İçimi Dökmek İstiyorum

yitipgiden

h
Kayıtlı Üye
25 Şubat 2021
89
80
21
Artık o kadar doldum ki sadece cümleye başlarken bile boğulduğumu hissediyorum. Ellerim titriyor ve gözlerim doluyor. Daha yazıma başlamadım ama... Neyse anlatmaya bir yerden başlamalıyım çünkü o kadar çok anlatmam gereken şey var ki... Belki de bunu kimse okumayacak veya üşenecek ama her neyse tamam başlıyorum. Dört gün önce dedemi kaybettim, dünyanın en harika adamını kaybettim. Onu çok özlüyorum, onu toprağın altında görmek o kadar kötüydü ki.... Saatlerce öylece dikildim mezarının başında. Bilmiyorum beni duyar mı ama insan birini toprağa verince çok pişmanlık yaşıyormuş. Bir de bazı insanların ölümü bile ders verirmiş galiba, dedem onlardan biriydi. Ben dedeme hep çok yakındım, hiç bilerek kalbini kırmadım ama buna rağmen o kadar çok pişmanlık yaşadım ki... Ah benim dedem... Hiç istemedi hastanede kalmak ve sonunda koronaya ve kalbine yenik düştü. Belki yanımızda olsaydı geçirmeyecekti o kalp krizini veya öyle yalnız, öyle mutsuz ölmeyecekti. Bilemedik... Belki kurtulur diye orda bıraktık onu. Stres olmasın diye telefonunu da almışlardı, bizimle de konuşamıyordu. Dünyanın en sosyal insanıydı, hiç istemediği şekilde ve yapayalnız öldü. Dahası ben öyle doya doya ağlayamadım dedemi. Hem anneanneme belli etmemek için hem de annemi ayakta tutmak için, sonrasında insanlar beni güçsüz görmesin diye vs... Ben sanırım çok abartıyorum bu güçlü görünme işini de. Dahası çevremden biraz daha tahammül ve sabır bekliyorum açıkçası ama karşılığını alamıyorum, bu da üzüyor beni. Arkadaşımla tartıştım, erkek arkadaşımla tartıştım ve bunlar da beni geriyor. Ayrıca çok yakınım sandığım bir arkadaşım da baş sağlığı bile dilemeden bir sürü hikaye attı instaya. Ne kadar boşvermek istesem de her gördüğümde ağrıma gidiyor. Ben sanırım arkadaşlarımın yakın arkadaşı falan değilmişim. Belki de hayatımdan direkt çıkartmalıyım ama bilmiyorum işte. Gerçekten o kadar doldum ki... Konuşacak, bunları anlatacak kimsem yok. Boğuluyorum. Gerçi bu blog işime yarayacaktır. Daha önce anlatmadığım ve beni yoran başka şeyleri de anonim olarak anlatabilirim sanırım. Ayrıca şimdi annem de korona. Hem anneme, anneanneme bakıyorum hem de bazı hisleri aşmaya çalışıyorum. Evin tüm yükü bende ve üniversite okuduğum için gün içinde derslerim de var. Her şeye yetişmeye çalışıyorum ama en ufak şeyi güzel yapamasam da annem çok kızıyor. Biliyorum zor bir dönemden geçiyor ama bu dönemi ben de geçiriyorum, her şeyin benim için de zor olduğunu anlasa keşke... Her neyse yine de ağzımı açıp bir şey demiyorum. Kendi hislerimle baş edemiyorum. Erkenden yatıp saatlerce uyuyamıyorum, dedemi rüyamda görmek için dört gündür yalvarıyorum ama yapamıyorum. Ayrıca anneannemin koronası geçmeden ona dedemin öldüğünü söylemeyeceğiz dedik ama anneannem dedem hasta dediğimizde bile inme geçirdi, bunla nasıl baş edecek bilmiyorum. Bir olay da o zaman çıkacak ama onu da anlatırım olduğunda. Üstelik dün gece arkadaşımın tanıdığının kan kanseri olduğunu ve kan aradığını öğrendim. Onca kişiyiz, o kadar hikaye vs attık ama bir kişiden uygun kanı bulamadık. Yazımı bitirirken erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum. Onca şeyin arasında onu mu düşünüyorsun derseniz ben de kendimi anlamsız buluyorum ama şu dönemde onunla kavgalı olmakta zoruma gidiyor. Keşke dedemi kaybetmemin beni ne kadar sarstığını anlasa ve bana daha hassas olabilse ama yapmıyor ve bu hayal kırıklığı yarattı. Her neyse bugünlük bu kadar.
 
Artık o kadar doldum ki sadece cümleye başlarken bile boğulduğumu hissediyorum. Ellerim titriyor ve gözlerim doluyor. Daha yazıma başlamadım ama... Neyse anlatmaya bir yerden başlamalıyım çünkü o kadar çok anlatmam gereken şey var ki... Belki de bunu kimse okumayacak veya üşenecek ama her neyse tamam başlıyorum. Dört gün önce dedemi kaybettim, dünyanın en harika adamını kaybettim. Onu çok özlüyorum, onu toprağın altında görmek o kadar kötüydü ki.... Saatlerce öylece dikildim mezarının başında. Bilmiyorum beni duyar mı ama insan birini toprağa verince çok pişmanlık yaşıyormuş. Bir de bazı insanların ölümü bile ders verirmiş galiba, dedem onlardan biriydi. Ben dedeme hep çok yakındım, hiç bilerek kalbini kırmadım ama buna rağmen o kadar çok pişmanlık yaşadım ki... Ah benim dedem... Hiç istemedi hastanede kalmak ve sonunda koronaya ve kalbine yenik düştü. Belki yanımızda olsaydı geçirmeyecekti o kalp krizini veya öyle yalnız, öyle mutsuz ölmeyecekti. Bilemedik... Belki kurtulur diye orda bıraktık onu. Stres olmasın diye telefonunu da almışlardı, bizimle de konuşamıyordu. Dünyanın en sosyal insanıydı, hiç istemediği şekilde ve yapayalnız öldü. Dahası ben öyle doya doya ağlayamadım dedemi. Hem anneanneme belli etmemek için hem de annemi ayakta tutmak için, sonrasında insanlar beni güçsüz görmesin diye vs... Ben sanırım çok abartıyorum bu güçlü görünme işini de. Dahası çevremden biraz daha tahammül ve sabır bekliyorum açıkçası ama karşılığını alamıyorum, bu da üzüyor beni. Arkadaşımla tartıştım, erkek arkadaşımla tartıştım ve bunlar da beni geriyor. Ayrıca çok yakınım sandığım bir arkadaşım da baş sağlığı bile dilemeden bir sürü hikaye attı instaya. Ne kadar boşvermek istesem de her gördüğümde ağrıma gidiyor. Ben sanırım arkadaşlarımın yakın arkadaşı falan değilmişim. Belki de hayatımdan direkt çıkartmalıyım ama bilmiyorum işte. Gerçekten o kadar doldum ki... Konuşacak, bunları anlatacak kimsem yok. Boğuluyorum. Gerçi bu blog işime yarayacaktır. Daha önce anlatmadığım ve beni yoran başka şeyleri de anonim olarak anlatabilirim sanırım. Ayrıca şimdi annem de korona. Hem anneme, anneanneme bakıyorum hem de bazı hisleri aşmaya çalışıyorum. Evin tüm yükü bende ve üniversite okuduğum için gün içinde derslerim de var. Her şeye yetişmeye çalışıyorum ama en ufak şeyi güzel yapamasam da annem çok kızıyor. Biliyorum zor bir dönemden geçiyor ama bu dönemi ben de geçiriyorum, her şeyin benim için de zor olduğunu anlasa keşke... Her neyse yine de ağzımı açıp bir şey demiyorum. Kendi hislerimle baş edemiyorum. Erkenden yatıp saatlerce uyuyamıyorum, dedemi rüyamda görmek için dört gündür yalvarıyorum ama yapamıyorum. Ayrıca anneannemin koronası geçmeden ona dedemin öldüğünü söylemeyeceğiz dedik ama anneannem dedem hasta dediğimizde bile inme geçirdi, bunla nasıl baş edecek bilmiyorum. Bir olay da o zaman çıkacak ama onu da anlatırım olduğunda. Üstelik dün gece arkadaşımın tanıdığının kan kanseri olduğunu ve kan aradığını öğrendim. Onca kişiyiz, o kadar hikaye vs attık ama bir kişiden uygun kanı bulamadık. Yazımı bitirirken erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum. Onca şeyin arasında onu mu düşünüyorsun derseniz ben de kendimi anlamsız buluyorum ama şu dönemde onunla kavgalı olmakta zoruma gidiyor. Keşke dedemi kaybetmemin beni ne kadar sarstığını anlasa ve bana daha hassas olabilse ama yapmıyor ve bu hayal kırıklığı yarattı. Her neyse bugünlük bu kadar.
Başınız sağ olsun mekanı cennet olsun dedenizin. Anneanneniz içinde Allah acil şifa versin. Seninde Allah yardımcın olsun bence bu yaşadıklarından üstesinden gelinemicek şeyler değil biraz sabır
 
Öncelikle başın sağolsun, henüz her şey çok yeni dönemlik bir bunalımdan geçiyor gibisin. Çok sıkıntılı ya da aşılamayacak şeyler değil bunlar. Zamanla her şey yoluna girer.
 
Başınız sağ olsun. Bende dedemi 2011 yılında kaybettiğimde benzer şeyler yaşadım. Dedem benim için çok değerliydi, bana babalık yapmıştı. İnanın o acı asla geçmiyor dokunduğunuzda hep sızlıyor , malesef ölüm doğanın gerçeği ve biz kabullenmek zorundayız. Arkadaşlarınıza gelince bazı insanlar aile büyükleri ile yakın olmuyor ve bizim hissettiklerimizi hissetmiyor canınızı onlara sıkmayın. Annenize ve anneannenize acil şifalar dilerim. Bu günler geçecek ,her gecenin sonunda güneş doğar.
 
1. o kalp krizi tamda o saatte nerde olursa olsun geçirecekti.
2. hastanede bile tutunamamış onca dr. arasında siz evde ne yapabilirdiniz?
3. yoğunbakımdaysa eğer dedeniz zaten yoğun bakımlara telefon alınmıyor.
4. tartışmalarınız neden kaynaklı bilemem ama arkadaşlarınızdan sizin yaşadığınız acıyı yaşamasını bekleyemezsiniz
bu bir hata sonuçta sizin dedeniz sanırım hasas olduğunuz bir dönemde olduğunuz için alındınız.

Neyse uzatmayacağım yoksa her yazdığınıza cevap veririm. Ama siz hasas döneminizde olduğunuz için alıngan olmuşsunuz.

dedeniz içinde başınız sağolsun rabbim size sabır versin ölüm acı ve soğuktur. mekanı cennet olsun inşallah :dua:
 
basiniz sagolsun.

ben de yakin zamanda cok sevdigim babaannemi kaybettim.

cok severdim,
ama uzulmedim oldugu icin.
cok yaslanmisti, hastaydi, covid gecirdi, yatalak oldu son ayinda.
Bu sekilde yasamak zaten o istemezdi.


bir baska yasli olum haberi aldigimda da uzulmuyorum,
guzel bir hayat yasamistir umarim diyorum,
ama ne guzel sira ile gidiyor.

hep derler ya, insan evladini gommemeli, sirayla olan olum en guzel olumdur diye.

bence uzulmeyin.
Dedeniz hayatini umarim guzel yasamistir, ve huzurlu bir sekilde vefat etmistir.
Simdi sira sizde, siz de hayatinizi guzel ve saglikli bir sekilde yasayip yaslandiginizda huzurlu bir sekilde olmeyi hedefleyin.

arkadaslariniza kizmayin.
 
Başınız sağolsun, mekanı cennet olsun dedenizin.

Ailece zor bir dönemden geçiyorsunuz, sizin de üzerinize bazı sorumluluklar binmiş doğal olarak. Bunları dert etmeyin, aile olmak böyle bir şey çünkü.

Arkadaşlarınızın ya da erkek arkadaşınızın sizin yaşadığınız gibi bir acı yaşamasını, sizin yaşadıklarınızı anlamasını beklemeyin. Ateş düştüğü yeri yakar. Siz yakınınızı kaybettiniz diye insanların hayatlarını pause etmesni bekleyemezsiniz. Sosyal medya paylaşımı da yapacaklar, eğlenecekler de, gülecekler de. Acı sizin acınız çünkü onların değil.
 
Başınız saolsun, zamanla daha iyi hissedeceksinizdir. Arkadaşlarınızın düşüncesizliğiyle ilgili de çok hassas olabilirsiniz, şöyle düşünün siz bu kadar acı içindeyken instagrama girebiliyorsunuz o da hiç hissetmediği bir acı için story atabilir. yani artık sosyal medya o kadar hayatların bir parçası ki insanlar üzgünken canı yanarken bile kullanmaya devam ediyor o yüzden çok kırılmamak lazım.

Sıkıntı olan durum sizin acınızı biliyor ve hiç yanında olmuyorlarsa o bence. Yoksa dediğim gibi bunu söyleseniz şöyle diyebilir e senin ne işin vardı nasıl gördün vs..

tekrar başınız saolsun, kendinize iyi bakın.
 
Başınız saolsun, zamanla daha iyi hissedeceksinizdir. Arkadaşlarınızın düşüncesizliğiyle ilgili de çok hassas olabilirsiniz, şöyle düşünün siz bu kadar acı içindeyken instagrama girebiliyorsunuz o da hiç hissetmediği bir acı için story atabilir. yani artık sosyal medya o kadar hayatların bir parçası ki insanlar üzgünken canı yanarken bile kullanmaya devam ediyor o yüzden çok kırılmamak lazım.

Sıkıntı olan durum sizin acınızı biliyor ve hiç yanında olmuyorlarsa o bence. Yoksa dediğim gibi bunu söyleseniz şöyle diyebilir e senin ne işin vardı nasıl gördün vs..

tekrar başınız saolsun, kendinize iyi bakın.
Haklısınız zaten bana koyan da bir baş sağlığı dilemeden bunu yapmasıydı. Desteğiniz için teşekkürler...
 
Başınız sağ olsun mekanı cennet olsun dedenizin. Anneanneniz içinde Allah acil şifa versin. Seninde Allah yardımcın olsun bence bu yaşadıklarından üstesinden gelinemicek şeyler değil biraz sabır
Çok teşekkür ederim, daha dört gün olduğu için elbette sarsıldım ama aşacağım
 
Başınız sağolsun, mekanı cennet olsun dedenizin.

Ailece zor bir dönemden geçiyorsunuz, sizin de üzerinize bazı sorumluluklar binmiş doğal olarak. Bunları dert etmeyin, aile olmak böyle bir şey çünkü.

Arkadaşlarınızın ya da erkek arkadaşınızın sizin yaşadığınız gibi bir acı yaşamasını, sizin yaşadıklarınızı anlamasını beklemeyin. Ateş düştüğü yeri yakar. Siz yakınınızı kaybettiniz diye insanların hayatlarını pause etmesni bekleyemezsiniz. Sosyal medya paylaşımı da yapacaklar, eğlenecekler de, gülecekler de. Acı sizin acınız çünkü onların değil.
Haklısınız ama baş sağlığı bile dilemeyen arkadaşlar... Koyuyor işte insana, boşvermek istesem de görmeye dayanamıyorum
 
Öncelikle başın sağolsun, henüz her şey çok yeni dönemlik bir bunalımdan geçiyor gibisin. Çok sıkıntılı ya da aşılamayacak şeyler değil bunlar. Zamanla her şey yoluna girer.
Evet daha dört gün olduğu için bence de normal hisler ama içimi dökmeye ihtiyacım vardı. Bu arada teşekkür ederim
 
1. o kalp krizi tamda o saatte nerde olursa olsun geçirecekti.
2. hastanede bile tutunamamış onca dr. arasında siz evde ne yapabilirdiniz?
3. yoğunbakımdaysa eğer dedeniz zaten yoğun bakımlara telefon alınmıyor.
4. tartışmalarınız neden kaynaklı bilemem ama arkadaşlarınızdan sizin yaşadığınız acıyı yaşamasını bekleyemezsiniz
bu bir hata sonuçta sizin dedeniz sanırım hasas olduğunuz bir dönemde olduğunuz için alındınız.

Neyse uzatmayacağım yoksa her yazdığınıza cevap veririm. Ama siz hasas döneminizde olduğunuz için alıngan olmuşsunuz.

dedeniz içinde başınız sağolsun rabbim size sabır versin ölüm acı ve soğuktur. mekanı cennet olsun inşallah :dua:
Merhaba evet o kalp krizi hep olacaktı ama yoğun bakıma girmeden önce ''Öleceksem de oraya girmeyeyim'' diyordu. Acaba bizimle olsa daha mı mutlu olurdu ihtimali insanı düşündürüyor ve daha dört gün olduğu için bunlar hassaslıktan ziyade kayıp vermenin acısı. Desteğiniz için teşekkür ederim.
 
Başınız sağ olsun. Bende dedemi 2011 yılında kaybettiğimde benzer şeyler yaşadım. Dedem benim için çok değerliydi, bana babalık yapmıştı. İnanın o acı asla geçmiyor dokunduğunuzda hep sızlıyor , malesef ölüm doğanın gerçeği ve biz kabullenmek zorundayız. Arkadaşlarınıza gelince bazı insanlar aile büyükleri ile yakın olmuyor ve bizim hissettiklerimizi hissetmiyor canınızı onlara sıkmayın. Annenize ve anneannenize acil şifalar dilerim. Bu günler geçecek ,her gecenin sonunda güneş doğar.
Merhaba öncelikle sizin de başınız sağ olsun. Beni anlayan biriyle karşılaşmak bir nebze rahatlattı, teşekkürler.
 
Başınız sağolsun, mekanı cennet olsun dedenizin.

Ailece zor bir dönemden geçiyorsunuz, sizin de üzerinize bazı sorumluluklar binmiş doğal olarak. Bunları dert etmeyin, aile olmak böyle bir şey çünkü.

Arkadaşlarınızın ya da erkek arkadaşınızın sizin yaşadığınız gibi bir acı yaşamasını, sizin yaşadıklarınızı anlamasını beklemeyin. Ateş düştüğü yeri yakar. Siz yakınınızı kaybettiniz diye insanların hayatlarını pause etmesni bekleyemezsiniz. Sosyal medya paylaşımı da yapacaklar, eğlenecekler de, gülecekler de. Acı sizin acınız çünkü onların değil.
Ayrıca desteğiniz için teşekkür ediyorum.
 
basiniz sagolsun.

ben de yakin zamanda cok sevdigim babaannemi kaybettim.

cok severdim,
ama uzulmedim oldugu icin.
cok yaslanmisti, hastaydi, covid gecirdi, yatalak oldu son ayinda.
Bu sekilde yasamak zaten o istemezdi.


bir baska yasli olum haberi aldigimda da uzulmuyorum,
guzel bir hayat yasamistir umarim diyorum,
ama ne guzel sira ile gidiyor.

hep derler ya, insan evladini gommemeli, sirayla olan olum en guzel olumdur diye.

bence uzulmeyin.
Dedeniz hayatini umarim guzel yasamistir, ve huzurlu bir sekilde vefat etmistir.
Simdi sira sizde, siz de hayatinizi guzel ve saglikli bir sekilde yasayip yaslandiginizda huzurlu bir sekilde olmeyi hedefleyin.

arkadaslariniza kizmayin.
Öncelikle babaanneniz konusunda gerçekten çok üzgünüm. İnsan kaybı yeni yaşadığında çok daha iyi anlayabiliyor ve acınızı anlıyorum. Umarım babaanneniz ve dedem şimdi huzurludur. Nurlar içinde yatsınlar. Desteğiniz için teşekkür ederim ve başınız sağ olsun.
 
Artık o kadar doldum ki sadece cümleye başlarken bile boğulduğumu hissediyorum. Ellerim titriyor ve gözlerim doluyor. Daha yazıma başlamadım ama... Neyse anlatmaya bir yerden başlamalıyım çünkü o kadar çok anlatmam gereken şey var ki... Belki de bunu kimse okumayacak veya üşenecek ama her neyse tamam başlıyorum. Dört gün önce dedemi kaybettim, dünyanın en harika adamını kaybettim. Onu çok özlüyorum, onu toprağın altında görmek o kadar kötüydü ki.... Saatlerce öylece dikildim mezarının başında. Bilmiyorum beni duyar mı ama insan birini toprağa verince çok pişmanlık yaşıyormuş. Bir de bazı insanların ölümü bile ders verirmiş galiba, dedem onlardan biriydi. Ben dedeme hep çok yakındım, hiç bilerek kalbini kırmadım ama buna rağmen o kadar çok pişmanlık yaşadım ki... Ah benim dedem... Hiç istemedi hastanede kalmak ve sonunda koronaya ve kalbine yenik düştü. Belki yanımızda olsaydı geçirmeyecekti o kalp krizini veya öyle yalnız, öyle mutsuz ölmeyecekti. Bilemedik... Belki kurtulur diye orda bıraktık onu. Stres olmasın diye telefonunu da almışlardı, bizimle de konuşamıyordu. Dünyanın en sosyal insanıydı, hiç istemediği şekilde ve yapayalnız öldü. Dahası ben öyle doya doya ağlayamadım dedemi. Hem anneanneme belli etmemek için hem de annemi ayakta tutmak için, sonrasında insanlar beni güçsüz görmesin diye vs... Ben sanırım çok abartıyorum bu güçlü görünme işini de. Dahası çevremden biraz daha tahammül ve sabır bekliyorum açıkçası ama karşılığını alamıyorum, bu da üzüyor beni. Arkadaşımla tartıştım, erkek arkadaşımla tartıştım ve bunlar da beni geriyor. Ayrıca çok yakınım sandığım bir arkadaşım da baş sağlığı bile dilemeden bir sürü hikaye attı instaya. Ne kadar boşvermek istesem de her gördüğümde ağrıma gidiyor. Ben sanırım arkadaşlarımın yakın arkadaşı falan değilmişim. Belki de hayatımdan direkt çıkartmalıyım ama bilmiyorum işte. Gerçekten o kadar doldum ki... Konuşacak, bunları anlatacak kimsem yok. Boğuluyorum. Gerçi bu blog işime yarayacaktır. Daha önce anlatmadığım ve beni yoran başka şeyleri de anonim olarak anlatabilirim sanırım. Ayrıca şimdi annem de korona. Hem anneme, anneanneme bakıyorum hem de bazı hisleri aşmaya çalışıyorum. Evin tüm yükü bende ve üniversite okuduğum için gün içinde derslerim de var. Her şeye yetişmeye çalışıyorum ama en ufak şeyi güzel yapamasam da annem çok kızıyor. Biliyorum zor bir dönemden geçiyor ama bu dönemi ben de geçiriyorum, her şeyin benim için de zor olduğunu anlasa keşke... Her neyse yine de ağzımı açıp bir şey demiyorum. Kendi hislerimle baş edemiyorum. Erkenden yatıp saatlerce uyuyamıyorum, dedemi rüyamda görmek için dört gündür yalvarıyorum ama yapamıyorum. Ayrıca anneannemin koronası geçmeden ona dedemin öldüğünü söylemeyeceğiz dedik ama anneannem dedem hasta dediğimizde bile inme geçirdi, bunla nasıl baş edecek bilmiyorum. Bir olay da o zaman çıkacak ama onu da anlatırım olduğunda. Üstelik dün gece arkadaşımın tanıdığının kan kanseri olduğunu ve kan aradığını öğrendim. Onca kişiyiz, o kadar hikaye vs attık ama bir kişiden uygun kanı bulamadık. Yazımı bitirirken erkek arkadaşımdan bahsetmek istiyorum. Onca şeyin arasında onu mu düşünüyorsun derseniz ben de kendimi anlamsız buluyorum ama şu dönemde onunla kavgalı olmakta zoruma gidiyor. Keşke dedemi kaybetmemin beni ne kadar sarstığını anlasa ve bana daha hassas olabilse ama yapmıyor ve bu hayal kırıklığı yarattı. Her neyse bugünlük bu kadar.
Öncelikle başınız sağ olsun.
Hepimizin hayatında yanlış arkadaşlar, yanlış sevgili vs olmuştur.
Hayatımız boyunca da bir şekilde etrafımızda olacaklar.
Yaşadıklarınızı ucundan kıyısından hepimiz yaşadık yaşıyoruz yaşayacağız.
Dünyaya geldiğimiz gibi hepimiz gideceğiz.
Yaşadıklarınızda atlatılamayacak hiçbir şey yok.
Şuan ağır geliyor biliyorum ama geçecek.
Emin olun geçecek
Hem çalışıp hem okuyan hem evi çekip çeviren binlerce hemcinsin var.
Sevdiklerimiz için fedakarlık yapmazsak kim için yapacağız?
Kim bilir biz bu günlere gelene kadar annelerimiz ne fedakarlıklar yaptı, hayatı ne kadar kaçırdı...
Bir duş alın
Kendinize bir kahve yapın ve sağlığınız için şükredin
 
Öncelikle başınız sağ olsun.
Hepimizin hayatında yanlış arkadaşlar, yanlış sevgili vs olmuştur.
Hayatımız boyunca da bir şekilde etrafımızda olacaklar.
Yaşadıklarınızı ucundan kıyısından hepimiz yaşadık yaşıyoruz yaşayacağız.
Dünyaya geldiğimiz gibi hepimiz gideceğiz.
Yaşadıklarınızda atlatılamayacak hiçbir şey yok.
Şuan ağır geliyor biliyorum ama geçecek.
Emin olun geçecek
Hem çalışıp hem okuyan hem evi çekip çeviren binlerce hemcinsin var.
Sevdiklerimiz için fedakarlık yapmazsak kim için yapacağız?
Kim bilir biz bu günlere gelene kadar annelerimiz ne fedakarlıklar yaptı, hayatı ne kadar kaçırdı...
Bir duş alın
Kendinize bir kahve yapın ve sağlığınız için şükredin
Aşabileceğimin farkındayım, sadece şu an çok yeni olduğu için olumsuz hisler yaşayabiliyorum. Aile bireylerime bakma konusunda da sıkıntı yaşamıyorum ama olur olmadık tartışmaların bundan ötürü çıkması hepimizi yoruyor. Desteğiniz ve düşünceleriniz için teşekkürler.
 
X