arkadaşım seninle çok ortak yanım var.sabret diyosun ama çok zor bu insanlar sabır taşı olsa onu bile çatlatırlar.çok bunaldım bu insanlardan da yeri geliyor eşimden de.çünkü beni hiç anlamadı anlamayacakta.şu an ağlayarak yazıyorum iyice psikolojim bozuldu.bana en çok koyan da eşimin destek vermemesi.belki ailesine karşı azda olsa beni savunuyordur ama benle konuşunca hep haksızım hep saygısızım hep art niyet arıyorum,hep,hep,hep... deniyorya her şey eşte biter diye .gerçekten öyle ve benim yanımda olan bana değer veren eşim yok.sanki çok mutluymuşum gibi bide çocuk sahibi olduk mutsuzluğum 2 kat arttı.iyice bunaldım çekip gitmek istiyorum ama çok zor bebeğim ne olacak?rabbim yardımcımız olsun