Merhaba Hanımlar..
"İçimdeki Şeytan" dediysem, öcü böcü konusu değil, gönül rahatlığıyla okuyabilirsiniz.
27 yaşında, henüz çok taze olan (1 yıllık) bir evliliğim var. İşin içinden çıkamıyorum.
İyiyken her şey yolunda, harika. Ama kötü zamanları yönetme yetimiz sıfır. Sık kavga eden bir çift değiliz, ancak kavga ettiğimizde de ortalık yangın yeri. Kavga sebepleri ne? Hiç yoktan şeyler. "Mavi nevresimi değil yeşil olanı kullanalım" bile bir kavga sebebi olabilir bazı dönemler. Bunu kavgaya çeviren o "bazı dönemler"in hangi dönemler olduğunu saptayamıyorum. Tartışalım, tartışmak ürkütmüyor. Ama tartışırken işlerin ciddiye binmesiyle şarampole yuvarlanıyoruz.
Dün yine yoktan sebep bir kavgamızı ederken (evlendiğimizden beri 6-7.büyük kavgamızdır) sesler çok yükseldi, ben konuşmayı sonlandırmak istedim, eşim konuşmak için yükselerek diretti. Sonuç olarak ben kalkıp "tamam o zaman ben gidiyorum" dedim, o gitmeme müsade etmeyip kavgavari hareketlerini sürdürdü, ben de hazırlanıp çıkmak için onu omzundan itip kakıp "bırak" noktasında kendimi kaybedip cinnete geçtim. Buralar çok uzun ve yaralı. Onun bana yapsa asla dönüşü olmayacak yerler buralar. Hep zincirleme hata tamlaması içindeyiz. O biraz susabilse, öfkeliyken biraz uzak durup ikimizin sakinleşmesini beklese belki biraz nefesleneceğiz veya ikimiz de öfkeliyken dahi o konuşmak için diretse ve ona istediğini versem biraz olsun hafifleyeceğiz. Ama yok, ne o ne ee ben üstümüze düşeni yapamıyoruz.
Sonuç olarak onun iyiliği için de kendi iyiliğim için de boşanma fikrine yaklaştım. Her tartışmanın sonunda ağlayıp sızlayıp kararlar alıp sonrasında yine aynı noktaya geliyoruz. Kendimi çok suçluyorum, onu çok suçluyorum. Ben artık bu işin içinden çıkamıyorum, çift terapisine başlayacağız ama bir yandan "ya yine olmazsa" diyorum.
Sizce çift terapisi sonrası kendimize gelir miyiz, tartışmaları düzgünce yönetebilir miyiz? Bu maç buradan döner mi?
"İçimdeki Şeytan" dediysem, öcü böcü konusu değil, gönül rahatlığıyla okuyabilirsiniz.
27 yaşında, henüz çok taze olan (1 yıllık) bir evliliğim var. İşin içinden çıkamıyorum.
İyiyken her şey yolunda, harika. Ama kötü zamanları yönetme yetimiz sıfır. Sık kavga eden bir çift değiliz, ancak kavga ettiğimizde de ortalık yangın yeri. Kavga sebepleri ne? Hiç yoktan şeyler. "Mavi nevresimi değil yeşil olanı kullanalım" bile bir kavga sebebi olabilir bazı dönemler. Bunu kavgaya çeviren o "bazı dönemler"in hangi dönemler olduğunu saptayamıyorum. Tartışalım, tartışmak ürkütmüyor. Ama tartışırken işlerin ciddiye binmesiyle şarampole yuvarlanıyoruz.
Dün yine yoktan sebep bir kavgamızı ederken (evlendiğimizden beri 6-7.büyük kavgamızdır) sesler çok yükseldi, ben konuşmayı sonlandırmak istedim, eşim konuşmak için yükselerek diretti. Sonuç olarak ben kalkıp "tamam o zaman ben gidiyorum" dedim, o gitmeme müsade etmeyip kavgavari hareketlerini sürdürdü, ben de hazırlanıp çıkmak için onu omzundan itip kakıp "bırak" noktasında kendimi kaybedip cinnete geçtim. Buralar çok uzun ve yaralı. Onun bana yapsa asla dönüşü olmayacak yerler buralar. Hep zincirleme hata tamlaması içindeyiz. O biraz susabilse, öfkeliyken biraz uzak durup ikimizin sakinleşmesini beklese belki biraz nefesleneceğiz veya ikimiz de öfkeliyken dahi o konuşmak için diretse ve ona istediğini versem biraz olsun hafifleyeceğiz. Ama yok, ne o ne ee ben üstümüze düşeni yapamıyoruz.
Sonuç olarak onun iyiliği için de kendi iyiliğim için de boşanma fikrine yaklaştım. Her tartışmanın sonunda ağlayıp sızlayıp kararlar alıp sonrasında yine aynı noktaya geliyoruz. Kendimi çok suçluyorum, onu çok suçluyorum. Ben artık bu işin içinden çıkamıyorum, çift terapisine başlayacağız ama bir yandan "ya yine olmazsa" diyorum.
Sizce çift terapisi sonrası kendimize gelir miyiz, tartışmaları düzgünce yönetebilir miyiz? Bu maç buradan döner mi?