İçim sıkılıyor, mutsuzum...

Meyracc .!.:

Konu açıp açmamakta kararsız kaldım ama linç yemek uğruna, bir yerde paylaşmam lazımdı.iki çocugum var 11,2 yasında ve 6 aylık hamileyim (evet korundugumuz halde oldu, korunmayı biliyorum) eski konuları bilen kişilere istinaden acıklama yapmak zorunda hissettim. Üç yıldır iş güç konuları kötü gidiyor, kirayı zor ödüyoruz diyebilirim. Eşimin kendi işi ama tasarımcı bu dönemde iş olmuyo işte. Yasıda 47 olunca baska işlere de kabul etmiyorlar. Neyse bunlar zaten konunun özeti, calısırken bakıcı bulamayıp cocuklara bakmak zorunda kaldım, eş işyeri actı derken sene gelmeden pandemi çıktı. Bide sonradan gelen süpriz bebek derken ben hayattan iyice soğudum. Gecim sıkıntısı bir yandan, evde oturmak bir yandan, saglık problemleri bir yandan hayata karşı hiç ümidim kalmadı.
Ama bugün düşünüyorum ki hepsini hak ettim bence. Bu sefaleti, kötü yasamı mutsuzluğu hak ediyorum. Hak etmeseydim bir sekilde düzelirdi sonuçta. Mesela halamın kızının eşi işten çıkmıstı genc yasta calısmak istemedi birikimleri vs vardı, o evde oturdu halamın kızı işe girdi ben bunu duyunca kendi kendime böyle olsa benim eşim katlanmaz bosarım diye elestiriyordum. Yada durumu olmayıp çocuk sahibi olanlara kızardım neyinize güveniyorsunuz diye çocuk yapmıyor yavruluyorlar derdim. Heh işte tamda bunları yasıyorum şuan, kötü kalbimin meyvesini aldım. Kimsenin yüzüne kötü konuşmam ama içimden geçirdim ya Allah cezamı veriyor, üç yıldır gecmek bilmeyen bir imtihan.
Bu günlerde iyice canım sıkılıyor dr gitsem gidemiyorum, bebeğime bişey almak istesem alamıyorum, eskiden de mükemmel bir hayatımız yoktu ama muhtaç ve bukadar caresiz hiç hissetmemiştim. birden düştük, sanki bir el geldi hayatımızı çaldı gibi hissediyorum.
Okadar umutsuzum ki çocuklarıma bile yalandan da olsa gülümseyemiyorum. Normal de hayat dolu, ne olursa olsun enerjisi düşmeyen her şerde hayır arayan, ne olursa olsun gülümseyen biriydim. Kendimi sıkışmış hissediyorum. Beynim durmuş durumda, ne yemek yiyorum ne uyuyabiliyorum. Öyle oturuyorum sadece.
Uzun uzadıya yazdım çünkü ne anlatıcak bir arkadaşım, dostum yada komsum var. Ailelere de anlatmak istemiyorum ozaman dilenci gibi hissediyorum kendimi, ben bekarken bile babamdan harclık almaz calısırdım. Onlarda kendi halinde insanlar Yardım etmek istiyorlar, zoruma gidiyor.
Silinmiyeceğini bildiğim halde yazıyorum, olurda bir gün hayat yoluna girerse meyra unutma bunları yasadın sen diyeceğim, tabi okadar ömrüm olursa...

Genişletmek için tıkla...

Meyracc .!.:

Konu açıp açmamakta kararsız kaldım ama linç yemek uğruna, bir yerde paylaşmam lazımdı.iki çocugum var 11,2 yasında ve 6 aylık hamileyim (evet korundugumuz halde oldu, korunmayı biliyorum) eski konuları bilen kişilere istinaden acıklama yapmak zorunda hissettim. Üç yıldır iş güç konuları kötü gidiyor, kirayı zor ödüyoruz diyebilirim. Eşimin kendi işi ama tasarımcı bu dönemde iş olmuyo işte. Yasıda 47 olunca baska işlere de kabul etmiyorlar. Neyse bunlar zaten konunun özeti, calısırken bakıcı bulamayıp cocuklara bakmak zorunda kaldım, eş işyeri actı derken sene gelmeden pandemi çıktı. Bide sonradan gelen süpriz bebek derken ben hayattan iyice soğudum. Gecim sıkıntısı bir yandan, evde oturmak bir yandan, saglık problemleri bir yandan hayata karşı hiç ümidim kalmadı.
Ama bugün düşünüyorum ki hepsini hak ettim bence. Bu sefaleti, kötü yasamı mutsuzluğu hak ediyorum. Hak etmeseydim bir sekilde düzelirdi sonuçta. Mesela halamın kızının eşi işten çıkmıstı genc yasta calısmak istemedi birikimleri vs vardı, o evde oturdu halamın kızı işe girdi ben bunu duyunca kendi kendime böyle olsa benim eşim katlanmaz bosarım diye elestiriyordum. Yada durumu olmayıp çocuk sahibi olanlara kızardım neyinize güveniyorsunuz diye çocuk yapmıyor yavruluyorlar derdim. Heh işte tamda bunları yasıyorum şuan, kötü kalbimin meyvesini aldım. Kimsenin yüzüne kötü konuşmam ama içimden geçirdim ya Allah cezamı veriyor, üç yıldır gecmek bilmeyen bir imtihan.
Bu günlerde iyice canım sıkılıyor dr gitsem gidemiyorum, bebeğime bişey almak istesem alamıyorum, eskiden de mükemmel bir hayatımız yoktu ama muhtaç ve bukadar caresiz hiç hissetmemiştim. birden düştük, sanki bir el geldi hayatımızı çaldı gibi hissediyorum.
Okadar umutsuzum ki çocuklarıma bile yalandan da olsa gülümseyemiyorum. Normal de hayat dolu, ne olursa olsun enerjisi düşmeyen her şerde hayır arayan, ne olursa olsun gülümseyen biriydim. Kendimi sıkışmış hissediyorum. Beynim durmuş durumda, ne yemek yiyorum ne uyuyabiliyorum. Öyle oturuyorum sadece.
Uzun uzadıya yazdım çünkü ne anlatıcak bir arkadaşım, dostum yada komsum var. Ailelere de anlatmak istemiyorum ozaman dilenci gibi hissediyorum kendimi, ben bekarken bile babamdan harclık almaz calısırdım. Onlarda kendi halinde insanlar Yardım etmek istiyorlar, zoruma gidiyor.
Silinmiyeceğini bildiğim halde yazıyorum, olurda bir gün hayat yoluna girerse meyra unutma bunları yasadın sen diyeceğim, tabi okadar ömrüm olursa...

Genişletmek için tıkla...

Meyracc .!.:

Konu açıp açmamakta kararsız kaldım ama linç yemek uğruna, bir yerde paylaşmam lazımdı.iki çocugum var 11,2 yasında ve 6 aylık hamileyim (evet korundugumuz halde oldu, korunmayı biliyorum) eski konuları bilen kişilere istinaden acıklama yapmak zorunda hissettim. Üç yıldır iş güç konuları kötü gidiyor, kirayı zor ödüyoruz diyebilirim. Eşimin kendi işi ama tasarımcı bu dönemde iş olmuyo işte. Yasıda 47 olunca baska işlere de kabul etmiyorlar. Neyse bunlar zaten konunun özeti, calısırken bakıcı bulamayıp cocuklara bakmak zorunda kaldım, eş işyeri actı derken sene gelmeden pandemi çıktı. Bide sonradan gelen süpriz bebek derken ben hayattan iyice soğudum. Gecim sıkıntısı bir yandan, evde oturmak bir yandan, saglık problemleri bir yandan hayata karşı hiç ümidim kalmadı.
Ama bugün düşünüyorum ki hepsini hak ettim bence. Bu sefaleti, kötü yasamı mutsuzluğu hak ediyorum. Hak etmeseydim bir sekilde düzelirdi sonuçta. Mesela halamın kızının eşi işten çıkmıstı genc yasta calısmak istemedi birikimleri vs vardı, o evde oturdu halamın kızı işe girdi ben bunu duyunca kendi kendime böyle olsa benim eşim katlanmaz bosarım diye elestiriyordum. Yada durumu olmayıp çocuk sahibi olanlara kızardım neyinize güveniyorsunuz diye çocuk yapmıyor yavruluyorlar derdim. Heh işte tamda bunları yasıyorum şuan, kötü kalbimin meyvesini aldım. Kimsenin yüzüne kötü konuşmam ama içimden geçirdim ya Allah cezamı veriyor, üç yıldır gecmek bilmeyen bir imtihan.
Bu günlerde iyice canım sıkılıyor dr gitsem gidemiyorum, bebeğime bişey almak istesem alamıyorum, eskiden de mükemmel bir hayatımız yoktu ama muhtaç ve bukadar caresiz hiç hissetmemiştim. birden düştük, sanki bir el geldi hayatımızı çaldı gibi hissediyorum.
Okadar umutsuzum ki çocuklarıma bile yalandan da olsa gülümseyemiyorum. Normal de hayat dolu, ne olursa olsun enerjisi düşmeyen her şerde hayır arayan, ne olursa olsun gülümseyen biriydim. Kendimi sıkışmış hissediyorum. Beynim durmuş durumda, ne yemek yiyorum ne uyuyabiliyorum. Öyle oturuyorum sadece.
Uzun uzadıya yazdım çünkü ne anlatıcak bir arkadaşım, dostum yada komsum var. Ailelere de anlatmak istemiyorum ozaman dilenci gibi hissediyorum kendimi, ben bekarken bile babamdan harclık almaz calısırdım. Onlarda kendi halinde insanlar Yardım etmek istiyorlar, zoruma gidiyor.
Silinmiyeceğini bildiğim halde yazıyorum, olurda bir gün hayat yoluna girerse meyra unutma bunları yasadın sen diyeceğim, tabi okadar ömrüm olursa...

Genişletmek için tıkla...

forevermorrenk .!.:

Hepsini anlarım ama çocuklarının hiç bir suçu yok.
Kendini cezalandırdığını düşünebilirsin ama bu zorlukta onlara destek olmak zorundasın, sen bir annesin.
Kendimden çok kısa bir şey anlatmak istiyorum.
Benim babam çok zengin bir adamdı ama bir anda işleri batırdı ve biz en yüksekten dibe çöktük.
Borçlar, icralar, kredi, batak paralar aklına ne geliyorsa.
Ben defalarca kredi çektim, elimde birikmiş ne vardı ödedim.
Diğer büyük kardeşim de öyle.
5 sene zulüm yıllar geçti ama borcu kapattık.
Benim annem de aynı sizin gibiydi çocuklarına karşı.
Sürekli ağladı, babamla kavga etti, boşanacaklardı ama toparladık zor bela ama o günleri ben hala unutmadım.
30 yaşındayım o zaman da genç kızdım bak çocuk değildim o günler hala gözümün önünden gitmez.
1 domates alamadığımız günlere şahit olduk hep beraber ama annem sağlam durmadı, duramadı hep ağladı gözünün yaşı dinmedi ve şuan hasta.
Midesi rahatsız, uykusu hiç yok uyursa ancak ilaçlarla.
Hayat hepimiz için zor evet şuan sen daha da zorlanıyorsun ama geçecek lütfen biraz sabır.
En azından çocuklarınla olan vaktini iyi geçir.
Bazen iş oluyor, para oluyor ama çocuk olmuyor

Genişletmek için tıkla...

Konu sahibinden önce size yazmak istedim.
Benzer bir süreç yaşamışız, ünv yi kazandığım yıldı. Okul harç paramı eş dost akraba ödemişti, bir anda varlıktan yokluğa düşmek üç çocukla tek maaşla mücadele eden babam ve annem. Eve icralar, arayanlar soranlar bir sürü şey. Babamın bir hatası sonucu olmuştu ve net bir hata. diğer kardeşlerden biri asker diğeri de yine ünv öğrencisi. Para ihtiyacı max seviyede. Bu hikayede sizdekinden tek fark benim annem, babam hatalı olmasına rağmen hiçbirşey demedi, inanılmaz güçlü durdu biz ağlarken o güldürdü ne lazımsa çabaladı buldu buluşturdu yaptı, bir kere bile annemi ağlarken görmedim. Ama sonra noldu biliyor musunuz, annem üç dört yıl içinde kanser oldu ((
İçine atmak güçlü durmaya çalışmak çocuklarını üzmeme gayreti emin olun sandığınız kadar kolay değil.
Ve sonrasında biz daha çok üzüldük annemi kaybetme korkusu tedavi süresince hep içimizdeydi
Nolur çocuklarınız için güçlü durun hissettirmeyin demeyin kadınlara, annelik çok özel çok yüce bir mertebe.Ama önce herkes bir birey olarak kendini düşünmeli, ruh sağlığını korumalı aksi halde çocuklarından gizli yaşadığı üzüntü başka boyutlarda su yüzüne çıkıyor. Yani bu uçaktaki maske olayı gibi önce kendinize sonra çocuğunuza takmalısınız.

Meyracc .!.:

Konu açıp açmamakta kararsız kaldım ama linç yemek uğruna, bir yerde paylaşmam lazımdı.iki çocugum var 11,2 yasında ve 6 aylık hamileyim (evet korundugumuz halde oldu, korunmayı biliyorum) eski konuları bilen kişilere istinaden acıklama yapmak zorunda hissettim. Üç yıldır iş güç konuları kötü gidiyor, kirayı zor ödüyoruz diyebilirim. Eşimin kendi işi ama tasarımcı bu dönemde iş olmuyo işte. Yasıda 47 olunca baska işlere de kabul etmiyorlar. Neyse bunlar zaten konunun özeti, calısırken bakıcı bulamayıp cocuklara bakmak zorunda kaldım, eş işyeri actı derken sene gelmeden pandemi çıktı. Bide sonradan gelen süpriz bebek derken ben hayattan iyice soğudum. Gecim sıkıntısı bir yandan, evde oturmak bir yandan, saglık problemleri bir yandan hayata karşı hiç ümidim kalmadı.
Ama bugün düşünüyorum ki hepsini hak ettim bence. Bu sefaleti, kötü yasamı mutsuzluğu hak ediyorum. Hak etmeseydim bir sekilde düzelirdi sonuçta. Mesela halamın kızının eşi işten çıkmıstı genc yasta calısmak istemedi birikimleri vs vardı, o evde oturdu halamın kızı işe girdi ben bunu duyunca kendi kendime böyle olsa benim eşim katlanmaz bosarım diye elestiriyordum. Yada durumu olmayıp çocuk sahibi olanlara kızardım neyinize güveniyorsunuz diye çocuk yapmıyor yavruluyorlar derdim. Heh işte tamda bunları yasıyorum şuan, kötü kalbimin meyvesini aldım. Kimsenin yüzüne kötü konuşmam ama içimden geçirdim ya Allah cezamı veriyor, üç yıldır gecmek bilmeyen bir imtihan.
Bu günlerde iyice canım sıkılıyor dr gitsem gidemiyorum, bebeğime bişey almak istesem alamıyorum, eskiden de mükemmel bir hayatımız yoktu ama muhtaç ve bukadar caresiz hiç hissetmemiştim. birden düştük, sanki bir el geldi hayatımızı çaldı gibi hissediyorum.
Okadar umutsuzum ki çocuklarıma bile yalandan da olsa gülümseyemiyorum. Normal de hayat dolu, ne olursa olsun enerjisi düşmeyen her şerde hayır arayan, ne olursa olsun gülümseyen biriydim. Kendimi sıkışmış hissediyorum. Beynim durmuş durumda, ne yemek yiyorum ne uyuyabiliyorum. Öyle oturuyorum sadece.
Uzun uzadıya yazdım çünkü ne anlatacak bir arkadaşım, dostum yada komsum var. Ailelere de anlatmak istemiyorum ozaman dilenci gibi hissediyorum kendimi, ben bekarken bile babamdan harçlık almaz calısırdım. Onlarda kendi halinde insanlar Yardım etmek istiyorlar, zoruma gidiyor.
Silinmeyeceğini bildiğim halde yazıyorum, olur da bir gün hayat yoluna girerse meyra unutma bunları yasadın sen diyeceğim, tabi okadar ömrüm olursa...

Genişletmek için tıkla...

yuksekokceler_2016 .!.:

Böyle zamanlar geçirdiğimde bana söylenenler özellikle benzer şeyleri yaşayanların anlattıkları içime su serperdi. Dilerim bu anlamda katkımız olur. Öncelikle hayatın içinde bu örnekleri farklı boyut ve şekillerde yaşamayan insan olduğuna inanmıyorum. Çünkü bunun her insana sahip olduklarının önemini, yaşadıklarının değerini, bilmedikleri öğretilerin anlamını kavrayabilmek deneyimledikçe yaşamı güçlenmesini sağlamak için bir algoritma gibi dizilerek yaşatıldığını düşünüyorum. Uzaklara bakmadan dönüp kendi hayatımı izlediğimde ne çok acı ne çok zorluk yaşamışım ama ardından gelen hep ödül gibi güzellikler olmuş. Acının içindeyken geleceği görebilmek umutlanabilmek çok zordur ama gücüm arttıkça bunu daha kolay yaptım, inancım artıp umudum yeşerdikçe geçmişteki acının daha zoru ile karşılaştığımda daha dik durabildiğimi gördüm. Sadece şunu bilin , hepsi GEÇECEK...Hayatta hiçbir acı ve zorluk sonsuza kadar süremez..
Siz sadece imtihanda olduğunuzu kabullenip gücünüzü toplarsanız bu süre biraz daha kısalır. Aklınız ruhunuz karmaşadan çıkınca siz de bu elemi kederin içinden çıkabilecek çözüm yollarını görmeye başlayacaksınız. Biraz huzur için umudu ve hayal kurmayı bırakmayın.. Her şey güzel olacak unutmayın.
Sevgiler...

Genişletmek için tıkla...

seinfeld1 .!.:

Anneniz yanınıza gelse veya kayınvalideniz çocuklara baksa siz de çalışmaya başlasanız.Hem maddi destek olur ailenize hem de sosyalleşmek size çok iyi gelir.

Genişletmek için tıkla...