Ben nedense bu tür konulara pek inanamıyorum. 31 yıllık hayatımda anlattığınız kişisel özelliklere sahip olup da, sevilmeyen bir insana pek rastlamadım.
Kendi hayatımdan bir örnek vereyim. Bir çocukluk arkadaşım var. Görünüşte fazlaca sevecen, ilgili ve konuşkandır. Lakin esasında bencil, yapışkan ve gevezedir. Samimiyetsizlik akar her yerinden. Ben bu arkadaşla yıllardır alakamı kesmeye çalışıyorum. Bir kötülüğü olmadı bana, sadece arkadaşlık yapabileceğim bir insan değil. Mesajlarına cevap vermiyorum. Sürekli aramaya mesaj atmaya devam ediyor. Dün iki kere aradı açmadım. Mesela bana biri bunu yapsa, gururumdan bir daha asla aramam. Lakin o ne yapacak? Yarın yine arayacak. "seni hayırsız çok mu yoğunsun açmıyorsun telefonları canım ya" şeklinde dünyanın en samimiyetsiz çıkışını yapacak. Bir şey olmamış gibi konuşmaya devam edecek. Ona sorsan insanlar çok vefasız, kendisi vefalı. İnsanlar çok kötü, kendisi iyi. Değil işte yahu. Demek ki insanları iten bir yanın var ve sen ısrarla bunu görmüyorsun. Yani benim arkadaş görmüyor.
Diyeceğim o ki, gerçekten hiçbir itici yönünüz olmasa insanlar sizden kaçmaz. Evet kötü bir millet olduk lakin sebepsizce insan sevmeyecek kadar değil.