- 16 Mart 2020
- 1.235
- 2.195
- 53
- 31
- Konu Sahibi Cokokuyanbilir
-
- #1
Zaten kafamdaki düşünceleri açığa çıkardı diyelim. Farkındalık yarattı.Bence arkadaşınız kafanızı karıştırmış
Herkesin fıtratı farklı
Nasıl mutluysanız öyle olun
Enerjinizi emen insanlardanda uzak durun
Hiç mutlu değil misinZaten kafamdaki düşünceleri açığa çıkardı diyelim. Farkındalık yarattı.
Ben mutlu biri olmadığımı farkettim
Hayır demeyi öğrenmek başlayın tavsiyem. Kendimden bir parça gördüm bende sizde. Bizim sorunumuz hep karşımızdaki üzülmesin ya da gönlü olsun mantığı. Ben hiç gitmek istemediğim yere bile mahçup olmamak için giderdim. Karşımdaki memnun olsunda gerisi hiç düşünülmez gibi... Peki ben hiç düşünüldüm mü hayır. İstemediğim hiçbir şeye razıngelmiyorum artıkMerhaba
27 yaşındayım ve kendime ilk kez bu soruyu soruyorum. 27 yaşında farkettim kendime yaptığım haksızlıkları.Meğerse ben kendimden başka herkese onlarca şans vermişim.
Bir kaç gün önce otururken farkettim bunu.Bütün sevdiklerimi kendimden daha çok sevmiş ve daha çok önemsemişim. Keşke kendimi de onları sevdiğimin yarısı kadar sevebilseydim dedim.
Başkalarının hayatını toparlamak için çok çabalamışım, ben yaparım demişim hep.. Güçlü bir insanım ama bunun bedelini de ağır ödemişim. Kendimi hiç kimseye yaslamadan yaşamışım, hoş , sanki yaslayacak biri de bulamazdım herhalde..
Önümde daha kaç sene var bilmem ama herşeye yetişmişim kendime geç kalmışım gibi hissediyorum.
Ben kendimi hiç sevememişim. Neden bu kadar geç farkettim inanın bunu da bilmiyorum.
Istediğim alanda çalışamıyorum, mutlu değilim bunu da hissediyorum ama bunlara rağmen hep çevremin hayatını güzelleştirmek için harcamışım kendimi.
Çok yakın bir arkadaşımla konuşurken farkettim bunları. Bana kendin için neden yaşamıyorsun hep başkaları için harcıyorsun kendini dedi. Ben bu nasıl yapılır bilmiyorum hanımlar. Insan kendini sevmeyi , kendisi için çabalamayı nasıl öğrenir ?
Deneyimlerinizi bekliyorum
Ne guzel bir yasta ne guzel bir sorgulama olmus bu.Bu farkindaligi daha da genisletip cok guzel bir degisim yaratip yeni bir siz yaratabilirsiniz :) tabiki fitratiniz ayni kalir.ama hayat bu tarz dongulerle doludur ,cok acidir ve cok tatlidir degisim.Merhaba
27 yaşındayım ve kendime ilk kez bu soruyu soruyorum. 27 yaşında farkettim kendime yaptığım haksızlıkları.Meğerse ben kendimden başka herkese onlarca şans vermişim.
Bir kaç gün önce otururken farkettim bunu.Bütün sevdiklerimi kendimden daha çok sevmiş ve daha çok önemsemişim. Keşke kendimi de onları sevdiğimin yarısı kadar sevebilseydim dedim.
Başkalarının hayatını toparlamak için çok çabalamışım, ben yaparım demişim hep.. Güçlü bir insanım ama bunun bedelini de ağır ödemişim. Kendimi hiç kimseye yaslamadan yaşamışım, hoş , sanki yaslayacak biri de bulamazdım herhalde..
Önümde daha kaç sene var bilmem ama herşeye yetişmişim kendime geç kalmışım gibi hissediyorum.
Ben kendimi hiç sevememişim. Neden bu kadar geç farkettim inanın bunu da bilmiyorum.
Istediğim alanda çalışamıyorum, mutlu değilim bunu da hissediyorum ama bunlara rağmen hep çevremin hayatını güzelleştirmek için harcamışım kendimi.
Çok yakın bir arkadaşımla konuşurken farkettim bunları. Bana kendin için neden yaşamıyorsun hep başkaları için harcıyorsun kendini dedi. Ben bu nasıl yapılır bilmiyorum hanımlar. Insan kendini sevmeyi , kendisi için çabalamayı nasıl öğrenir ?
Deneyimlerinizi bekliyorum
O kadar yorgun uzanmıştım ki sadece bu konu için kalkıp telefonu şarja taktım sanki beni anlatmışsınız gibiMerhaba
27 yaşındayım ve kendime ilk kez bu soruyu soruyorum. 27 yaşında farkettim kendime yaptığım haksızlıkları.Meğerse ben kendimden başka herkese onlarca şans vermişim.
Bir kaç gün önce otururken farkettim bunu.Bütün sevdiklerimi kendimden daha çok sevmiş ve daha çok önemsemişim. Keşke kendimi de onları sevdiğimin yarısı kadar sevebilseydim dedim.
Başkalarının hayatını toparlamak için çok çabalamışım, ben yaparım demişim hep.. Güçlü bir insanım ama bunun bedelini de ağır ödemişim. Kendimi hiç kimseye yaslamadan yaşamışım, hoş , sanki yaslayacak biri de bulamazdım herhalde..
Önümde daha kaç sene var bilmem ama herşeye yetişmişim kendime geç kalmışım gibi hissediyorum.
Ben kendimi hiç sevememişim. Neden bu kadar geç farkettim inanın bunu da bilmiyorum.
Istediğim alanda çalışamıyorum, mutlu değilim bunu da hissediyorum ama bunlara rağmen hep çevremin hayatını güzelleştirmek için harcamışım kendimi.
Çok yakın bir arkadaşımla konuşurken farkettim bunları. Bana kendin için neden yaşamıyorsun hep başkaları için harcıyorsun kendini dedi. Ben bu nasıl yapılır bilmiyorum hanımlar. Insan kendini sevmeyi , kendisi için çabalamayı nasıl öğrenir ?
Deneyimlerinizi bekliyorum
Sizinle aynı yastayım neredeyse bir aydır düşünmekte olduğum şeyleri yazmışsınız.Benim de eşim farketmek sağladı. Kendimi bile doğru düzgün tanımadığını farkettim.Merhaba
27 yaşındayım ve kendime ilk kez bu soruyu soruyorum. 27 yaşında farkettim kendime yaptığım haksızlıkları.Meğerse ben kendimden başka herkese onlarca şans vermişim.
Bir kaç gün önce otururken farkettim bunu.Bütün sevdiklerimi kendimden daha çok sevmiş ve daha çok önemsemişim. Keşke kendimi de onları sevdiğimin yarısı kadar sevebilseydim dedim.
Başkalarının hayatını toparlamak için çok çabalamışım, ben yaparım demişim hep.. Güçlü bir insanım ama bunun bedelini de ağır ödemişim. Kendimi hiç kimseye yaslamadan yaşamışım, hoş , sanki yaslayacak biri de bulamazdım herhalde..
Önümde daha kaç sene var bilmem ama herşeye yetişmişim kendime geç kalmışım gibi hissediyorum.
Ben kendimi hiç sevememişim. Neden bu kadar geç farkettim inanın bunu da bilmiyorum.
Istediğim alanda çalışamıyorum, mutlu değilim bunu da hissediyorum ama bunlara rağmen hep çevremin hayatını güzelleştirmek için harcamışım kendimi.
Çok yakın bir arkadaşımla konuşurken farkettim bunları. Bana kendin için neden yaşamıyorsun hep başkaları için harcıyorsun kendini dedi. Ben bu nasıl yapılır bilmiyorum hanımlar. Insan kendini sevmeyi , kendisi için çabalamayı nasıl öğrenir ?
Deneyimlerinizi bekliyorum
Bende böyle hissediyorum. Mutluluk tanımım hep başkalarına bağlı olmuş. Yanı mutluluğumu hep başkalarının insafına bırakmışım.Sizinle aynı yastayım neredeyse bir aydır düşünmekte olduğum şeyleri yazmışsınız.Benim de eşim farketmek sağladı. Kendimi bile doğru düzgün tanımadığını farkettim.
Peki psikoloğun sizin icin onerileri neler olduO kadar yorgun uzanmıştım ki sadece bu konu için kalkıp telefonu şarja taktım sanki beni anlatmışsınız gibi
Sizin sıkintıyı kendiniz fethedebilmişsiniz ben bende böyle bir durum oldugunu bile psikolog yardımıyla farkettim halada çözüme doğru ilerleyemedim
Kendim için birseyler yapmayıPeki psikoloğun sizin icin onerileri neler oldu
Özet olarak anlatmak istersem. Elbette tam olarak mutlu veya tamamen mutsuz değilim. Durumlara göre değişiyor hislerim. Yardıma muhtaç birine yardım etmek beni çok mutlu eder. Manevi açıdan çok huzurlu hissederim. Benim bu huyum ile alakalı bir sıkıntım yok. Ben insanları çok seviyorum ama kendimi sevememişim. Benim sıkıntım tam olarak bu. Hiç kendimi düşünmemişim. Insanlar beni düşünmezken bile ben hep onları düşünmüşüm.Hiç mutlu değil misin
Herzaman mutluluk yada mutsuzluk diye birşey yoktur
Annem insanlara yardımı çok sever
Elinden geleni yapar kendinden ödün vererek hiçte hak etmeyen insanlara
Bu durum gözüme batmaya başlamıştı
Birkaçkez uyardım babam kardeşlerim uyardı
Evet haklısınız diyordu ama yapmayınca çok mutsuz gözüküyordu
Karışmamaya karar verdik
Annem böyle biri
Eğer sizi yoruyorsa mutlu değilseniz rest çekmek zor değil
Peki bunu yaptıktan sonra nasıl hissedeceksiniz?
Kendime karşı hoşgörülü olmayı öğrenmem lazım benim. Istemediğim şeyleri yapmıyorum ama herkesin yardımına koşuyorum. Aman şunun hayatı zor hayatini düzene koyayım diyorum ama benim hayatım da çok iyi sayılmaz. Kendim için çaba göstermediğimi farkettim. Kendimi sevip kabullenmeyi hiç denememişimHayır demeyi öğrenmek başlayın tavsiyem. Kendimden bir parça gördüm bende sizde. Bizim sorunumuz hep karşımızdaki üzülmesin ya da gönlü olsun mantığı. Ben hiç gitmek istemediğim yere bile mahçup olmamak için giderdim. Karşımdaki memnun olsunda gerisi hiç düşünülmez gibi... Peki ben hiç düşünüldüm mü hayır. İstemediğim hiçbir şeye razıngelmiyorum artık
Çok şükür kazıklanmadım ama başkalarına yetişmeye çalışırken yapayalnız olduğumu farkettim. Yanı ben düşsem birileri benim bu kadar yanımda olur muydu bunu düşündüm ki bence olmazlardı.Herkesin kendi hayatı herkes ben nasıl başımın çaresine bakıyorsam bakabilir diye tekrar ediyorum ben içimden.Mesela geçenlerde bir arkadaşım borç para istedi ben işsizim şu an ama onun 6 bin maaşı var.Eski ben olsa ben işe giriyim de beraber öder kapatırız derdi.O an içimden ilk yazdığım cümleyi tekrarladım.Ödersin sıkma kendini hepimizin var borcu bak ben işsizim dedim.Bir arkadaşım benden doğum günü için 3 aydır parti yapmamı 2 katlı pasta yaptırmamı istiyor.Canım pandemi var amcamlar corona oldu istersen geliyim yine de dedim.Herkese koşturma devri bitti ben de maymun baya kazıklandı ama gözü açıldı
Ben senin bu yazdiklarini 25 yaşımda hissettim.Ve ilk yaptığım şey sevmediğim muhasebeciligi gecici olarak yapip yeni meslek edinmem oldu.Edindim.Sonra 8 yillik iliskimi bitirme yeniden asik olma kararı aldim.Asik oldum evlendim.Cok gec kalmıştım her şeye ama bir yerlerden tutundum hayata.Suan cok mu mutluyum hayir ama köklü degisikliklerle en azindan cabaladim.Eskiye oranla kendim için yaptığım seyler var.Simdi çocuklarımı büyütüp kendim icin ilerlemeye devam etme fikrindeyim.Merhaba
27 yaşındayım ve kendime ilk kez bu soruyu soruyorum. 27 yaşında farkettim kendime yaptığım haksızlıkları.Meğerse ben kendimden başka herkese onlarca şans vermişim.
Bir kaç gün önce otururken farkettim bunu.Bütün sevdiklerimi kendimden daha çok sevmiş ve daha çok önemsemişim. Keşke kendimi de onları sevdiğimin yarısı kadar sevebilseydim dedim.
Başkalarının hayatını toparlamak için çok çabalamışım, ben yaparım demişim hep.. Güçlü bir insanım ama bunun bedelini de ağır ödemişim. Kendimi hiç kimseye yaslamadan yaşamışım, hoş , sanki yaslayacak biri de bulamazdım herhalde..
Önümde daha kaç sene var bilmem ama herşeye yetişmişim kendime geç kalmışım gibi hissediyorum.
Ben kendimi hiç sevememişim. Neden bu kadar geç farkettim inanın bunu da bilmiyorum.
Istediğim alanda çalışamıyorum, mutlu değilim bunu da hissediyorum ama bunlara rağmen hep çevremin hayatını güzelleştirmek için harcamışım kendimi.
Çok yakın bir arkadaşımla konuşurken farkettim bunları. Bana kendin için neden yaşamıyorsun hep başkaları için harcıyorsun kendini dedi. Ben bu nasıl yapılır bilmiyorum hanımlar. Insan kendini sevmeyi , kendisi için çabalamayı nasıl öğrenir ?
Deneyimlerinizi bekliyorum
Dunyadaki insanlarin cogu bu duygularda. Bazılarının mutsuz oldugundan haberi bile yok. Goethe ne güzel özetlemiş 'Dunya hassas kalpler için cehennem gibidir.' Kendinize zaman ayırarak. Sizin sevginizi onemseyen, size zaman ayıran insanlarla zaman gecirerek; sizi onemsemeyip, yoran insanlara hayor diyerek.... kendinizi sevmediğiniz gibi bir durum söz konusu oldugunu düşünmüyorum. Kendinizi seviyorsunuz ama baskalarina vakit ayirmaktan kendinizi atlıyorsunuz. Mutsuz oldugunuz bir isi yapmayın. Is arayin, kendinizi geliştirin, bu dunyada herkes kadar sizinde sansiniz nasibiniz var. Onlari görün. Istemediginiz kimsenin yaninda olmak zorunda degilsiniz ve bazen insanlari sınayın, sınayın ki erken tanıyın. Hayatiniza alacaginiz insanlarda secici davranin. Yardim elinizi esirgemeyin çünkü bu gercek mutlulugun anahtari. Minnet dolu gözler ve teşekkür ciddi anlamda ruhun en etkili ilacı. Hayat cok kisa bunun bilincinde olun. Hayal kurun ama oyle pembe hayaller degil, hayallerde gercekci olmak sizi mutluluğa götürür çünkü kavusma sansi fazladir. Hedefleriniz olsun ve hayalleriniz onlara eslik etsin. Aklinizin farkina varin. Bol bol şükredin. Şükür mutlulugu arttirir hayattaki onem verdiginiz seylerin farkina varin ve bunlari bilin. Adim atarken gozlerinizi kapayin ve düşünün bunu yaparsam ne olur. Ufak tefek hesaplarin pesine düşmeyin. Bol kitap okuyun ufkunuzu genisletin. Bunlarin cogu mutlu olmaniza yardimci olacaktır bol bol gülümseyin. En üzgün aninizda bile gülün. Gülmek serotini arttirir. Mutlu bir ömür diliyorum saglikla kalinMerhaba
27 yaşındayım ve kendime ilk kez bu soruyu soruyorum. 27 yaşında farkettim kendime yaptığım haksızlıkları.Meğerse ben kendimden başka herkese onlarca şans vermişim.
Bir kaç gün önce otururken farkettim bunu.Bütün sevdiklerimi kendimden daha çok sevmiş ve daha çok önemsemişim. Keşke kendimi de onları sevdiğimin yarısı kadar sevebilseydim dedim.
Başkalarının hayatını toparlamak için çok çabalamışım, ben yaparım demişim hep.. Güçlü bir insanım ama bunun bedelini de ağır ödemişim. Kendimi hiç kimseye yaslamadan yaşamışım, hoş , sanki yaslayacak biri de bulamazdım herhalde..
Önümde daha kaç sene var bilmem ama herşeye yetişmişim kendime geç kalmışım gibi hissediyorum.
Ben kendimi hiç sevememişim. Neden bu kadar geç farkettim inanın bunu da bilmiyorum.
Istediğim alanda çalışamıyorum, mutlu değilim bunu da hissediyorum ama bunlara rağmen hep çevremin hayatını güzelleştirmek için harcamışım kendimi.
Çok yakın bir arkadaşımla konuşurken farkettim bunları. Bana kendin için neden yaşamıyorsun hep başkaları için harcıyorsun kendini dedi. Ben bu nasıl yapılır bilmiyorum hanımlar. Insan kendini sevmeyi , kendisi için çabalamayı nasıl öğrenir ?
Deneyimlerinizi bekliyorum
Yanında olduğun kimseler kimdi? Abin ablan kardeşini yoksa daha uzak kimseler mi? Ailenmi yoksa ailen dışı mı daha cokÇok şükür kazıklanmadım ama başkalarına yetişmeye çalışırken yapayalnız olduğumu farkettim. Yanı ben düşsem birileri benim bu kadar yanımda olur muydu bunu düşündüm ki bence olmazlardı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?