Vallahi ben anneme tüm ergenliğimi,gençliğimi harcadım beynimi psikolojimi o kadar yordu ki. Evlendim evden cıkınca sorunlar kalktı ama şöyle ne etliye ne sütlüye modu, bir sebeple sorun yaşadık ve başlarda küslük olmasın diye adımlar atmama rağmen o küslüğü bir şekilde gerçekleştirdi benim kabul edemeyeceğim bir hareketle. 1 seneyi geçti görüşmüyoruz tek tarafın bağları sağlam tutmaya çalışmasıyla bu iş bir yere kadar yürürdü öyle de oldu. Tüm sülalenin tek bir yorumu var ‘o annen,sen adım at, onu da böyle kabul et, sen küçüksün ‘olmuyor öyle maalesef yani. O yüzden benim tavsiyem duygularınızı güzelce açın düzelmiyorsa evinizi ayırın.
Bunu aşmayı çok denedim. Ama yapamıyorum. Dışarıda herkese iyi olan annem bana karşı kötü biri. Hatta geçen gün kardeşimle benim hakkımda konuşuyordu. “İnsan doğurduğundan nefret eder mi ediyor işte” dediğini duydum bu da benim daha fazla uzak durmama sebep oldu. Bazen toplum içinde benimle övünüyor mezun olurken derece yaptığım için. Sonra gelip yüzüme karşı “derece yaptında ne oldu bir b@kamı yaradın” dediğide oluyor :) Yani ben ona sınır koysam bile o değişmeyecek türden bir karakter
bunu aşmamız gerek gercekten yoksa hayatımız boyunca üzüleceğiz
