- Konu Sahibi user64467743
-
- #21
Hayatım en zor zamanım annemin olumuydu.Olum döşeğinde öleceğini söylediler.Yogun bakımda ben kalkıp işe gittim.İsyerinde o şartlarda mobbing'e maruz kaldım.Hic pes etmedim.Sende etme.Dustugun zaman yeniden kalk.şartlar müsaade etmiyor, çok isterdim...
ailemle görüştüklerinde ailem neyin var ki diyecek yine arka plana atacaklar beni herşey aynı kalacak bütün çıkışlar kapalı gibi hissediyorum geleceğim için hiçbir şey yapamıyorum.Henüz lise öğrencisiymişsin. Ben de lisede öğretmenim. Eski konuna baktım, şu an aynı benim lisedeki halime benzettim.. Özgüvensizdim, kimseyle iletişim kuramıyordum.. Çok değersiz hissediyordum kendimi..
İnan kuzucum hepsi geçti. Çok sancılı bir süreçtesin, ailenden de destek , anlayış göremiyorsun anladığım kadarıyla, ama aklı başında bir çocuksun. Duyguların, içsel dünyanın en karmaşık olduğu dönemdesin. İnan hepsi geçer.. Güvendiğin , yakın gördüğün bir öğretmenin var mı? Onunla paylaşabilirsin durumunu. Ailenle görüşürler, belki seni anlamalarını sağlarlar.
O zaman şükretmeyi ògren. Yok onu bilmiyorum yok bunu yapamadim degil kendin icin yapmak zorundasin. Toparlan kendine gel.ben sadece öneri istiyorum. şükretmeyi bilmediğimi belirttim yine de söylüyorlar
tesekkur ederim
İntiharı bir çözüm olarak görme lütfen.İnancın var mı bilmiyorum ama sana emanet edilen cana kıyamazsın.Evet belki yaşadığımız birçok şeye çocukluk travmalarımız sebep olabiliyor fakat belli bir noktadan sonra ebeveynlerimizden bağımsız bir şekilde bahaneleri bir kenara bırakıp dümeni ele almamız lazım . Okumuyor musunuz ? Devlet hastanelerinde bağımlılıkla mücadele merkezleri var (telefonda dahil) gidip yardım alın lütfen . Canından olmak istemiyorsan önce o yataktan çıkın . Sık sık duş alın , mutlaka açık havada yürüyüş yapın ve bir spor dalına yönleninöldükten sonra beni farketmeleri çok saçma olur ben sadece acımı dindirmek istiyorum
BuradamisinDaha çok gencim fakat neredeyse 3 senedir intiharı düşünüyorum. Hiçbir zaman yapmaya kalkışmadım. Hayallerime tutundum, aileme tutundum ama tutunduğum şeyler aslında beni bitiren şeylermiş. Yaşamayı çok istiyorum ama artık sabrım tükeniyor. Hiçbir zaman istediğim şeylere sahip olamadım, hep içimde kalan birşeyler oldu. Ben şükür etmeyi bilemedim.
Kendimi bitirmeye devam ettim. İçimde hep bir sıkıntı, tam 3 senedir tükenmeyen mutsuzluk.. Sanki kendimi düşüncelerime hapsetmişim gibi, herşeyin suçlusu benmişim gibi geliyor.
Hiç tam anlamıyla güzel hissetmedim. Hep yalnız hissettim. Her zaman suratım asıktı, gülümsemeyi bile beceremedim. İçimdeki boşluğu bir türlü dolduramadım. Yıllardır aynı durum içindeyim başa sarıp duruyorum. Daha çok şey bilmemden başka hiçbir şeyi değiştiremedim. Tamamıyla başarısızım. Hiçbir yeteneğim yok. 3 Sene boyunca kendimi yatağıma hapsettim. Telefona bağımlı oldum. Anksiyetem, özgüvensizliğimden ve yabancılığımdan dışarıda ki hayata bir türlü karışmadım. Bir şeyleri düşündüm durdum hep.
Sorunumun ne olduğunu bile bilmiyorum fakat hiç mutlu olamıyorum.
Bir şeyleri değiştirmek isterdim fakat ne psikologa gidebilirim ne de kendimi düzeltebilirim. Ablam hamile ve bebeği etkilenmesin diye doğmasını bekliyorum. Ondan sonra bütün bu karışıklığa son vereceğim.
Klinige gidip yatabilirsin 14 gun bir ay neyse. Durumun ciddiyetini bildir bi psikiyatr merkezine gidip. Kendimi öldürmeyi düşünüyorum diyeceksin. Onlar da anlayacak eninde sonunda.aileme kendimi farkettiremiyorum bir türlü psikologa gitmeyi fuzuli masraf olarak görürler psikiyatriste gitsem ilac kullanmama izin vermezler
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?