İnanılmaz sorumsuz biriyim tek sorumlulugum var derslerim onu da yapmak istemiyorum okul çok uzak aptalca bir tercih yaptım dibimdeki okulu beğenmedim gittim adını bile duymadıgım yeri tercih ettim baslarda söylene söylene de olsa gidiyordum yüzdüm yüzdüm kuyruguna geldim simdi gitmek istemiyorum arkadaslara imza attırmaya calısıyorum kalmamak icin ama 2 hafta sonra vizelerim baslıyor herseyin kolayına kacmaya calısıyorum zaten hayattan zevk almadıgım icin kalırsam intihar ederim hem kurtulmus olurum bu hayattan diye düsünüyorum ailem asırı psikolojik baskı uyguluyor hakaret ediyor asagılıyor küfür ediyorlar cok zoruma gidiyor hic cevap vermiyorum sussunlar diye ama bu sefer daha agır seyler söylüyorlar acıkcası herseyden bıktım artık hostes olmak istiyordum asla kabul etmediler insanlar hostesler icin ne düsünüyorlar biliyor musun sen falan dediler ısrarlarıma ragmen oralı olmadılar kısacası ben de bir süre sonra pes ettim simdi ingiliz dili ve edebiyatı okuyorum öylesine bölüm bitirmek icin ama olabilecek hayallerimi bile gerceklestiremiyorum duygularım iflas etti sanki hicbir sey hissedemiyorum bombos yasıyorum 3 yıllık arkadasımı silip attım bana yeteri kadar deger vermedigini düsündügüm icin ve mesela kimi begensem kimden hoslansam ask acısı cekiyor hep beni mi bulur arkadas ediniyorum biraz yüz göz olsak hemen her fırsatta laf sokma cabalarına giriyor ya da kafa dengi olmuyor bende de hata var 4x4lük arkadas arıyorum kafama göre bir tane olsun yeter diyorum ama olmuyor kuzenim var ama o da paylastıgım herseyi yengeme anlatıyor mesela o an anlatıyorum sonra pisman oluyorum keske anlatmasaydım diye yengemi cok severim ama baskalarının acıklarını bulmaya bayılır bu yüzden kuzenimle de cocukken oldugu kadar görüsmek istemiyorum sürekli yatılıya cagırır mesela yengem ve abisi cok fenalar agzımdan laf almaya calısırlar baskalarıyla ilgili kuzenim odaya gecer beni yalnız bırakır onlarla o yüzden ısrarına ragmen artık gidesim gelmiyor bir kere dısarı cıkalım dedigini de duymadım zaten neyse sorun benim artık yalnız kalmıs olmam kendimi yalnızlastırmak zorunda kaldım resmen ben kimse kırılmasın diye dikkat ediyorum hassas ve duygusal bir insanım ama aynı duyarlılıgı baskasından göremedim bugüne kadar. uzun zamandır robot gibi yasamaya basladım yine gülüyorum mutlu olmaya calısıyorum ama icim bombos konusacak kimsem yok zaten herkesin derdi kendine yetiyor daha once psikiyatriste gittim acık acık intihar egilimim oldugunu söyledim bana sacma sapan bir ilac verdi bir süre kullandım ise yaramadı böyle oturup ölümü bekliyor gibiyim ama canıma kıymak istemiyorum bunu düsünürken bile üzülüyorum ne kadar degersiz aslında hayatım diye insanların illa tutunacak bir seyleri oluyor esi olsun cocugu olsun annesi babası kardesi illa illa biri oluyor benimkiler hayatta ama bir kere bile söylediklerime kulak vermediler ben neye tutunayım koskoca dünyada yapayalnızım