- 23 Ağustos 2011
- 5.411
- 9.344
- 148
- Konu Sahibi iyotsuztuz
- #1
Daha önce de konu açmıştım. İşe başlayalı 3 hafta oldu. Şirkette tek kadın yönetici benim. Kadın personel sayımız normalde erkekten fazla ama yönetici konumunda sadece ben varım.
Sanırım bu sebepten gelen derdini bana anlatıyor, giden bana anlatıyor. Tamam normalde dinlemek sorun değil ama bunun çözüm bulma kısmı da hep bana kalıyor. Ne yapacağımı şaşırıyorum bazen. Kendimi alakasız konuların içinde buluyorum.
Mutfakla ilgilenen abla kocasından işsiz kalmaktan çıldırıp dayak yiyor, gelip bana anlatıyor. Eşini işe almamı istiyor. Bu işle alakadar olan ben değilim, ben durup dururken neden senin eşine referans olayım. Tamam istesem yaparım, ama ben de yeni elemanım. Yarın bir gün sorun olursa kalkıp bana hesabını sormazlar mı?
Personele servis koymuyorlar. Personel toplantı talep edip beni de çağırıyor. Ya ben personelle ilgilenmiyorum ki, personel müdürü kabul etmiyor diye beni öne sürmeye kalkışıyorlar.
Patron ofis mobilyalarını değiştirmeye kalkışıyor, "e ben seçemedim, kadınsın sen gel ben anlamam bu işlerden" diyebiliyor. Ya beğendiğin mobilyayı almak çok mu zor. Bana ne iş yerinin mobilyasından bilmem nesinden? Patronu reddemedim haliyle, paşa paşa gidip mobilya seçmek zorunda kaldık. Ama diğerleri? İnsanları terslemek istemiyorum. Yüzyüze bakıyoruz sonuçta.
Geçen gün başka bir konuya çıldırıp koridorda bar bar bağrındım. Akşamüstü karşılaştığım yeni işe başlayan kız bana "sizi sert anlatmamışlardı siz öyle bağırınca korktum ben" dedi.
Hayır ben nasıl davranacağımı şaşırıyorum. Sert olmak istemiyorum, çünkü benim doğru düzgün görüşüp muhabbet edebileceğim insanlar yani yaşıtlarım orada personel konumundalar. Yumuşak olmak istemiyorum, nereden ne geleceği hiç belli olmuyor. İnsanların kafasında hep "istese yapar" düşüncesi var.
İnsanlar bana işle alakalı olsa bile, hiç alakam olmayan şeyleri anlatsınlar istemiyorum kısaca. Bunu nasıl sağlayabilirim? İlla buz gibi mi durmak lazım?
Sanırım bu sebepten gelen derdini bana anlatıyor, giden bana anlatıyor. Tamam normalde dinlemek sorun değil ama bunun çözüm bulma kısmı da hep bana kalıyor. Ne yapacağımı şaşırıyorum bazen. Kendimi alakasız konuların içinde buluyorum.
Mutfakla ilgilenen abla kocasından işsiz kalmaktan çıldırıp dayak yiyor, gelip bana anlatıyor. Eşini işe almamı istiyor. Bu işle alakadar olan ben değilim, ben durup dururken neden senin eşine referans olayım. Tamam istesem yaparım, ama ben de yeni elemanım. Yarın bir gün sorun olursa kalkıp bana hesabını sormazlar mı?
Personele servis koymuyorlar. Personel toplantı talep edip beni de çağırıyor. Ya ben personelle ilgilenmiyorum ki, personel müdürü kabul etmiyor diye beni öne sürmeye kalkışıyorlar.
Patron ofis mobilyalarını değiştirmeye kalkışıyor, "e ben seçemedim, kadınsın sen gel ben anlamam bu işlerden" diyebiliyor. Ya beğendiğin mobilyayı almak çok mu zor. Bana ne iş yerinin mobilyasından bilmem nesinden? Patronu reddemedim haliyle, paşa paşa gidip mobilya seçmek zorunda kaldık. Ama diğerleri? İnsanları terslemek istemiyorum. Yüzyüze bakıyoruz sonuçta.
Geçen gün başka bir konuya çıldırıp koridorda bar bar bağrındım. Akşamüstü karşılaştığım yeni işe başlayan kız bana "sizi sert anlatmamışlardı siz öyle bağırınca korktum ben" dedi.
Hayır ben nasıl davranacağımı şaşırıyorum. Sert olmak istemiyorum, çünkü benim doğru düzgün görüşüp muhabbet edebileceğim insanlar yani yaşıtlarım orada personel konumundalar. Yumuşak olmak istemiyorum, nereden ne geleceği hiç belli olmuyor. İnsanların kafasında hep "istese yapar" düşüncesi var.
İnsanlar bana işle alakalı olsa bile, hiç alakam olmayan şeyleri anlatsınlar istemiyorum kısaca. Bunu nasıl sağlayabilirim? İlla buz gibi mi durmak lazım?