- Konu Sahibi mavisaclikiz35
- #1
Herkese merhaba, daha önce de birkaç konu açmıştım.
28 yaşındayım, 4 yıldır kendi işimin sahibiyim. Ortaklık bitmesi, pandemi, ekonomik kriz, işyerimin bulunduğu dairenin satılması nedeniyle çıkmak zorunda kalmam ve yeni yerime 300-400 bin masraf yapmak gibi sorunlu süreçlerle bugüne kadar geldim. Halime bin şükür.
Bu süreçte annemle babam bana çok destek verdiler; işyerimin temizliği, Alışverişi, resmî işleri, yemek yapılması vb inanılmaz destek oldular.
Fakat sorun şu ki; benim annemle babam kendimi bildim bileli toksik bir evlilik içindeler ve asla anlaşamazlar. Annem önce dedem tarafından baskı ve eziyete maruz kalmış, evlendikten sonra da babamın ailesi ve babam ona çok eziyet etmişler. Yıllar içerisinde geliştirdiği kurban psikolojisinden asla çıkamadı. Kronik depresyonda, hastalıklarla uğraşan bir kadın haline geldi, ne yapsam toparlayamadım. Evliliği ile ilgili çözümü hep benimle aradı ; ben 11 yaşında okuldan geldikten sonra her gün 1 saat anneme psikologluk yaptığımı, babamın ve onun ailesinin anneme ne eziyetler yaptığını dinlediğimi bilirim. Zorla oturturdu beni karşısına, anlatırdı. Babama ettiği küfürler, beddualar; ettikleri kavgalar, yaşanan rezillikler, iki defa boşanma aşamasına gelmeleri… İnanılmaz travmatik bir çocukluk geçirdim ve “bu adama senin için katlanıyorum” denecek evliliğin devamı misyonu bana yüklendi. Şimdi yetişkin oldum, işimin sahibi oldum ama annemle babamla birarada olmak hem büyük bir lütuf, hem de büyük bir travma. Seanstan çıkıyorum, iki dakika mutfakta dinleneceğim, hop annem babam hakkında saydırmaya başlıyor. Dinlemek istemesem beni suçluyor. Sürekli kavga ediyorlar, çalıştırdığım personel de var, personelim bile o kötü enerjiyi alıyordur. Rezil kepaze oluyoruz. İşyerini taşıma sürecim de inanılmaz zor geçti, bir sürü borç yaptım ama annem bu sefer de bana da para vereceksin diye tutturdu, elimden geldiğince veriyorum beğenmiyor, dilenciye mi para veriyorsun diye kıyametleri koparıyor. Babam ayrı dert, sürekli tenkit, sürekli girişimcilik fikirlerimin baltalayıcısı. Bekar olduğum için onlarla yaşıyorum; işte ve evde birlikte olmak bizi mahvetti ama ekonomik koşullardan dolayı onların yardım ettiği konularda personel alamıyorum, hadi alsam bu sefer de oooo bizi istemiyor nankör bu çocuk oluyor. Özel hayatım yok, sosyal hayatım yok; ekonomik kaygılar ve ailemle boğuşmaktan hayata dair hiçbir beklentim, yaşama sevincim kalmadı neredeyse…
28 yaşındayım, 4 yıldır kendi işimin sahibiyim. Ortaklık bitmesi, pandemi, ekonomik kriz, işyerimin bulunduğu dairenin satılması nedeniyle çıkmak zorunda kalmam ve yeni yerime 300-400 bin masraf yapmak gibi sorunlu süreçlerle bugüne kadar geldim. Halime bin şükür.
Bu süreçte annemle babam bana çok destek verdiler; işyerimin temizliği, Alışverişi, resmî işleri, yemek yapılması vb inanılmaz destek oldular.
Fakat sorun şu ki; benim annemle babam kendimi bildim bileli toksik bir evlilik içindeler ve asla anlaşamazlar. Annem önce dedem tarafından baskı ve eziyete maruz kalmış, evlendikten sonra da babamın ailesi ve babam ona çok eziyet etmişler. Yıllar içerisinde geliştirdiği kurban psikolojisinden asla çıkamadı. Kronik depresyonda, hastalıklarla uğraşan bir kadın haline geldi, ne yapsam toparlayamadım. Evliliği ile ilgili çözümü hep benimle aradı ; ben 11 yaşında okuldan geldikten sonra her gün 1 saat anneme psikologluk yaptığımı, babamın ve onun ailesinin anneme ne eziyetler yaptığını dinlediğimi bilirim. Zorla oturturdu beni karşısına, anlatırdı. Babama ettiği küfürler, beddualar; ettikleri kavgalar, yaşanan rezillikler, iki defa boşanma aşamasına gelmeleri… İnanılmaz travmatik bir çocukluk geçirdim ve “bu adama senin için katlanıyorum” denecek evliliğin devamı misyonu bana yüklendi. Şimdi yetişkin oldum, işimin sahibi oldum ama annemle babamla birarada olmak hem büyük bir lütuf, hem de büyük bir travma. Seanstan çıkıyorum, iki dakika mutfakta dinleneceğim, hop annem babam hakkında saydırmaya başlıyor. Dinlemek istemesem beni suçluyor. Sürekli kavga ediyorlar, çalıştırdığım personel de var, personelim bile o kötü enerjiyi alıyordur. Rezil kepaze oluyoruz. İşyerini taşıma sürecim de inanılmaz zor geçti, bir sürü borç yaptım ama annem bu sefer de bana da para vereceksin diye tutturdu, elimden geldiğince veriyorum beğenmiyor, dilenciye mi para veriyorsun diye kıyametleri koparıyor. Babam ayrı dert, sürekli tenkit, sürekli girişimcilik fikirlerimin baltalayıcısı. Bekar olduğum için onlarla yaşıyorum; işte ve evde birlikte olmak bizi mahvetti ama ekonomik koşullardan dolayı onların yardım ettiği konularda personel alamıyorum, hadi alsam bu sefer de oooo bizi istemiyor nankör bu çocuk oluyor. Özel hayatım yok, sosyal hayatım yok; ekonomik kaygılar ve ailemle boğuşmaktan hayata dair hiçbir beklentim, yaşama sevincim kalmadı neredeyse…
