- 24 Kasım 2014
- 860
- 2.156
- 313
- 38
- Konu Sahibi saulgoodman
- #1
Yaa kızlar biliyorsunuz ailemden yana çok dertliyim, çözüm de bulamıyorum canım çok sıkıldı derdimi kimseye anlatamıyorum bari sizinle paylaşayım. En son kardeşlerimle ve babamla konuşmuyordum, ablam mart ayında beni aradı ve babamın mesane kanseri olduğunu söyledi ben de hastaneye babamın yanına gittim ve ailemle barıştım. Sonra iki defa ameliyat oldu, en son enfeksiyon yüzünden 3 hafta hastanede kaldı. Hastaneden çıktı, annemle dinlenmelerini bekledim sonra dün ona kıyafet yiyecek aldım yanlarına gittim. Ben de eşimden ayrı ve tek maaşım, engelli bir kızım var bu arada. Neyse bugün sabah kahvaltı yaptık, ben de eşyalarımı topladım, oğlumun uyanmasını bekliyordum, oğlum kahvaltı edince evime gidecektim zaten. Telefona bakıyordum kızım yanıma gelmiş fark etmemişim, kızım kanepeden tutunup kalkıyor ama yürüyemiyor hala, kanepenin üstündeki ilaçlara uzanmaya çalıştı, ben de o esnada kızımı tutmaya çalışırken kızım hafifçe yere düştü yani düşünün ağlamadı bile. Sonra babam bana bas bas bağırmaya başladı, ben anne olmayı hak etmiyormuşum, annelik benim neyineymiş vs..Tek kelime etmedim, oğlumu uyandırdım, kahvaltısını yaptırdım, bir daha da bu eve gelmiyorum dedim ve eve döndüm. Zaten görüşmek istemiyorum ama bu sefer hasta olduğu için vicdanıma yenik düşüyorum ama bundan sonra sadece telefonla konuşacağım yüz yüze görüşmeyeceğim ama çok üzüldüm sadece paylaşmak istedim..Keşke ailemizi seçme şansımız olsaydı…Kızlarına değer veren ailelerin çocukları 100-0 şanslı oluyor bu hayatta. İyi ki mesleğim var bunun kıymetini hep daha iyi anlıyorum, anne babam yerine öğrencilerime daha çok sarılacağım yine..