merhaba arkadaşlar. İkinci evliliğimi yaptım. Evlendiğim kişinin 7 yaşında oğlu var ve benimde 6 yaşında kızım var. Cocuklar hafta içi bizle kalcak hafta sonu babannelerine gidicekler. Sorunum şu; eşimin oğlunu babannesinde gözlemlediğim kadarıyla aşırı yaramaz. Senin kızını öldürürüm ben gibi cümleler kullanıyo. Eşimin aileside cocuktan bıkmış usanmışlar. Sürekli eleştiriyorlar bıktık senin işin zor diyorlar. Çevrelerindeki herkes bu tarz şeyler söylüyo. Benim kızım uyumlu. Kavga etmez. Şimdiden abim diye benimsedi. Size sorum nasıl iletişim kurcAm. Oğlum mu dicem. Benim öz annesi olmadığımı üstüne basarak dike getirdi. Nasıl iyi olabilirim ona karşı. Üvey anne olmak istemiyorum o izlenime sahip olmak istemiyorum. Ama yeri geldimi kendi kızıma bağırıyorum. Onun yaramazlıklarına sessizmi kalcam. Babasına mı şikayet edicem. Sonuçta öz ebeveyni o. Onunmu uyarması uygun? Nasıl yapabilir ne yapabilirim?
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
İkinci evlilik ve cocuklar
- Konu Sahibi Tubasevi
- Başlangıç Tarihi
- 13 Mayıs 2015
- 203
- 137
- 53
- 18 Eylül 2014
- 8.450
- 29.964
- 798
Tecrübem yok ama ben olsaydım ne yapardım diye düşününce;
Öncelikle 7 yaşındaki bir çocuğun aşırı yaramaz olmasının ve "seni öldürürüm" gibi cümleler kurmasının kesinlikle kendi hatası olmadığının farkındayım. Bir şekilde olaylardan veya kişilerden etkilenmiş olmalı.
Ortada annesi ve babası boşanmış bir çocuk var. Çok büyük ihtimalle de sorunlu bir evliliğe şahit olmuş bir çocuk bu. Annesi ve babası arasında olanları gözlemlemiş, güveni sarsılmış, sevgiye ve güvenmeye aç bir çocuk. Baba tarafı kendisinden bıkmış usanmış, belki sevgi göstermiyorlar, belki şefkat göstermiyorlar. Bu da çocuğun daha da hırçınlaşmasına yol açıyor.
Bunlardan daha kötüsü annesi ile yaşamaya ihtiyacı olacak kadar küçük ama annesinin yanında kalamayan, hafta içi babası ile hafta sonu ise babaannesi ile kalacak olan bir çocuk.
Ben olsam karşıma alıp, "bak bebeğim, ben senin annen olmaya gelmedim, neyin olmamı istersen onu olacağım, dilersen bana abla diyebilirsin ama anne demek istersen de anne diyebilirsin" derdim. Ama benim tahminim bu çocuğun anne ilgisi ve sevgisine ihtiyacı olacağı için kendisi "anne" demek isteyecek. Belki bir süre sonra.
7 yaşındaki bir çocukla rakip gibi olmazdım. Bana karşı ters davranışlarını kişisel algılamazdım. Büyük ihtimalle anne veya ailesi tarafından doldurulacak. Normalde 7 yaşında bir çocuk sen benim öz annem olmayacaksın demez. Sabırla ve şefkatle yaklaşırdım. Bir süre sonra yelkenleri suya indireceğini düşünüyorum.
Kendi kızıma bağırmadığım için (Neden? çünkü bağırmak=Sesli şiddet demek bana göre, ha dövmüşüm ha bağırmışım aynı şey) bu çocuğa da bağırmazdım. Bağırmak aklımdan geçtiği zaman iş yerinde patronumun bana bağırdığında ne hissedeceğimi veya komşumun sudan bir bahane ile bana bağırsa ne hissedeceğimi veya kocamın yemek tuzlu diye bana bağırırsa ne hissedeceğimi düşünür kendimi sakinleştirirdim. Kendime bağırılmasını kabul edemem. O yüzden çocuklarıma da bağırmazdım. Ama konuşurdum. Çocuğun göz seviyesine inerek, yaptığı bir yanlışı neden yaptığını konuşurdum. Yaptığı yanlış bardak kırmak gibi bir şey olmamalı ama. Çünkü çocuğa cam bardak verilirse büyük ihtimalle kırılır zaten, bunu akıl edemeyen yetişkin suçludur bana göre. Kendi çocukluğumu düşünürdüm, bana yapılmasını istemediğim şeyi yapmazdım.
Terbiye konusuna gelince, ben öz annesi değilim deyip kenara çekilmezdim. Her 2 çocuğa da terbiye verirken "evimin" kurallarını ikisine de uygulardım. Mesela, yemek yerken TV açılmayacak ise her ikisi için de geçerli olmalı. Çocuk bana "sen annem değilsin, bana karışmazsın" diyememeli, burada babası ile önceden oturup konuşurdum. Ama aynısını benim çocuğum için de babası ile gerçekleşmesini sağlardım. Mesela eve giriş saatini baba belirlemeli evde. Kendi çocuğuna 7 diyorsa ben benim çocuğuma "bana ne sen babam değilsin, karışamazsın" dedirtmem. Ailenin iç ve dış işlerinden sorumlular bellidir, her 2 çocuğa da böyle davranmak gerekir. İsterse bana abla desin, isterse teyze desin, isterse adımla seslensin. Her evin bazı kuralları olmalı ve o kuralları 1 kişi yürütmeli. İç işleri ile ilgili görevlerde topu babasına atmazdım. Ama bunda da babası ile önceden konuşup anlaşmış olmam gerek.
Karşıdaki çocuğa bu yaşa kadar yanlış yetiştirilmiş zavallı bir çocuk olarak bakın. Eğer doğru yetiştirilmiş olsa idi bu halde olmazdı şimdi. Bu kadar hırçın, yaramaz olmazdı. Her çocuk gibi onun da sevgiye ihtiyacı var. İnşallah siz bunu ona verebilirsiniz. Sevginin çözemeyeceği sorun yok.
Kolay gelsin.
Öncelikle 7 yaşındaki bir çocuğun aşırı yaramaz olmasının ve "seni öldürürüm" gibi cümleler kurmasının kesinlikle kendi hatası olmadığının farkındayım. Bir şekilde olaylardan veya kişilerden etkilenmiş olmalı.
Ortada annesi ve babası boşanmış bir çocuk var. Çok büyük ihtimalle de sorunlu bir evliliğe şahit olmuş bir çocuk bu. Annesi ve babası arasında olanları gözlemlemiş, güveni sarsılmış, sevgiye ve güvenmeye aç bir çocuk. Baba tarafı kendisinden bıkmış usanmış, belki sevgi göstermiyorlar, belki şefkat göstermiyorlar. Bu da çocuğun daha da hırçınlaşmasına yol açıyor.
Bunlardan daha kötüsü annesi ile yaşamaya ihtiyacı olacak kadar küçük ama annesinin yanında kalamayan, hafta içi babası ile hafta sonu ise babaannesi ile kalacak olan bir çocuk.
Ben olsam karşıma alıp, "bak bebeğim, ben senin annen olmaya gelmedim, neyin olmamı istersen onu olacağım, dilersen bana abla diyebilirsin ama anne demek istersen de anne diyebilirsin" derdim. Ama benim tahminim bu çocuğun anne ilgisi ve sevgisine ihtiyacı olacağı için kendisi "anne" demek isteyecek. Belki bir süre sonra.
7 yaşındaki bir çocukla rakip gibi olmazdım. Bana karşı ters davranışlarını kişisel algılamazdım. Büyük ihtimalle anne veya ailesi tarafından doldurulacak. Normalde 7 yaşında bir çocuk sen benim öz annem olmayacaksın demez. Sabırla ve şefkatle yaklaşırdım. Bir süre sonra yelkenleri suya indireceğini düşünüyorum.
Kendi kızıma bağırmadığım için (Neden? çünkü bağırmak=Sesli şiddet demek bana göre, ha dövmüşüm ha bağırmışım aynı şey) bu çocuğa da bağırmazdım. Bağırmak aklımdan geçtiği zaman iş yerinde patronumun bana bağırdığında ne hissedeceğimi veya komşumun sudan bir bahane ile bana bağırsa ne hissedeceğimi veya kocamın yemek tuzlu diye bana bağırırsa ne hissedeceğimi düşünür kendimi sakinleştirirdim. Kendime bağırılmasını kabul edemem. O yüzden çocuklarıma da bağırmazdım. Ama konuşurdum. Çocuğun göz seviyesine inerek, yaptığı bir yanlışı neden yaptığını konuşurdum. Yaptığı yanlış bardak kırmak gibi bir şey olmamalı ama. Çünkü çocuğa cam bardak verilirse büyük ihtimalle kırılır zaten, bunu akıl edemeyen yetişkin suçludur bana göre. Kendi çocukluğumu düşünürdüm, bana yapılmasını istemediğim şeyi yapmazdım.
Terbiye konusuna gelince, ben öz annesi değilim deyip kenara çekilmezdim. Her 2 çocuğa da terbiye verirken "evimin" kurallarını ikisine de uygulardım. Mesela, yemek yerken TV açılmayacak ise her ikisi için de geçerli olmalı. Çocuk bana "sen annem değilsin, bana karışmazsın" diyememeli, burada babası ile önceden oturup konuşurdum. Ama aynısını benim çocuğum için de babası ile gerçekleşmesini sağlardım. Mesela eve giriş saatini baba belirlemeli evde. Kendi çocuğuna 7 diyorsa ben benim çocuğuma "bana ne sen babam değilsin, karışamazsın" dedirtmem. Ailenin iç ve dış işlerinden sorumlular bellidir, her 2 çocuğa da böyle davranmak gerekir. İsterse bana abla desin, isterse teyze desin, isterse adımla seslensin. Her evin bazı kuralları olmalı ve o kuralları 1 kişi yürütmeli. İç işleri ile ilgili görevlerde topu babasına atmazdım. Ama bunda da babası ile önceden konuşup anlaşmış olmam gerek.
Karşıdaki çocuğa bu yaşa kadar yanlış yetiştirilmiş zavallı bir çocuk olarak bakın. Eğer doğru yetiştirilmiş olsa idi bu halde olmazdı şimdi. Bu kadar hırçın, yaramaz olmazdı. Her çocuk gibi onun da sevgiye ihtiyacı var. İnşallah siz bunu ona verebilirsiniz. Sevginin çözemeyeceği sorun yok.
Kolay gelsin.
- 5 Şubat 2016
- 1.740
- 2.468
- 133
Babayla konuşup bi pedagogla görüşün bence. Hazır küçükken, bişeyler düzeltilebiliyorken işin ucundan tutmalı. Küçücük çocukta böyle kin, öfke olmamalı.
- 7 Ekim 2015
- 2.694
- 2.636
- 83
- 38
Valla aile yapisini pek bilmiyorum.
ama benim dusuncem.
aynen kendi cocuguna kizdigin gibi ona iyliginede bisey desen kotu sen olcaksin.
simdi cocuktan bikip usananlar varya yarin sen cocuga of desen seni yerin dibine sokacaklar.cocuk o deyip gececekler hep.esinle aran hep bu problemler yuzunden bozulcak.bosanmayi dusunceksin ama ikinci evliligim deyip sineye cekcen sabrin tukenene kadar sen biteceksin psikolojin bozulcak.
yeri gelcek kendi cocugunla ilgilenemeyeceksin.
benim tek bildigim sey eger ikinci evlilik yapilcaksa cocukta varsa anneyle gorusup haftasonu veya haftaicleri annede kaliyosa ozmn olur.yok anneyle hicbir bagi yoksa zor.ustelik 7 yasinda bi cocuga ne kadar sabir gostercen bi duzene girdirmek icin.cok zor.babaanne yaninda kaldiysa hep demekki cok simartilmis.
Son olarak kendi evladini dusun ve bukadar net soyluyorum.evlenme yada iyi dusun.
ama benim dusuncem.
aynen kendi cocuguna kizdigin gibi ona iyliginede bisey desen kotu sen olcaksin.
simdi cocuktan bikip usananlar varya yarin sen cocuga of desen seni yerin dibine sokacaklar.cocuk o deyip gececekler hep.esinle aran hep bu problemler yuzunden bozulcak.bosanmayi dusunceksin ama ikinci evliligim deyip sineye cekcen sabrin tukenene kadar sen biteceksin psikolojin bozulcak.
yeri gelcek kendi cocugunla ilgilenemeyeceksin.
benim tek bildigim sey eger ikinci evlilik yapilcaksa cocukta varsa anneyle gorusup haftasonu veya haftaicleri annede kaliyosa ozmn olur.yok anneyle hicbir bagi yoksa zor.ustelik 7 yasinda bi cocuga ne kadar sabir gostercen bi duzene girdirmek icin.cok zor.babaanne yaninda kaldiysa hep demekki cok simartilmis.
Son olarak kendi evladini dusun ve bukadar net soyluyorum.evlenme yada iyi dusun.
önerileriniz için teşekkür edderim. ama ben bu konuyu açtığımda evlenmştim. eşimle tek problemim onun oğlu. gerçekten problemli bi cocuk. anlayışlı olmaya çalışıyorum sabır gösteriyorum. sesimi yükseltmiyorum. 2 yıldır görüştüğüm adamla aramıza resmen oğlu girdi. o yokken eşimle çok huzurluyum. ama o geldiği anda sıkıntılar başlıyo. ergenlik çağına girmiş gençler gibi davranıyo. kapıları vurarak kapatmak falan. bana seni istemiyorumlar. yalan söylemeler. kızıma vurmalar. cok agrasif bir cocuk. benimde kızım babasından ayrı ama böyle agrasif asla değil. kızımada kötü örnek oluyo. ben çalışıyorum. yaz tatilinde kızım babasında kalcak. eşimin oğluda babannesinde kalcak. inanın yaz tatilini sabırsızlıkla bekliyorum.
öncelikle eşine çocuğu konusunda anlayışlı olacağını ve onu kendi evladından ayırmayacağını baştan söyle. iyi niyetini benimsesin. sonra da zamanla ona de ki benim gördüğüm kadarıyla çocuğun biraz yaramaz bununla ilgili bir psikologa mı götürsek veya internette şöyle bir şey okudum acaba çocuğa böyle mi davransak gibi yaklaşımlarda bulun. bu süreçte çocuğa bağırma. bırak babasının yanında da aynı davranışlkarda bulunsun ve eşine akşamları güzel dille anlat. tabi bu süreçte profesyonel destek almanız lazım.
Benzer Konular
