sevgili KK... buraya çözüm aramak için yazmıyorum aslında, çünkü bir çok konuda söylenecek çok şey yok farkındayım. sadece içimi dökmeye ihtiyacım var...
aslında bir psikoloğa ihtiyacım var ama araştırdığım kadarıyla zaten onu karşılamaya imkanım yok....
ben de burayı seçtim içimi dökmek için...
41 yaşındayım, 12 yıllık evliyim...Üniversite mezunuyum, yıllarca orta seviye yöneticilik pozisyonunda çalıştım, öncesinde de her işi yaptım, ansiklopedi satmaktan sekreterliğe kadar... 6 yıldır çalışmıyorum, 5 yaşında kızım var...
kendimi nereden nasıl anlatmaya başlamalıyım onu da bilmiyorum... eşim kanser, buradan başlamalıyım sanırım... buradan geriye doğru gitmeliyim... 11 aydır kızımla ve eşimle tek başıma uğraşıyorum. bulunduğumuz şehre nefret ede ede geldim, tek bir insan yok tanıdığımız. iz bilmiyorum, yol bilmiyorum koca şehirde...
eşim 1 yıl dan uzun zaman önce hastalandı, grip dedik, sonra aylarca yattı iyileşemedi ve inatla doktora gitmedi (bunun ismi ne bilmiyorum doktora inanmıyor kendisi)2-3 ay evde idare ettikten sonra bir şekilde ikna ettim ve doktora gitti, kanser olduğunu öğrendik. 2 ay şikayetlerinin azaltılması, 3 biyopsi yapıldı onların soncunun çıkması vs beklerken özel hastaneye geçtik ve direk tedavi başladı. 4 evre lenfoma... okuduğumuz her şey çok kolay sonuç veren, tedavisi çok da ağır olmayıp başarı şansı çok yüksek bir kanser olduğu yönündedyi... o yüzden grip gibi davrandım aylardır, hem her türlü detayı uyguladım, hem de eşim, anası babası abisi, kardeşi yengesi vss hepsine moral verdim. böyle yzınca kolay gibi geliyor, ama öyle değil aslında... ağrıdan kıvrandığı geceler oldu mesela, kız var bir yandan ateşlenmiş yatıyor, ne kızı bırakacak kimsem var, ambulans çağıralım hastaneye götürsünler diyorum üstüme yürüyen bir adam var.2 bilemediniz 3 günde bir yatak nevresim bornza kadar herşey yıkanıyor ütüleniyor. her öğün ısıtılmadan taze yemek yapılıyor, malzemeler 20 dakika sirkeli suda bekletiliyor. tuvalet vs her gün dezzenfekte ediliyor. kullandığı her şey havlusundan, yaptığınız pilavı süzdüğünüz süzgece kadar kaynatılıyor. hergün evi süpür silip yemek ve yemek malzemeleri rutinini yerine getirmeye çalışırken bir yandan da şuan 5 yaşında olan ve diğer yandan corona nedenliye kreşinden alınmış, eve hapsedilmiş kızımla uğraşmaya çalışıyorum. ha bu arada, kedi ve köpeğimiz var. okey, ikisi de benim istediğim için var ama ben böyle bir insandım benimle evlendiğinde zaten, 2 köpeğimle geldim ben.
hiç şikayet etmeden yorgunum uykusuzum vs demeden, bir yandan 7 sülalesine de herşey iyi olacak diye diye geçti aylarca.... eşimin tedavisi güya bitti, sonuçlar iyi çıktı, ama tedavi bitti eşim yeniden hastalandı 2 ay sonra. şimdi duruöu daha ağır
bu kadar süreçte anne babası geldi bir tek... 75 yaş üstü ikisi de, yani birşey beklenemez zaten... yaklaşık 5 ay bizde kaldılar, hem eime, hem kızıma, hem nlara baktım... hastaneye gidip kızımı ne zaman bıraksam akaşm sekizde aç ve uyumuş buldum mesela, tüm gün bişy yedirememişler... asla o saatte uyumayan kızım uyumuş kalmış, kan şekeri düşmüş muhtemelen.. ev bulaşık dolu, sofra ortada vs... ne eve, ne kısıma, ne bana ne eşime faydaları olmadı. ha 1 gece eşimle hastanede kaldı kayınvalidem... o kadar. maddi manevi başka destek görmedik...
eşimin abisi bu süreçte tek 1 gün geldi, eşim hastanede yatıyordu. yarım kilo kıyma almış gelmiş. köfte patates yaptım akşamına ertesi gün gitti
kız kardeşi 35 yaşında, evi, çalışmıyor, çocuğu yok. sadece 1 gece kaldı bizimle o da hatalığının ilk başında, ilk hastaneye yattığnda tek gece. hasteneden eve bile gelmeden gitti
şimdi bu insanlar çıktılar eşime bakamadığımı ve kızımı da alıp gideceklerini böylelikle hastanede kalabileceğimi söylüyorlar. çünkü ilk defa destek istedik onlardan. çünkü eşimin kemik iliği nakli olması gerekiyor, şu süreç bittikten sonra (kemoterapi vs) 1 ay hastanede yatacak. görümcemden bu süreçte hastanede kalmasını istedik.....
benim kadar kötü bi insan yok şuan. kızımı alıp gitmeye kaltılar. daha 5 yaşında bil değil bu çocuk... baba 1 yıldır hasta zaten. bi de benden ayıracaklar. 6 ay mı 1 yıl mı belli değil... kabul etmedim...bu kadar zamandır hayatımızda olmayan insanlar, bu kez senden destek beklioruz dedi bana... kızımı vermedim diye kıyametler koptu evde... bu arada kızımın d sağlık problemleri var, ameliyat vs gerekiyor ama corona nedeniyle bekletiyorum... önce eşimin sağlığı önemliymiş, kızım beklesinmiş... sonra bunlara kızımı emanet etmemi bekliyorlar benden
bugüne kadar kızım diye ölen eşim de ailesine hak verdi ve beni sildiğini söylüyor, kızımı vermedim diye...
ha hala kimse yok evde, anca telefonla eşimi arıyorlar nasılsın diye, çünkü ben şeytan ilan edildim. ama paranız yemeğiniz var mı birşeye ihtiyacınız var mı diyen yok...
40 bine yakın hastane borcumuz var.... eşim çlışmıyor, sgkdan alıyoruz bir tek...
devlet hastanesi araştıralım veya ailelerimizin olduğu şhre evi taşıyalım diyorum. eşim doktor değiştirmek istemiyor...
tüm birikim eridi... destek yok... takdir beklemiyorum kimseden ama, insan laf etmez bari...
eşimin iyileşme garantisi yok...
üstelik bunlar tam boşanmak üzereyken başıma geldi... ha kimse ilahi adalet falan demesin... herşey askıda ve artık boşanma şansım da yokççç ne maddi ne vicdanen ayrılamam şuan çünkü...
fırsattan istifade yazabildiğim, olayın giriş kısmı böyle... uzun uzum yazsam neler var aslında...
