27 yaşındayım.9 aylik evliyim ve İkinci evliliğim.ilki 8 ay sürdü ondada çocuğum olmadığı için şanslıydım. Çevrem çocuk için baskı yapıyor özellikle benim ailem. Evliliğimizin ilk 6 ayında çalıştığım için çocuk konusunun üstüne pek düşmedim. Daha önceki tecrübemden dolayı acaba bundada bir sıkıntı var mı diye düşünmeden edemiyorum o yüzden çocuk konusunu göz ardı ettim. Eşimle aynı iş yerinde 6 ay çalıştık. İşten eve geldiğimizde yemekte bulasikta bana yardım ederdi. Hafta sonları bile sürekli bır yerlere giderdik. Şimdi işten çıktım eşim hafta sonları yine aynı şekilde bana yardım eder pandemi olmasa sürekli bir yerlere gitmek ister. Öyle ki bir şey alınacaksa bir yere gidilecekse önce benim fikrimi alır hatta onu yapar. Ben bencil değil sencilim der her zaman. Aileme karşı da çok saygılıdir. Nitekim onun aileside benim evlenip ayrıldığımi ima edecek hiçbir şey duymadım ağızlarından. Hatta onlara her gittimizde ailesi bana iş yaptirmaz elimiz boş göndermez kayınvalidem illa yemek ev gereçleri vs. verir. Ama ben hala korkuyorum ya huzursuz olursak ya sevgimiz biterse diye o yüzden çocuk konusunda kararsızım ama özellikle annem çok üstüme düşüyor bu konuda. Hoş ikinci evlilik olunca ayrılmayı düşünmek yeniden aynı şeyleri yaşamak çok yıpratıcı olacak hemde çocukla. Yaşım da geçmeden bı tane çocukla kalmak istemiyorum açıkçası sizce evlilik nasıl başlarsa öyle gider mi yoksa seneler sonra saygı sevgi kalmaz mi ?