- 5 Ekim 2019
- 30
- 43
- 3
- 35
- Konu Sahibi 2bebekveben
-
- #1
Merhaba,
Uzun zamandır bu durum ben de mevcut. Cocuklarim olduktan sonra daha da belirginlesti.
Bana başkaları guvenebiliyor.
Ve nedense ben de kendime çok güveniyorum. Benden kimseye zarar gelsin istemiyorum. Iyilik yapmak hoşuma gidiyor.
Ben kimseye çocuğumu emanet edemiyorum bakmazlar diye.
En yakın derece akrabam evde dururken diyelim ki anne ya da kv onlara bırakıp markete gitsem koşa koşa gidiyorum. Aklım evde kalıyor.
Kariyerim bile bu yüzden bitti. Kendi ellerimle son verdim, ev kadını bebeklerimin başında duran annesi olmayı seçtim. Onlarla olduğum için çok mutluyum. Iyi ki çalışmıyorum benim gibi kimse bakamaz diyorum.
Konu bur tek çocuk değil tabi ki.
Eski arkadaşlarıma sonsuz guvenirken yeni edindiğim arkadaslara guvenemiyorum.
Sanki hep arkamdan konusuyorlarmis yüzume gülüp arkamdan kinle kiskanclikla bakiyorlarmis gibi hissediyorum.
Hayatıma yeni arkadaş alamıyorum. Eski girişimci ruhumu kaybettim. Arkadaş canlısı halimi özlüyorum. Ama birileriyle tanışıp samimi olmaya başladığımda sanırım güvensizlik hissim enerjim karşıya yansıyor olmalı ki birden ipler kopuyor bir daha görürsmek istemiyorum. Onlarda istemiyor.
Kimse beni anlamıyor gibi hissediyorum. Herkes bencil gibi geliyor. Sanki bana yakın davranan kişi sadece beni kullanmak istiyor gibi geliyor.
Bir de ölüm ü düşünüyorum sürekli. Her an olecekmisim gibi yaşıyorum. Eşim çok iyi davranır ama
sanki o kötü haberler beni çok etkiliyor. Eşim de bana kötülük yapabilir diye düşünüyorum.
Paronaya değilim . Öyle olsam kötülük yapmış gibi düşünürüm kötü davranirim. Ama o öyle biri değil öyle bir şey yapmaz deyip sariliyorum.
Beni aranızda gerçekten anlayan birileri olsun istiyorum.
Bu durum beni inanılmaz rahatsız ediyor.
Uzun zamandır bu durum ben de mevcut. Cocuklarim olduktan sonra daha da belirginlesti.
Bana başkaları guvenebiliyor.
Ve nedense ben de kendime çok güveniyorum. Benden kimseye zarar gelsin istemiyorum. Iyilik yapmak hoşuma gidiyor.
Ben kimseye çocuğumu emanet edemiyorum bakmazlar diye.
En yakın derece akrabam evde dururken diyelim ki anne ya da kv onlara bırakıp markete gitsem koşa koşa gidiyorum. Aklım evde kalıyor.
Kariyerim bile bu yüzden bitti. Kendi ellerimle son verdim, ev kadını bebeklerimin başında duran annesi olmayı seçtim. Onlarla olduğum için çok mutluyum. Iyi ki çalışmıyorum benim gibi kimse bakamaz diyorum.
Konu bur tek çocuk değil tabi ki.
Eski arkadaşlarıma sonsuz guvenirken yeni edindiğim arkadaslara guvenemiyorum.
Sanki hep arkamdan konusuyorlarmis yüzume gülüp arkamdan kinle kiskanclikla bakiyorlarmis gibi hissediyorum.
Hayatıma yeni arkadaş alamıyorum. Eski girişimci ruhumu kaybettim. Arkadaş canlısı halimi özlüyorum. Ama birileriyle tanışıp samimi olmaya başladığımda sanırım güvensizlik hissim enerjim karşıya yansıyor olmalı ki birden ipler kopuyor bir daha görürsmek istemiyorum. Onlarda istemiyor.
Kimse beni anlamıyor gibi hissediyorum. Herkes bencil gibi geliyor. Sanki bana yakın davranan kişi sadece beni kullanmak istiyor gibi geliyor.
Bir de ölüm ü düşünüyorum sürekli. Her an olecekmisim gibi yaşıyorum. Eşim çok iyi davranır ama
sanki o kötü haberler beni çok etkiliyor. Eşim de bana kötülük yapabilir diye düşünüyorum.
Paronaya değilim . Öyle olsam kötülük yapmış gibi düşünürüm kötü davranirim. Ama o öyle biri değil öyle bir şey yapmaz deyip sariliyorum.
Beni aranızda gerçekten anlayan birileri olsun istiyorum.
Bu durum beni inanılmaz rahatsız ediyor.