İlk denememde olmamasından o kadar korktum ki etrafıma durmadan hiç ümidim yok, sanmıyorum, ummuyorum dedim durdum. Aklım sıra olmadığı zaman böylece çok üzülmeyecektim.. Ama o insanın içindeki umut var ya en derine de itsen orada duruyor ve hayalkırıklığı denen şeyden kaçmak bu nedenle imksansız. Bu deneme için beklerken bir baktım yeni bir savunma mekanizması bulmuşum, diyorum ki içimde bir his var bu sefer olmayacak ama 3.de olacak.. Bak salağa.. yine aynı şey.. sonra kahraman terapistim neden umutlanmaktan korkuyorsun umutlanmadığın zaman üzülmedin mi sanki konulu seansıyla gözümü açtı :))) Şimdi içimdeki umut ateşini habire körüklüyorum.. Olumsuzluk aklımın bir yerinde var ama onu görmezden gelmeye çalışıyorum. Çünkü biliyorum ki beklentilerim ne olursa olsun olumsuz olursa acı ve olumlu olursa sevinç sonsuz olacak.. Hem hiç bir zaman şans bitmez gücüm olduğu sürece hayalimin peşinden koşacağım..
Bir de olumlu taraf buldum bu başıma gelenlerde..Ben bunları yaşamadan önce daha sabırsız daha duyarsız bir insandım. Tanımadığım birinin sorduğu soruya cevap yazmak, hiç bilmediğim insanları kendime dost bilip onlar için dua etmek, başkasının da mutluluğunu kendimle beraber istemek bana göre şeyler değildi.. Şimdi tevekkül nedir, dayanışma nedir biliyorum. Yaşadığım sıkıntılara değer veriyorum o sıkıntılar beni iyi insan olma yolunda ilerletiyor.
Öfff amma kafa ütüledim sabah sabah..