İki çocuklu hayatım.

athena · 27 Nisan 2014

Biri 5 yaşında diğeri 3 aylık iki evladım var. Şükürler olsun. Erken bir yaşta evlilik yaptım severek ve de isteyerek. Kızıma da cahillikle fakat kesinlikle kalpten isteyerek hamile kaldım. O doğduğunda daha 18'dim hiçbirşey bilmiyordum. Büyüttüm kuzumu. Bir dolu hata yaparak.. Bazen hırpaladım onu.. Sinirlenip küfrettim.. Ağlattım.. Hatta bana "seni sevmiyorum" dediği anlar bile oldu. Ama zamanla düzelttim hatalarımı. Silinmeyecek bir yanlış yapmadım. Canım kızımdı o benim. Hem hata yapacaktım elbette. Hata insanlar içindi ve ben 18 yaşında anneliğe merhaba demiş genç cahil ve acemi bir 'insan'dım. Mükemmel değildim. Hala da değilim. Kimse değil. Antidepresanlar kullandım. Eşim; kızım 1 yaşında iken askere gitti. İyice stres... Yine bazen çatıştım kızımla.. Yine kavgalar.. El kadar çocuktu o.. Ben ise yıpranmış minik bir kadın. Bilemezdi.. Fakat hep onun iyiliği içindi şiddetim bile.. Öyle veya böyla ben annesiydim onun. O hastayken sabahlara dek uyumaz kahrederdim kendimi. İki günde 4 kilo verirdim üzüntüden. Aman o doysun ben kuru su içsem de olur derdim. Ben yapamadım, o yapsın. O en iyilerini yesin, giysin.. Hep en iyisi denk gelsin ona derdim. 5 yaşına geldi kuzum. Ve dedik bi kardeşi olsun. Ben deneyimliydim artık. Anneliği biliyordum. Yapabilirdim. Bakabilirdim. Eski hatalarımı yapmaz herşeyi sırtlanabilirdim. Ve canım oğluma hamile kaldım. Hamileliğim zordu. Kızım da asi ve hareketli bir çocuk.. Alıştırmak için elimden geleni yaptım onu. En başından beri biliyordu kardeşi olacağını ve istiyordu da. İhtiyaç duyuyordu bir kardeşe.. Ve oldu. Oğlum geldi ailemize. İki evladım vardı artık. Allahımm ne büyük bir sorumluluk. Ve aynı zamanda ne yüce bir duygu.. Lohusalığım ne zor geçti.. Psikolojik olarak. Kabullenemedim yavrumu. Alışmışım ya tek kızıma.. Sanki yük olacak oğlum.. Sanki bakamayacağım.. Sanki hayatım artık eskisi gibi olamayacakmış, kızımı sevemeyecekmişim gibi birçok düşünce yiyordu beni. Neyse ki geçti. Oğlum.. Canım benim. Rabbimin bana bahşettiği ikinci hediye. İyi ki doğurmuşum. İyi ki "evet yapalım" diye kabul etmişim eşim ikinci çocuk fikrini ortaya attığında. Fakat gelin görün ki hala korkuyorum. Yetememekten. Birini diğerinden daha az sevmekten. Kızım okula başlayınca elimde bebe ile oradan oraya koştururken rezil olmaktan. İlerde ikisine de sahip çıkamamaktan. Tek çocuk, hiç çocukmuş.. Dertsiz tasasız.. Kuş gibi.. Fakat iki çocuk.. İki çocuklu hayatı başarabilecek miyim dersiniz? Başarabildiniz mi? Nasıl olacak?.. Korkuyorum.

tuanaberrak · 27 Nisan 2014

Bence Allahim bizi o kadar quclu varlıklar kilmiski ben inaniyorumki elbetteki basarirsiniiz Allahim o qucuu size werir inşallah tabiki sizde inanirsaniz

athena · 27 Nisan 2014

tuanaberrak .!.:
Bence Allahim bizi o kadar quclu varlıklar kilmiski ben inaniyorumki elbetteki basarirsiniiz Allahim o qucuu size werir inşallah tabiki sizde inanirsaniz

Çok teşekkür ederim..
Amin..
İnşallah yeteceğ yavrularıma.
Gönülden diliyorum

vedam · 24 Aralık 2014

renksizgokkusagi .!.:
Biri 5 yaşında diğeri 3 aylık iki evladım var. Şükürler olsun. Erken bir yaşta evlilik yaptım severek ve de isteyerek. Kızıma da cahillikle fakat kesinlikle kalpten isteyerek hamile kaldım. O doğduğunda daha 18'dim hiçbirşey bilmiyordum. Büyüttüm kuzumu. Bir dolu hata yaparak.. Bazen hırpaladım onu.. Sinirlenip küfrettim.. Ağlattım.. Hatta bana "seni sevmiyorum" dediği anlar bile oldu. Ama zamanla düzelttim hatalarımı. Silinmeyecek bir yanlış yapmadım. Canım kızımdı o benim. Hem hata yapacaktım elbette. Hata insanlar içindi ve ben 18 yaşında anneliğe merhaba demiş genç cahil ve acemi bir 'insan'dım. Mükemmel değildim. Hala da değilim. Kimse değil. Antidepresanlar kullandım. Eşim; kızım 1 yaşında iken askere gitti. İyice stres... Yine bazen çatıştım kızımla.. Yine kavgalar.. El kadar çocuktu o.. Ben ise yıpranmış minik bir kadın. Bilemezdi.. Fakat hep onun iyiliği içindi şiddetim bile.. Öyle veya böyla ben annesiydim onun. O hastayken sabahlara dek uyumaz kahrederdim kendimi. İki günde 4 kilo verirdim üzüntüden. Aman o doysun ben kuru su içsem de olur derdim. Ben yapamadım, o yapsın. O en iyilerini yesin, giysin.. Hep en iyisi denk gelsin ona derdim. 5 yaşına geldi kuzum. Ve dedik bi kardeşi olsun. Ben deneyimliydim artık. Anneliği biliyordum. Yapabilirdim. Bakabilirdim. Eski hatalarımı yapmaz herşeyi sırtlanabilirdim. Ve canım oğluma hamile kaldım. Hamileliğim zordu. Kızım da asi ve hareketli bir çocuk.. Alıştırmak için elimden geleni yaptım onu. En başından beri biliyordu kardeşi olacağını ve istiyordu da. İhtiyaç duyuyordu bir kardeşe.. Ve oldu. Oğlum geldi ailemize. İki evladım vardı artık. Allahımm ne büyük bir sorumluluk. Ve aynı zamanda ne yüce bir duygu.. Lohusalığım ne zor geçti.. Psikolojik olarak. Kabullenemedim yavrumu. Alışmışım ya tek kızıma.. Sanki yük olacak oğlum.. Sanki bakamayacağım.. Sanki hayatım artık eskisi gibi olamayacakmış, kızımı sevemeyecekmişim gibi birçok düşünce yiyordu beni. Neyse ki geçti. Oğlum.. Canım benim. Rabbimin bana bahşettiği ikinci hediye. İyi ki doğurmuşum. İyi ki "evet yapalım" diye kabul etmişim eşim ikinci çocuk fikrini ortaya attığında. Fakat gelin görün ki hala korkuyorum. Yetememekten. Birini diğerinden daha az sevmekten. Kızım okula başlayınca elimde bebe ile oradan oraya koştururken rezil olmaktan. İlerde ikisine de sahip çıkamamaktan. Tek çocuk, hiç çocukmuş.. Dertsiz tasasız.. Kuş gibi.. Fakat iki çocuk.. İki çocuklu hayatı başarabilecek miyim dersiniz? Başarabildiniz mi? Nasıl olacak?.. Korkuyorum.

ice floe · 24 Aralık 2014

renksizgokkusagi .!.:
Biri 5 yaşında diğeri 3 aylık iki evladım var. Şükürler olsun. Erken bir yaşta evlilik yaptım severek ve de isteyerek. Kızıma da cahillikle fakat kesinlikle kalpten isteyerek hamile kaldım. O doğduğunda daha 18'dim hiçbirşey bilmiyordum. Büyüttüm kuzumu. Bir dolu hata yaparak.. Bazen hırpaladım onu.. Sinirlenip küfrettim.. Ağlattım.. Hatta bana "seni sevmiyorum" dediği anlar bile oldu. Ama zamanla düzelttim hatalarımı. Silinmeyecek bir yanlış yapmadım. Canım kızımdı o benim. Hem hata yapacaktım elbette. Hata insanlar içindi ve ben 18 yaşında anneliğe merhaba demiş genç cahil ve acemi bir 'insan'dım. Mükemmel değildim. Hala da değilim. Kimse değil. Antidepresanlar kullandım. Eşim; kızım 1 yaşında iken askere gitti. İyice stres... Yine bazen çatıştım kızımla.. Yine kavgalar.. El kadar çocuktu o.. Ben ise yıpranmış minik bir kadın. Bilemezdi.. Fakat hep onun iyiliği içindi şiddetim bile.. Öyle veya böyla ben annesiydim onun. O hastayken sabahlara dek uyumaz kahrederdim kendimi. İki günde 4 kilo verirdim üzüntüden. Aman o doysun ben kuru su içsem de olur derdim. Ben yapamadım, o yapsın. O en iyilerini yesin, giysin.. Hep en iyisi denk gelsin ona derdim. 5 yaşına geldi kuzum. Ve dedik bi kardeşi olsun. Ben deneyimliydim artık. Anneliği biliyordum. Yapabilirdim. Bakabilirdim. Eski hatalarımı yapmaz herşeyi sırtlanabilirdim. Ve canım oğluma hamile kaldım. Hamileliğim zordu. Kızım da asi ve hareketli bir çocuk.. Alıştırmak için elimden geleni yaptım onu. En başından beri biliyordu kardeşi olacağını ve istiyordu da. İhtiyaç duyuyordu bir kardeşe.. Ve oldu. Oğlum geldi ailemize. İki evladım vardı artık. Allahımm ne büyük bir sorumluluk. Ve aynı zamanda ne yüce bir duygu.. Lohusalığım ne zor geçti.. Psikolojik olarak. Kabullenemedim yavrumu. Alışmışım ya tek kızıma.. Sanki yük olacak oğlum.. Sanki bakamayacağım.. Sanki hayatım artık eskisi gibi olamayacakmış, kızımı sevemeyecekmişim gibi birçok düşünce yiyordu beni. Neyse ki geçti. Oğlum.. Canım benim. Rabbimin bana bahşettiği ikinci hediye. İyi ki doğurmuşum. İyi ki "evet yapalım" diye kabul etmişim eşim ikinci çocuk fikrini ortaya attığında. Fakat gelin görün ki hala korkuyorum. Yetememekten. Birini diğerinden daha az sevmekten. Kızım okula başlayınca elimde bebe ile oradan oraya koştururken rezil olmaktan. İlerde ikisine de sahip çıkamamaktan. Tek çocuk, hiç çocukmuş.. Dertsiz tasasız.. Kuş gibi.. Fakat iki çocuk.. İki çocuklu hayatı başarabilecek miyim dersiniz? Başarabildiniz mi? Nasıl olacak?.. Korkuyorum.

benimkiler ikiz Rabim bağışlasın 3 yaşındalar yaşım 35
ne mutlu sen genç annesin
eğer yaşım senin yaşında olsa tekrar çocuk ister ve Allah a dua ederdim yine ikiz olsun diye :)
bide üçüz dördüz olan topikleri oku :))))))

vedam · 24 Aralık 2014

merhaba.yolumuz iki çocuğumuzdan dolayı keşişiverdi ne mutlu ki...iyi ki kadınım kadın olarak dünyaya gelmişim iyi ki anneyim ve o güzel duyguyu Allah bana ikinci kez yaşama fırsatı verdi.senin yavrularının yaş aralığı azmış ondan dolayı fazlaca zor zamanların olmuş olabilir.benim büyük olan kızım 13 yaşında küçük olan kızım ise 5 aylık olmak üzere iki evladım var .çok zorlanmayacağımı ümid ediyordum sağ olsun büyük kızım duyduğu kardeş özlemi bana olan desteği ve minik kardeşine olan sonsuz sevgisi sayesinde beni hiç yanıltmadı.tek üzüntüm şudur ki ; birbirlerinin eteklerini,şekerlerini,kalemlerini çekiştiremeden kavga edemeden büyüyecekler.bazen acaba daha az yaş olsaydı aralarında dahamı iyi olurdu diye düşünmeden de edemiyorum ama yanlış anlaşılmasın sadece yaş ve paylaşımdan ötürü.Rabbim böyle kararlamış böylesini nasip etmiş şükürler olsun.kızım yeri geliyor kardeşinin ablacığı yeri geliyor ki annesi gibi sıcak olmaya çalışıyor kardeşine karşı.kendi ders sorumlulukları haricinde kardeşi ile ilgili durumlarda bana da oldukça fazla faydası var.yetememek korkusu hayatın her döneminde karşımıza çıkabiliyor.sende takılma derim anı yaşa.adaletli olduğunu biliyorsan ve de elinden geleni yaptığına inanıyorsan detaylara takılma derim.sevgiyle kal.

athena · 2 Ocak 2015

Şu ifade yanlışlıkla oldu silemiyorum da yanlış anlamayın lütfen

yasemin2413 .!.:
benimkiler ikiz Rabim bağışlasın 3 yaşındalar yaşım 35
ne mutlu sen genç annesin
eğer yaşım senin yaşında olsa tekrar çocuk ister ve Allah a dua ederdim yine ikiz olsun diye :)
bide üçüz dördüz olan topikleri oku :))))))

Evet bazen ben de istiyorum ama istemek de yetmiyor ki.. Maddi manevi birçok yönden zorlayıcı bir unsur çok çocuk.. Yapmaya yapılır da onlara hak ettiklerince annelik yapabilmek önemli olan ve açıkçası ben iki çocukta bile bunu tam olarak yapabildiğini sanmıyorum :KK66:

Rabbim isteyen herkese versin, yaşatsın annelik duygusunu. Yavrularımızı da bizlere bağışlasın dilerim ki.
Teşekkür ederim cevabınız için.

ice floe · 2 Ocak 2015

renksizgokkusagi .!.:
Şu ifade yanlışlıkla oldu silemiyorum da yanlış anlamayın lütfen

Evet bazen ben de istiyorum ama istemek de yetmiyor ki.. Maddi manevi birçok yönden zorlayıcı bir unsur çok çocuk.. Yapmaya yapılır da onlara hak ettiklerince annelik yapabilmek önemli olan ve açıkçası ben iki çocukta bile bunu tam olarak yapabildiğini sanmıyorum Rabbim isteyen herkese versin, yaşatsın annelik duygusunu. Yavrularımızı da bizlere bağışlasın dilerim ki.
Teşekkür ederim cevabınız için.

sorun değil canım:)

CuteMom · 8 Ocak 2015

yazınız hiç hosuma gitmedi

athena · 8 Ocak 2015

CuteMom .!.:
yazınız hiç hosuma gitmedi

Ne açıdan?

CuteMom · 8 Ocak 2015

renksizgokkusagi .!.:
Ne açıdan?

yazının basında cocugunuzu cok ısteyerek yaptıgınızdan bahsetmıssınız daha sonra ona olan yanlıs davranıslarınızdan daha sonra ıse 2 cocuktan sonra bır yenı cocuga alısamama , kızınızı sevememe korkuları yasamıssınız yanı sız her ne kadar ben ısyeterekte hamıle kaldım demıs olsanız bıle ben zannetmıyorumkı cıdden buna hazır oldugunuzu.
hatta yazının 2 yarısında tarıh tekerrurden ıbarettır dıye dusundum

athena · 9 Ocak 2015

CuteMom .!.:
yazının basında cocugunuzu cok ısteyerek yaptıgınızdan bahsetmıssınız daha sonra ona olan yanlıs davranıslarınızdan daha sonra ıse 2 cocuktan sonra bır yenı cocuga alısamama , kızınızı sevememe korkuları yasamıssınız yanı sız her ne kadar ben ısyeterekte hamıle kaldım demıs olsanız bıle ben zannetmıyorumkı cıdden buna hazır oldugunuzu.
hatta yazının 2 yarısında tarıh tekerrurden ıbarettır dıye dusundum

Hayatım ve de yaşadıklarım hakkımda en ufak bir fikriniz olmadığı için bu fikirlerinizi beni sinirlendirmedi doğrusu. Eğer beni tanıyan ve yaşadıklarımı bilen biri olarak bunları dile getirseydiniz sizi kesinlikle hayatdan çıkarırdım. Ben gayet samimi bir üslupla anlattım içimi ve aldığım yorum şaşırtıcı derecede katı. Evet kızıma karşı yıkıcı olduğum zamanlar oldu ama o zamanlar henüz 19unda bir gençtim. Kendi 19lu yaşlarınızı bi hatırlar mısınız? Peki bir de o 19lu yaşlarınızda hem bir ev kadını, hem anne, hem de hayat zorluklarına göğüs germeye çalışan bir insan olduğunuzu varsayalım; siz ne kadar hasarla sağ çıkabilirdiniz? Sorarım? Ben bir anneyim. Herşeyden evvel bilinçli bir kadınım. Ergenlik, gençlik yaşlarımı aştım. Hatalarımı telafi ettim. Her gün kendimi yeniledim, birikimine yenilerini ekledim. Ve evet ısrarla söylüyorum ki iki evladımı da bile isteye yaptım. Asla da pişman olmadım. Oğlum şu an neredeyse yaşına girecek. Bu konuyu açtığımda belli ki lohusa depresyonum hala sürmekteydi. Eğer doğum yapmışsanız, haberdarsınızdır bu olaydan. Yani ortada sizin zannettiğiniz gibi bir "tarih tekerrürden ibarettir" durumu yok.

ascaners · 9 Ocak 2015

CuteMom · 9 Ocak 2015

renksizgokkusagi .!.:
Hayatım ve de yaşadıklarım hakkımda en ufak bir fikriniz olmadığı için bu fikirlerinizi beni sinirlendirmedi doğrusu. Eğer beni tanıyan ve yaşadıklarımı bilen biri olarak bunları dile getirseydiniz sizi kesinlikle hayatdan çıkarırdım. Ben gayet samimi bir üslupla anlattım içimi ve aldığım yorum şaşırtıcı derecede katı. Evet kızıma karşı yıkıcı olduğum zamanlar oldu ama o zamanlar henüz 19unda bir gençtim. Kendi 19lu yaşlarınızı bi hatırlar mısınız? Peki bir de o 19lu yaşlarınızda hem bir ev kadını, hem anne, hem de hayat zorluklarına göğüs germeye çalışan bir insan olduğunuzu varsayalım; siz ne kadar hasarla sağ çıkabilirdiniz? Sorarım? Ben bir anneyim. Herşeyden evvel bilinçli bir kadınım. Ergenlik, gençlik yaşlarımı aştım. Hatalarımı telafi ettim. Her gün kendimi yeniledim, birikimine yenilerini ekledim. Ve evet ısrarla söylüyorum ki iki evladımı da bile isteye yaptım. Asla da pişman olmadım. Oğlum şu an neredeyse yaşına girecek. Bu konuyu açtığımda belli ki lohusa depresyonum hala sürmekteydi. Eğer doğum yapmışsanız, haberdarsınızdır bu olaydan. Yani ortada sizin zannettiğiniz gibi bir "tarih tekerrürden ibarettir" durumu yok.

sadece şu kısma cevap verıcem bende 19 yasında bahsettıgınız sorumluluklarla basedıyordum hatta daha fazlasıyla 19 yasında ılk tup bebek denememı yapıyordum
ve suanda 5 yasında bır cocuk annesıyım.
bende anneyım o yuzden yazdıklarınız bana bana gore cok olmaması gereken bır boyutta

athena · 9 Ocak 2015

CuteMom .!.:
sadece şu kısma cevap verıcem bende 19 yasında bahsettıgınız sorumluluklarla basedıyordum hatta daha fazlasıyla 19 yasında ılk tup bebek denememı yapıyordum
ve suanda 5 yasında bır cocuk annesıyım.
bende anneyım o yuzden yazdıklarınız bana bana gore cok olmaması gereken bır boyutta

Ozaman beni anlamanız gerekirdi.
Çünkü siz de hayatın kolay olmadığını fark etmiş olmalısınız. Ailemizin evindeki gibi pespembe değilmiş herşey, 'zormuş' tabiki de herkesin yaşanmışlıkları farklıdır. Bilemeyiz ama tekrardan söyleyebilirim ki .iyi ki iki evladıma da sahibim. Çektiğim tüm zorluklarla rağmen; anne olmak kutsal bir duygu ve bu hayatta bana vasıf edilebilecek en güzel şeymiş. Allah onları korusun. Hepimizinkini.

poupette · 15 Şubat 2015

Ben cok begendim yazinizi. Ne kadar icten yazmissiniz. Allah bagislasin yavrularinizi.

Ben eminim ki ikisine de cok iyi annelik ediyorsunuz/etmeye devam edeceksiniz.
Sevgi olduktan sonra her sorun cozulur.

Ben de ilk cocuguna hamile bir kadin olarak korkuya kapiliyorum bazen...

gul_gunes · 2 Mart 2015

renksizgokkusagi .!.:
Biri 5 yaşında diğeri 3 aylık iki evladım var. Şükürler olsun. Erken bir yaşta evlilik yaptım severek ve de isteyerek. Kızıma da cahillikle fakat kesinlikle kalpten isteyerek hamile kaldım. O doğduğunda daha 18'dim hiçbirşey bilmiyordum. Büyüttüm kuzumu. Bir dolu hata yaparak.. Bazen hırpaladım onu.. Sinirlenip küfrettim.. Ağlattım.. Hatta bana "seni sevmiyorum" dediği anlar bile oldu. Ama zamanla düzelttim hatalarımı. Silinmeyecek bir yanlış yapmadım. Canım kızımdı o benim. Hem hata yapacaktım elbette. Hata insanlar içindi ve ben 18 yaşında anneliğe merhaba demiş genç cahil ve acemi bir 'insan'dım. Mükemmel değildim. Hala da değilim. Kimse değil. Antidepresanlar kullandım. Eşim; kızım 1 yaşında iken askere gitti. İyice stres... Yine bazen çatıştım kızımla.. Yine kavgalar.. El kadar çocuktu o.. Ben ise yıpranmış minik bir kadın. Bilemezdi.. Fakat hep onun iyiliği içindi şiddetim bile.. Öyle veya böyla ben annesiydim onun. O hastayken sabahlara dek uyumaz kahrederdim kendimi. İki günde 4 kilo verirdim üzüntüden. Aman o doysun ben kuru su içsem de olur derdim. Ben yapamadım, o yapsın. O en iyilerini yesin, giysin.. Hep en iyisi denk gelsin ona derdim. 5 yaşına geldi kuzum. Ve dedik bi kardeşi olsun. Ben deneyimliydim artık. Anneliği biliyordum. Yapabilirdim. Bakabilirdim. Eski hatalarımı yapmaz herşeyi sırtlanabilirdim. Ve canım oğluma hamile kaldım. Hamileliğim zordu. Kızım da asi ve hareketli bir çocuk.. Alıştırmak için elimden geleni yaptım onu. En başından beri biliyordu kardeşi olacağını ve istiyordu da. İhtiyaç duyuyordu bir kardeşe.. Ve oldu. Oğlum geldi ailemize. İki evladım vardı artık. Allahımm ne büyük bir sorumluluk. Ve aynı zamanda ne yüce bir duygu.. Lohusalığım ne zor geçti.. Psikolojik olarak. Kabullenemedim yavrumu. Alışmışım ya tek kızıma.. Sanki yük olacak oğlum.. Sanki bakamayacağım.. Sanki hayatım artık eskisi gibi olamayacakmış, kızımı sevemeyecekmişim gibi birçok düşünce yiyordu beni. Neyse ki geçti. Oğlum.. Canım benim. Rabbimin bana bahşettiği ikinci hediye. İyi ki doğurmuşum. İyi ki "evet yapalım" diye kabul etmişim eşim ikinci çocuk fikrini ortaya attığında. Fakat gelin görün ki hala korkuyorum. Yetememekten. Birini diğerinden daha az sevmekten. Kızım okula başlayınca elimde bebe ile oradan oraya koştururken rezil olmaktan. İlerde ikisine de sahip çıkamamaktan. Tek çocuk, hiç çocukmuş.. Dertsiz tasasız.. Kuş gibi.. Fakat iki çocuk.. İki çocuklu hayatı başarabilecek miyim dersiniz? Başarabildiniz mi? Nasıl olacak?.. Korkuyorum.

anlatımlarınıza göre ilk çocuğunuzda yaptığınız hataları ikincisinde yapmamanızı ümit ederim. bazı değerlere erken yaşta sahip olmak bazı kişilik yapısındaki insanlara göre değişiyor. ne yazık ki gücü gücüne yetenedir bu dünya. yetişkinlerin çocuklar üzerinde stres atmaları onlara göre zor olan hayatlarını ne kadar göğüsledikleriyle alakalı. olgun yaşta sahip olmalı insan bazı değerlere ki elindekinin kıymetini bilebilsin. eğer ikinci çocuğunuz için korkularınız varsa aynı hataları tekrarlama korkusudur bu. ikinci çocuk için hazır olmadığınızı anlıyorum yazınızda. umarım bu hissettikleriniz geçicidir.

caroll · 18 Nisan 2015

Ben de iki çocuk annesiyim canım ben de genç yaşta anne oldum ama sen daha çocuk yaşta anne olmuşsun gerçekten hiç kolay degil anlayabiliyorum seni Allah yardımcımız olsun ben de çok zor büyütüyorum

Sarisekerannesi · 18 Nisan 2015

Sen çok genç yasta anne olmussun iyi yada kötü yanlısı yada doğrusuyla büyütmüşsün kızını şimdî ikinci bebeğinde yapmaman dileği ile bende beğendim yazını.17 yasında evlenmiş biri olarak insan ne kadar hıc sorunu olmasa bîle o yasta sorumluluk sahıbı olmaktan bile ağir bir yük altına giriyor kı birde bebek.onun dişindada hayat şartları bebekle yalnız kalmak bir asker eşi olmak. koca yok onun piskolojısı cok zordur.allah bir kolaylıgını vermiş tabiiki hataların olmus ama nırmaldir önemli olan tekrarlamamk kı tekrarlamıyorsundur artık tecrübelı bır annesiniz.allah ağız tadiyla evlatlarınızı büyütmek nasip etsin

gadjo dilo · 18 Nisan 2015

ben bu yazıda 'her insan hata yapar' temasından çok 'hatalarımdan dolayı çok pişmanım' temasını görmeyi umdum. umarım çocuklarınıza iyi bir anne olursunuz.

İki çocuklu hayatım.

Goddess of Wisdom

Popüler Üye

Goddess of Wisdom

Sevmekle başlar herşey...

Guru

Sevmekle başlar herşey...

Goddess of Wisdom

Guru

Dünya vazgeçenleri değil,azmedenleri hatırlar

Goddess of Wisdom

Dünya vazgeçenleri değil,azmedenleri hatırlar

Goddess of Wisdom

Geçici Olarak Hesap Pasiftir !

Dünya vazgeçenleri değil,azmedenleri hatırlar

Goddess of Wisdom

Boncugum yolda:)

Popüler Üye

Guru

Guru

ben aslında yoğum

Benzer Konular