Merhaba canim,
Yorumlarin hepsini okuyamadim ama eve gidince mutlaka okuyacagim cunku bende yer yer ayni sorunlari yasayan biriyim. Is yerinde kotu bir gun gecirdiysem butun ruh halimi etkiliyor. Hayattan, insanlardan nefret eder hale geliyorum..
Ben sunu ogrendim ki is hayatinda kendi seviyenden olan kisilerle arkadas olabilirsin, ama dost olmak cok zor. Senin altin seni acimasizca elestirebilir, ne yaparsan yaranamazsin bazen. Yuzune guler, arkandan konusurlar. Veya sadece bi kerelik olmus, onlarin yapmak istemedigi bir isi onlara verdiginde yine senden kotusu olmaz. Hele ki o gunlerden birinde ustun gelip onlara halini hatrini sordugunda varma sikayete..
Ben eskiden herkesin arkadasi olmaya calisiyordum. Herkesd beni sevsin iyi anlasalim istiyordum. Ama gordum ki bu neredeyse imkansiz bir istekmis.. Bende vazgectim. Isim geregi olan herseyi ister sevsinler, ister sevmesinler yapiyorum. Ne gerekiyorsa onu soyluyor karsimdakinin keyfi kacmis mi kacmamis mi ilgilenmiyorum. Herkes kendi kariyerini ve cikarlarini dusunuyor. Kulaklarini tika ve dramadan uzak dur. Kendi isini yap ve git. Ben cozumu bunda buldum. Sana da aynisini oneririm.