tökezledik, düştük, dinlendik ama hep yürüdük....O durağa varırmıyız yoksa hiç uğramadan yollar tükenirmi bilmiyorum, bildiğim tek şey duramayız.Hayat devam ettiği sürece yürümek zorundayız bazen sarı, bazen bembeyaz, bazen yemşeşil bazende kapkara sokaklardan geçeceğiz, ama geçeceğiz. Ben senin (sizin) güçlü adımlarını gördüm, sevdim, kendiminki bildim. Zaman zaman durduğumuz dinlenmek istediğimiz yada düştüğümüz oldu, olabilir. Dinlen dök içini oraya. Sonra karşına bak bilmediğin ne uzun bir yolun ve ellerini sevgiyle tutan ne çok el var yanında...İyi ol...