İlk çocuğumu sevmiyor muyum?

Stranger_blue .!.:

Evet tabii ki götürdük. İleri düzeyde değil ancak durtusellik dozunda olduğunu söyledi doktor. Ancak ilaç kullanmadik. Açıkçası kardeşi doğana kadar da uyarı ve ilgimizle idare ediyordu. Okulda öğretmenleri tarafından çok sevilen ve onlarla güzel iletişim kuran bir çocuktur. Ne olduysa kardeşinden sonra oldu. Bir nevi patlak verdi sanki olaylar.

Genişletmek için tıkla...

Dürtü bozuklugu ile çok sevilmesinin, güzel iletişim kuran bir çocuk olmasının ne gibi bir bağlantısı olabilir ki? Benim sorumlu olduğum atipik otizmli bir çocuk var, onun dürtü bozukluğu biraz daha üst seviye, özel reçeteli ilaç kullanıyor. Ama o da başta ben olmak üzere herkes tarafından sevilen bir cocuk, iletişimi de (konudan bir anda sapsa da) güzel. Yani dürtü bozukluğu olan çocuk hiperaktiftir, yaramazdir, aptaldır, asosyaldir gibi bir şey yok ki. Tonla çocukta hatta yetişkinde var bazı problemler. Bende de tik vardı mesela küçükken. Çok özgüven sahibi, kendini seven bir çocuktum ama vardı yani. Ailem kendini bilinçli sanıyor çünkü yıllar önce ablam için bir kere pedagoga gitmisler. Bu onlar için yetmiş. Annem ortamlarda hava atacaksa hep "diyetisyenlerle pedagoglarla büyüttüm çocuklarımi" der. Oysa bence benim ihtiyacım vardı, arada kaynadim.
Yani demek istediğim böyle seyler bir kere gidip 'bir şeyi yok' denince 'hee iyi o zaman' denecek şeyler değillerdir ki.
7 yaşındaki çocuğunuz yeri yaliyorsa, bazı şeyleri takıntı yaptıysa demek ki bebek onu tetiklemis, bir şekilde uzman yardımı almasi gerekiyordur. Çocuk bas bas bağırıyor yardıma ihtiyacım var diye. Daha ne yapsın ki bu çocuk?

Stranger_blue .!.:

Merhaba. Ben yedi yaşında oğlu olan bir anneyim. Yaklaşık iki ay önce bir çocuğum daha dünyaya geldi. İlk oğlum kardeşi olmasını çok istiyordu ve açıkçası en çok onun için istedik. Çok şükür de oldu... Ancak oğlumun davranışlari o kadar değişti ki bakın normal bir değişim değil bu. Hep böyle miydi yoksa bilerek mi yapıyor anlamıyorum...Başından beri oğlumun değişik tuhaf davranışları vardı ancak kardeşinden sonra daha da arttı. Yerleri yalamalar mi dersiniz, bir geçtiği yere bir iki kere dokunmadan geçmemek mi dersiniz. Ve soru sorarken çok basit bilindik şeyleri on kere farklı şekilde sormalar. Artık canımızdan bezdirdi bizleri. İnanır misiniz içimden kötü şeyler geçiyor oğluma karşı ve oturup ağlıyorum... Eğitimli ve çalışma hayatı olan bir insanım. Ne kitaplar okudum ama şu an çok zorlanıyorum. Önceden yavrum için dünyaları yakabilecek ben şu an nasıl böyle şeyler düşünüp hissedebiliyorum :'(Size sormak isterim benimle aynı şeyleri yaşayanlar var mı?ben artık oğlumu sevmiyor muyum?:'(

Genişletmek için tıkla...

Eğitim ve kitapla ne alakası var?

Sevip sevmediğinizi siz bizden daha iyi bilirsiniz. Evladını sevmeyen anne düşünemiyorum. Eğer öyleyse psikolojik destek almalısınız.

Peripadisahininkizi .!.:

Bence siz yorulduğunuz için ve bebeğiniz daha 2 aylık çok küçük olduğu için onunla ilgilenmeye çalışıyorsunuz diğeri büyük idare edebilir gibi düşünüp onu büyük yerine koyuyorsanız yaptığı hareketlerden ötürü sevmiyor hissi geliyor olabilir ama o da aslında küçük bir çocuk kendini göstermeye çalışıyor gibi yardım almalısınız

Genişletmek için tıkla...

Aynen öyle... Güzel özetlemissiniz sağolun. Aslında bu başlık hüzün anında ve biraz da dikkate alınması için yazılmıştı. Hani yüreğinizde hüzün olduğunda direkt yazarsınız ya o şekilde... Sizden gelecek cevapları ve yorumları merak ederek yazmıştım.

Sekonder stereotipilerden biri nesneleri yalama/koklama olarak ortaya çıkabilir, kendini regüle etmeye çalıştığı için ortaya çıkıyor olabilir. Bir uzman görüşü almalısınız.
Lohusasınız, yeni bebeğin ihtiyaçları, sizin duruma adapte olmanız beden değişimleri, ilk bebek kafalar enerjik hissetmemek, sorumlu olduğunu bir çocuğun daha olması kolay değil. Kendiniz de destek alın. Farkında olmadan çocuğun stresini tetikliyor olabilirsiniz .
Bir de tavsiyem yapma/ etme/ konuşma/ sorma vs demeyin o an başka şeyle ilgisini dağıtın.
Sen abisin sen büyüksün gibi görev ve sorumluluklar yüklemeyin. Farkında olmadan diğerini onun önüne koyduğunuzu düşünebilir.
Birlikte vakit geçirmeye çalışın ona özel an yaratın. Eskisi gibi hissetsin.

Stranger_blue .!.:

Ne saçma ve vicdansız bir yorum yazık gerçekten. Çocuğuma sevgi vermemis olsam inan vicdan azabı bile çekmem buraya da gelip yazmam. Öncesinde çok sevgi verip şimdi veremediğimi düşündüğüm için olabilir mi acaba kendimi sorgulamam? Sağlıklı ve ilerlememize yardımcı olacak yorumlar gelirse sevinirim.

Genişletmek için tıkla...

Icimden cocuguma karsi kötü seyler geciyor diyen siz mi vicdanlisiniz?
Hadiyin lütfen.

Konunun basligi bile fecaat

6 yaşında oğlum var 3 ay önce bir oğlum daha oldu. o nedenle konu dikkatimi çekti. Eğitimli biriyim diyorsunuz peki büyük çocuğunuzun kıskançlık problemi olduğunu nasıl göremiyorsunuz ki bunun kadar normal birşey yok siz büyükler olarak ona yardımcı olacaksınız Büyük oğlum için Farklı konularla ilgili defalarca psikolojik destek aldım kardeşi doğduktan sonra gerekseydi yine alırdım biraz onu anlamaya çalışın bi kere konu başlığı çok can acıtıcı ne demek sevmiyor muyum evlat sevilmez mi siz iyi değilsiniz destek alın yoksa çocuğunuzu zehirlersiniz

Hem kendiniz, hem de sizin sebebiyet vermeniz gerekcesiyle çocuğunuzun yardım almasi gerek.
Baba ne alemde?
Bebege bile zarar verebilirsiniz, korkunc.

Stranger_blue .!.:

Aynen öyle... Güzel özetlemissiniz sağolun. Aslında bu başlık hüzün anında ve biraz da dikkate alınması için yazılmıştı. Hani yüreğinizde hüzün olduğunda direkt yazarsınız ya o şekilde... Sizden gelecek cevapları ve yorumları merak ederek yazmıştım.

Genişletmek için tıkla...

Olabilir çok yorulduğunuz uykusuz anınızda sabrınız zorlanmış olabilir bende böyle bi anda konu açmıştım bebeğimi büyütürken annemin bana yeteri kadar yardım etmediği için haksızlığa uğradığımı hissettiğim hakkında, halbuki bende biliyorum yaşlı kadından bu kadar beklentiye girmemem gerektiğini. Şimdi 6 ayı geçti hala gece çok uyanıyor ama biraz daha rahat gibi daha iyi uyuyorum, arada eşimle beraber dışarı çıkıp geziyorum ilk aylar eve hapsolmuş gibiydim.
Siz de biraz zaman geçince bu düzene alışırsanız biraz da dinlenecek zaman yaratılırsa iyi olur eşiniz de yardımcı oluyor mu, mesela bir de bende eşim yardım etmeye çalışsa da asla yeterli gelmiyordu. Hep az olduğunu düşündüm.
çocuğunuzu da küçük olduğunu kabullenip yaptığı davranışlar için yargılamazsanız sizin için daha kolay olur ayrıca bi yardım alınması gerekebilir sürekli tekrarlayan nitelikteyse

Peripadisahininkizi .!.:

Bence siz yorulduğunuz için ve bebeğiniz daha 2 aylık çok küçük olduğu için onunla ilgilenmeye çalışıyorsunuz diğeri büyük idare edebilir gibi düşünüp onu büyük yerine koyuyorsanız yaptığı hareketlerden ötürü sevmiyor hissi geliyor olabilir ama o da aslında küçük bir çocuk kendini göstermeye çalışıyor gibi yardım almalısınız

Genişletmek için tıkla...

Evet aynen öyle. Zaten yardım almaya karşı biri değilim. Psikolog ve pedagoglarimiz bunun için var ve destek bir anneye gelebilecek en güzel şeydir... Sadece işte bizler en son noktaya gelmeden gitmiyoruz galiba. Ama dikkate alacağım yorumunuzu çok sağolun.

Processes .!.:

Sekonder stereotipilerden biri nesneleri yalama/koklama olarak ortaya çıkabilir, kendini regüle etmeye çalıştığı için ortaya çıkıyor olabilir. Bir uzman görüşü almalısınız.
Lohusasınız, yeni bebeğin ihtiyaçları, sizin duruma adapte olmanız beden değişimleri, ilk bebek kafalar enerjik hissetmemek, sorumlu olduğunu bir çocuğun daha olması kolay değil. Kendiniz de destek alın. Farkında olmadan çocuğun stresini tetikliyor olabilirsiniz .
Bir de tavsiyem yapma/ etme/ konuşma/ sorma vs demeyin o an başka şeyle ilgisini dağıtın.
Sen abisin sen büyüksün gibi görev ve sorumluluklar yüklemeyin. Farkında olmadan diğerini onun önüne koyduğunuzu düşünebilir.
Birlikte vakit geçirmeye çalışın ona özel an yaratın. Eskisi gibi hissetsin.

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim ilginiz ve aciklamalariniz için. Bunlara dikkat edeceğim... İns eskisi gibi hissederiz oğlum da ben de. İnanın ikinci kez anne olmak öyle farklı bir duygu ki hem çok özel hem de ilk oğlumla geçirdiğim vakitleri ben de çok özlüyorum. Sanki eski bir dostumla arama mesafe girmiş gibi hissettim.

Peripadisahininkizi .!.:

Olabilir çok yorulduğunuz uykusuz anınızda sabrınız zorlanmış olabilir bende böyle bi anda konu açmıştım bebeğimi büyütürken annemin bana yeteri kadar yardım etmediği için haksızlığa uğradığımı hissettiğim hakkında, halbuki bende biliyorum yaşlı kadından bu kadar beklentiye girmemem gerektiğini. Şimdi 6 ayı geçti hala gece çok uyanıyor ama biraz daha rahat gibi daha iyi uyuyorum, arada eşimle beraber dışarı çıkıp geziyorum ilk aylar eve hapsolmuş gibiydim.
Siz de biraz zaman geçince bu düzene alışırsanız biraz da dinlenecek zaman yaratılırsa iyi olur eşiniz de yardımcı oluyor mu, mesela bir de bende eşim yardım etmeye çalışsa da asla yeterli gelmiyordu. Hep az olduğunu düşündüm.
çocuğunuzu da küçük olduğunu kabullenip yaptığı davranışlar için yargılamazsanız sizin için daha kolay olur ayrıca bi yardım alınması gerekebilir sürekli tekrarlayan nitelikteyse

Genişletmek için tıkla...

Ne güzel. Sizin düzene girmiş. Ne mutlu. Evet işte insan değişik duygulara kapilabiliyor. İlk oğlumla geçirdiğim vakitleri çok özlüyorum bunu da ona her fırsatta söylüyorum. Yargılamamaya çalışıyorum.

Stranger_blue .!.:

Merhaba. Ben yedi yaşında oğlu olan bir anneyim. Yaklaşık iki ay önce bir çocuğum daha dünyaya geldi. İlk oğlum kardeşi olmasını çok istiyordu ve açıkçası en çok onun için istedik. Çok şükür de oldu... Ancak oğlumun davranışlari o kadar değişti ki bakın normal bir değişim değil bu. Hep böyle miydi yoksa bilerek mi yapıyor anlamıyorum...Başından beri oğlumun değişik tuhaf davranışları vardı ancak kardeşinden sonra daha da arttı. Yerleri yalamalar mi dersiniz, bir geçtiği yere bir iki kere dokunmadan geçmemek mi dersiniz. Ve soru sorarken çok basit bilindik şeyleri on kere farklı şekilde sormalar. Artık canımızdan bezdirdi bizleri. İnanır misiniz içimden kötü şeyler geçiyor oğluma karşı ve oturup ağlıyorum... Eğitimli ve çalışma hayatı olan bir insanım. Ne kitaplar okudum ama şu an çok zorlanıyorum. Önceden yavrum için dünyaları yakabilecek ben şu an nasıl böyle şeyler düşünüp hissedebiliyorum :'(Size sormak isterim benimle aynı şeyleri yaşayanlar var mı?ben artık oğlumu sevmiyor muyum?:'(

Genişletmek için tıkla...

Lohusa sendromu ile birlikte tahammül sınırlarınızı zorlamış gibi , eşiniz nasıl düşünüyor sorun ve birlikte hareket edin

ultimatenick .!.:

Lohusa sendromu ile birlikte tahammül sınırlarınızı zorlamış gibi , eşiniz nasıl düşünüyor sorun ve birlikte hareket edin

Genişletmek için tıkla...

Eşim küçük oğluma karşı çok ilgili ancak büyüğü de sevdiğini söylüyor. Yine de ötekini çok kucağında tutuyor gezdiriyor. Tabii büyük oğlum bunları fark ediyor ve üzülüyor.

Peripadisahininkizi .!.:

Bence siz yorulduğunuz için ve bebeğiniz daha 2 aylık çok küçük olduğu için onunla ilgilenmeye çalışıyorsunuz diğeri büyük idare edebilir gibi düşünüp onu büyük yerine koyuyorsanız yaptığı hareketlerden ötürü sevmiyor hissi geliyor olabilir ama o da aslında küçük bir çocuk kendini göstermeye çalışıyor gibi yardım almalısınız

Genişletmek için tıkla...

Evet haklısınız... Lohusalık da etkili oldu sanırım.

Stranger_blue .!.:

Eşim küçük oğluma karşı çok ilgili ancak büyüğü de sevdiğini söylüyor. Yine de ötekini çok kucağında tutuyor gezdiriyor. Tabii büyük oğlum bunları fark ediyor ve üzülüyor.

Genişletmek için tıkla...

Büyük oğlunuz da haliyle onun daha küçük ve ilgiye ihtiyacı olduğunu anlamıyordur. Mecburen eşiniz buyuk oğlunuza daha fazla ilgi göstermeli ( yine tabi bence , konunun uzmanı da değilim ) , bunun bir de ilerisi var büyüdüklerinde psikolojik sıkıntı yaşayabilirler.

Sevgili eğitimli ve calisan anne...

Su an dogum iznindesiniz haliyle vaktiniz cok... ( 2 bebek annesi olarak yaziyorum)

Ancak egitim kisminda ne durumdasiniz cozemedim, bir diyorsunuz ki oncedende boyleydi bir diyorsunuz ki sanki kardesi dogunca patlak verdi. Hangisi dogru?

Bir diyorsunuz ki yardim aliyoruz, bir diyorsunuz ki vakit yok.


Anneliginizi değil egitimli ve calisan biri olma vurgunuzu elestirdigimi bilmenizi isterim. Egitimli biri sistemlidir, 2 cocuguna ilgisini paylastirmayi, zamanini yonetmeyi bilir.
Egitimli biri yer yalayan, 2 kere dokunmadan duramayan cocugun "anne benle ilgilen" diye kendini paraladigini bilir. Iki cocuk da sizin, buyuyunce daha büyük problemlerle ugrasmak istemiyorsaniz "ama kucugun daha cok ilgiye ihtiyaci var" sanrisindan ayrilip bir an once kendinize gelmelisiniz.

Evet, 2 cocuklu bir kadin olarak sabrimin tukendigi, dayanamadigim yerler olmuyor mu oluyor, ama bir tek an dahi "buyuk cocugumu sevmiyorum" temali dusunceler gecmedi aklimdan, cunku canimi verecegim esek sipasinin ugruna gunde 80 kez "anneeewğggg bu nediyyy???" diye sorsada, kardesi o daha 23 aylikken dogdugu icin kiskanclik duygularini duzenlemeyi gec de olsa ogrense de cok seviyorum onu, bi an kotu dusunemem.

Daha lohusa sayılırsınız. Bende ikinci doğumdan sonra bu tarz şeyler yaşadım. Tek avantajım biz o zamanlar psikolog desteği alıyorduk büyük kizima. Yine de yaklaşık 2 sene o aşırı kıskançlığın etkisini hep hissettim onda. Konuşma gerilemesi yaşadık, ergoterapi aldık mesela. İkiside sizin evladınız tabiki ikisini de çok seversiniz. Ama 7 yaşında artkk büyük diye düşündüğünüz için herşey gozunuze batıyor.
Benim çocukların arası 2.5 yaştı mesela çok zorlanmistim. Küçüğü emzirirken diğerinin sürekli tuvaleti gelirdi. Ben of pof söylenirdim. Bir gün dikkat ettim kızım her tuvaleti geldiğinde of pof yapmaya başladı aynı benim gibi. Farkettim ki benden gördüğü için yapıyor. Ne kadar üzülmüştüm o zaman. Yani gözünüz de büyümüş 7 yaşında olsa da o şuan kıskançlıktan bebeksi davranışlar yapacaktır. Regresyon deniyormus sanırım. Benimde şuan 6.5 ve 4 yaşındalar. Küçüğüm bebek taklidi yapıyordu ödev yaparken ablasıyla ilgilendiğim için

__busra__ .!.:

Daha lohusa sayılırsınız. Bende ikinci doğumdan sonra bu tarz şeyler yaşadım. Tek avantajım biz o zamanlar psikolog desteği alıyorduk büyük kizima. Yine de yaklaşık 2 sene o aşırı kıskançlığın etkisini hep hissettim onda. Konuşma gerilemesi yaşadık, ergoterapi aldık mesela. İkiside sizin evladınız tabiki ikisini de çok seversiniz. Ama 7 yaşında artkk büyük diye düşündüğünüz için herşey gozunuze batıyor.
Benim çocukların arası 2.5 yaştı mesela çok zorlanmistim. Küçüğü emzirirken diğerinin sürekli tuvaleti gelirdi. Ben of pof söylenirdim. Bir gün dikkat ettim kızım her tuvaleti geldiğinde of pof yapmaya başladı aynı benim gibi. Farkettim ki benden gördüğü için yapıyor. Ne kadar üzülmüştüm o zaman. Yani gözünüz de büyümüş 7 yaşında olsa da o şuan kıskançlıktan bebeksi davranışlar yapacaktır. Regresyon deniyormus sanırım. Benimde şuan 6.5 ve 4 yaşındalar. Küçüğüm bebek taklidi yapıyordu ödev yaparken ablasıyla ilgilendiğim için

Genişletmek için tıkla...

Teşekkür ederim desteğiniz ve yorumunuz için. Yani arkadaşlar başlığa ve eğitimliyim deneme takılmış buradan şunu anlıyorum burada bir mahalle kültürü var maalesef. Evet bence gerçek anlamda eğitimli olmak büyük çaba istiyor. Resmen mahalle baskısı yemişim. Ne çok meraklılarmış yargı dağıtmaya ve suçlamaya :) bence birçok insan bundan besleniyor. Neyse aldırmıyorum. Açıklamamı yapmışım zaten üzüntülüyken yazdım diye. Yaşadıklarınızı aynen paylaştığınız için tekrar teşekkür ederim evet ben de ona karşı tahammülsüz davrandığımda onun da ödevlerine ve olaylara karşı sabirsizlastigini fark ettim. Sonra bu tutumumu bıraktım biraz. Sizin ve bazı arkadaşlarin yorumu iyi geldi ve teşvik edici oldu... Ama bazılarınınki gerçekten toplum baskısı denilen nitelikte; insanı daha cok çıkmaza sürükler... Not: Oğlumu muhakkak bir pedagoga götüreceğim,ins.

ultimatenick .!.:

Büyük oğlunuz da haliyle onun daha küçük ve ilgiye ihtiyacı olduğunu anlamıyordur. Mecburen eşiniz buyuk oğlunuza daha fazla ilgi göstermeli ( yine tabi bence , konunun uzmanı da değilim ) , bunun bir de ilerisi var büyüdüklerinde psikolojik sıkıntı yaşayabilirler.

Genişletmek için tıkla...

En mantıklısı süreci bir pedagog eşliğinde yürütmek. Bulunduğum şehirde iyi bir uzman bulmak ümidiyle... Teşekkür ederim.