altı aylık hamileydim babam öldüğünde, annem doğumdan sonra hastanede ziyaretime gelip beni kayınvalideme emanet etti, ya da kaçtı da diyebilirim... kayınvalide yine de allah razı olsun 1 hafta yanımda kaldı ama o bir hafta bana 1 yıl gibi geldi... zaten babamın acısı taze, elimde nasıl bakılacağını bilmediğim bir yavru (doğum öncesi hamilelikle ilgili onca kitap yazı v.s. okumama rağmen, doğumdan sonra bebek bakımı ile ilgili hiçbirşey okumadığımı farkettim) hastaneden eve gelmişim 2. gün bebek ciyak ciyak ağlar, emzirirsin susmaz, hoplatırsın, altını değiştirirsin susmaz, ben uykusuz gergin, telaşla doktora götürdüm insanlıktan nasibini almamış dünya para verdiğim özel hastanenin öküz doktoru azarlarcasına "aç bu çocuk" deyip hiçbir açıklama yapmadan mama yazdı... eve gittim pomba aldım süt sağlaya çalışıyorum , o zamanlar bilmiyordum önceleri klostrom gelirmiş koyu ve yoğun , kayınvalidem karşıma geçip tamamen boşboğazlıktan "aaa senin sütün gelmiyor ben emzirirken bi sütüm gelirdi elbiselerim hep ıslarındı değiştirmek zorunda kalırdım üstümü" gibi abuk subuk laflar etti, çocuğa ıhlamur içirelim diye tutturum moralimi bozdu, lohusayım evet gerginim , ama kayınvalidem benden daha lohusa çıktı... netice doğru dürüst emziremedim hala yaradır içimde.... anne kuzusu kocam ise annesine kötü davranıyorum diye bana tavır yaptı.... bebeğim 2 aylıkken hastanelik oldu, taburcu olucaz içimi bir korku sardı "ben bu bebeğe nasıl bakacağım" diye annem yanımda yoktu ama kayınvalidem vardı, niye bakamayacaksın ne cahiller , küçücük kadınlar bakıyor bebeklerine , topla kendini dedi.. anlatacak o kadar çok şey var ki... eşimi hiç affetmeyeceğim, annemi hiç affetmeyeceğim, kayınvalidem hem kızgınım hem de yine de allah razı olsun kimse yokken o vardı yanımda diyorum... yaşadıklarımdan sizlere tavsiyem , lohusalıkta kesinlikle anneleriniz yanınızda olsun, annedir huyunuzu suyunuzu bilir, kızarsınız darılmaz, onun size dediği çok etkilemez ama kayınvalidenin ki etkiliyor insanı...