Is sorunu ne olur yardım.

neva84

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
22 Ekim 2012
502
299
123
Bursa
Merhaba kızlar.
2 yıldır bir iş yerinde çalışıyorum. Muhasebeci olarak. Yoğun ve yoğun olduğu kadarda düzensiz bir iş yeri.kendini patron zanneden çalışanlar iki yüzlü insanlar.elbette bi çok iş yerinde vardır böyle insanlar.bundan bi kaç ay önce (nisan ayı gibi) işi bırakmayı düşündüm. Ama sonra vazgeçtim biraz daha sabretmek istedim.
Geçen ay özel hayatimda bazı üzücü olaylar yaşadim.psikolojik olarak çökmüş durumdayım. Konuşmak yemek yemek gezmek tozmak insan yüzü görmek bile istemiyorum. Patronuma anlattım durumu bu psikoloji ile çalışamayacağımı söyledim. Oda izne çik gel bakalım dedi.sagolsun anlayışla karşıladı. Izne çıktım kafamı dağıtmak için arkadaşıma gittim şehir dışına fakat geldim yine çalışacak konumda değilim.soylenenleri bile algılayamiyorum. Muhasebeci olanlar bilirler sürekli dikkat isteyen bir iş.ve benim.gucum yok.patronda farkında toplanamadigimin.ne yapacagimi bilmiyorum. Is yapamıyorum.yapsamda yanlış oluyor bazıları.birj bişey söylüyor iş yerinde sinirleniyorum tahammül edemiyorum. Insanların iyi niyetini suistimal etmek istemiyorum daha fazla.
Bi taraftanda aileme karşı sorumluluğum var özellikle babama.annecigim olanlardan haberdar ama.babam kızacak diye söyleyemiyoruz maalesef.yasim olmuş 36.evli değilim.
Is yerinde mUtszudum zaten.ozel hayatımda mutsuz olunca iyice çöktüm. Sabahları gelmek bile istemiyorum.calan telefonlara bakmak istemiyorm. Ne yapicam hiç bilmiyorum.

bazı arkadaşlarım problemin neolduğunu sormuşlar.kısa bir özet geçtim
edit :
Özel hayatımda ki konuya gelince o kadar karışık ki.basli başına bir konu açmak lazım.
Ama kısaca paylaşayım. Ben birine aşık oldum.maddi manevî kötü durumda idi.maddi olarak çok yardımda bulundum.manevi olarakta yanında oldum hep.adi hiç bi zaman konulmadi ilişkinin evet.ama benim kendisine çok aşık olduğumu biliyordu.bunu bilerek yakınlık kurdu benimle.para isterken sevgili moduna girmeler,güzel sözler flörtleşmeler falan. 2 yıldır süren bir durum bu.ve en sonunda be rest çektim ilişkinin adını koymak için.oda arkadaş olduğumuzu ve bana umut vermediğini söyledi.(KESİNLİKLE YALAN.) Önceki evliliğinden dolayı korkularının olduğunu ve ciddi bir ilişkiye maddi manevî hazır olmadığını söyledi.ve beni o kadar degersizlestirdi ki benim onun için sokaktaki herhangi birinden farkım yok gibiydi konuşurken. yani kısacası bunca zaman zaafımi kullanarak maddi olarak nemalanmış benden.onda para olmadığı için bana olan borcunu da veremiyor.yada ben öyle biliyorum durum bu(arkadaşlarım lütfen özel hayatın konusunda çok yaralayıcı yorumlar yapmayın. Çünkü gerçekten psikolojik olarak hiç iyi durumda değilim.kullanilmisligi ve degersizlestirilmeyi hazmetmek için zaman lazım çünkü)
 
Son düzenleme:
Merhaba kızlar.
2 yıldır bir iş yerinde çalışıyorum. Muhasebeci olarak. Yoğun ve yoğun olduğu kadarda düzensiz bir iş yeri.kendini patron zanneden çalışanlar iki yüzlü insanlar.elbette bi çok iş yerinde vardır böyle insanlar.bundan bi kaç ay önce (nisan ayı gibi) işi bırakmayı düşündüm. Ama sonra vazgeçtim biraz daha sabretmek istedim.
Geçen ay özel hayatimda bazı üzücü olaylar yaşadim.psikolojik olarak çökmüş durumdayım. Konuşmak yemek yemek gezmek tozmak insan yüzü görmek bile istemiyorum. Patronuma anlattım durumu bu psikoloji ile çalışamayacağımı söyledim. Oda izne çik gel bakalım dedi.sagolsun anlayışla karşıladı. Izne çıktım kafamı dağıtmak için arkadaşıma gittim şehir dışına fakat geldim yine çalışacak konumda değilim.soylenenleri bile algılayamiyorum. Muhasebeci olanlar bilirler sürekli dikkat isteyen bir iş.ve benim.gucum yok.patronda farkında toplanamadigimin.ne yapacagimi bilmiyorum. Is yapamıyorum.yapsamda yanlış oluyor bazıları.birj bişey söylüyor iş yerinde sinirleniyorum tahammül edemiyorum. Insanların iyi niyetini suistimal etmek istemiyorum daha fazla.
Bi taraftanda aileme karşı sorumluluğum var özellikle babama.annecigim olanlardan haberdar ama.babam kızacak diye söyleyemiyoruz maalesef.yasim olmuş 36.evli değilim.
Is yerinde mUtszudum zaten.ozel hayatımda mutsuz olunca iyice çöktüm. Sabahları gelmek bile istemiyorum.calan telefonlara bakmak istemiyorm. Ne yapicam hiç bilmiyorum.
bence işinize sıkı sıkı sarılın.özel hayatınıza tam değinmemişsiniz ama sanırım sevgilinizden ayrıldınız.
bu devirde iş bulmak çok zor malum ve çok güzel bi mesleğiniz var.her işyerinde sorunlar yaşanıyor.kendinizi toparlayın ve işe odaklanın.
 
Beni mi anlattın sen? Bende 2 yıldır bilgisayar başında çalışıyorum aslında kendi işim değil ama işte.. bıktım yoruldum, üstelik ofiste çalışan diğer 2 kişiyi de hiç sevmiyorum çok dedikoducu ve çıkarcılar, zaten meraba günaydın dışında muhabbetimiz yok. uzaklara tatile gidip kafa toplamayı çok istedim ama olmadı.. bak bunları şuan yatakta yazıyorum daha kalkıp gitmedim işe hiç gidesim yok, ayaklarım hergün geri geri gidiyor. Paraya ihtiyacım yok gitme çalışma diyorum ama boş durup ne yapacagım. Pandemiden sebep planlarımda gitti yoksa bu sene çok farklı geçecekti. Yalnızım kimsem yok, küçük şehirde yaşıyorum yapacak bir şey bulamıyorum. Belki İstanbul olsa hergün bir semt gezecem ama yok. Yaşım 28. Hayat geçiyor. Sana tavsiyem ‘yapmak istemediğin şeyi asla yapma’ tükenirsin. Sonra benim gibi aynaya bakıp aa saçımda beyaz çıkmış, yüzüm çok solgun deme. Bak yemin ediyorum en son 1 buçuk yıl önce içten gülümsemiştim. Onu bile unuttum. İstemediğin yerde, işte çalışma...
 
Önce baska bir is arayisina gir. Daha izinin kaldiysa ara ara kullan, cuma günleri, pazartesi günleri gibi. Simdi is birakacak zamani degil. 36 yasindasin, kendi ayaklarin üzerine durmalisin. Bu kendine ait sorumluluk olmali yani anne ile baba ile alakali olmamali.

Pandemi süreci, önümüz belirsiz, simdi o isi birakmak sizi çok zor duruma sokar. Bir psikologada gidebilirsin, o gerek görürse bir psikiyatra yönlendirebilir ve ilaç tedavisine baslarsin. Ancak sakin sakin isi birakma.
 
İlk olarak ben de 36 yaşındayım ve evli değilim. Çok ama çok uzun süre iş hayatım ve sosyal hayatımdaki sıkıntılardan dolayı derin bir depresyondaydım. İşi bırakmayı düşündüm ,başka şehire kaçmayı düşündüm vs vs..İçimizdeki sıkıntı geçmedikçe (yada ben adım atmadıkça) ben nereye kaçarsam kaçayım yada istediğim kadar evde pinekleyeyim çözüm olmayacak. Burada anahtar nokta şu: Var olan durumun bir problem olduğunu tamamen dürüstçe kabul etmek. Kabul ediyor musun? Güzel..Şimdi en zor olan o ikinci adıma geçiyorsun,çözüm üretmek. Bu herkes için aynı değildir. Kimisinin, benim gibi, sıkı bir disipline ihtiyacı vardır kimisini basit değişiklikler kurtarır. Bunu sen kendin bulacaksın.Burada esas önemli nokta,profesyonel iş hayatımıza etki etmemesi.."Ama ben yapamıyoruuuum" diye mızmızlanmak yok.Burada dik bir duruş sergilemen gerek. Esas nokta şu..36 yaşındasın ve yaşayabileceğin tek bir hayat vari,bunu nasıl yaşamak istiyorsun? Bebek adımları ile başla..Kendimden örnek vereyim (kendi sayfama uzun uzun yazmıştım). Cilt bakımıma özen göstermeye başladım,toksik insanları hayatımdan çıkardım, spor yaptım (bu cidden etkili), meditasyon yaptım,bol bol dua ettim (o an sen ve yaradan baş başa konuşuyorsunuz çünkü.O an sen tüm sevabın ve günahınla onun karşısındasın ve bu inanılmaz iyi bir arınma), kendi yemeklerimi yapmaya başladım,daha düzenli olmaya başladım vs vs ..Birden bire sihirli bir değnek değmiş gibi olmuyor iyileşme ama oluyor.. 36 yaşında olman ve evlenmemiş olman da sorun değil (zaman zaman ben de kafama takıyorum,yalan yok) ; önemli olan sağlıkla nefes alıyor musun,karnın tok mu, duygusal olarak stabil misin,ekonomik durumun yerinde mi,sağlıkla bir bardak su içebiliyor musun ..İşte bunlar önemli..Çok basit ve önemsiz gözükse de seni temin ederim bunlar önemli...Çocuk ,evlilik muhakkak güzel şeylerdir ama herşey değiller!
 
Evet işimiz zor ama işi bırakmak gibi bir hataya düşme sakın.
Biraz ücretsiz izne çık patrona da durumunu anlat.
Belki 1-2 ayı bulabilir de.
O zamana kadar da toparlarsın ama sakın işi bırakma.
İşi bırakırsan depresyona girersin.
 
Merhaba kızlar.
2 yıldır bir iş yerinde çalışıyorum. Muhasebeci olarak. Yoğun ve yoğun olduğu kadarda düzensiz bir iş yeri.kendini patron zanneden çalışanlar iki yüzlü insanlar.elbette bi çok iş yerinde vardır böyle insanlar.bundan bi kaç ay önce (nisan ayı gibi) işi bırakmayı düşündüm. Ama sonra vazgeçtim biraz daha sabretmek istedim.
Geçen ay özel hayatimda bazı üzücü olaylar yaşadim.psikolojik olarak çökmüş durumdayım. Konuşmak yemek yemek gezmek tozmak insan yüzü görmek bile istemiyorum. Patronuma anlattım durumu bu psikoloji ile çalışamayacağımı söyledim. Oda izne çik gel bakalım dedi.sagolsun anlayışla karşıladı. Izne çıktım kafamı dağıtmak için arkadaşıma gittim şehir dışına fakat geldim yine çalışacak konumda değilim.soylenenleri bile algılayamiyorum. Muhasebeci olanlar bilirler sürekli dikkat isteyen bir iş.ve benim.gucum yok.patronda farkında toplanamadigimin.ne yapacagimi bilmiyorum. Is yapamıyorum.yapsamda yanlış oluyor bazıları.birj bişey söylüyor iş yerinde sinirleniyorum tahammül edemiyorum. Insanların iyi niyetini suistimal etmek istemiyorum daha fazla.
Bi taraftanda aileme karşı sorumluluğum var özellikle babama.annecigim olanlardan haberdar ama.babam kızacak diye söyleyemiyoruz maalesef.yasim olmuş 36.evli değilim.
Is yerinde mUtszudum zaten.ozel hayatımda mutsuz olunca iyice çöktüm. Sabahları gelmek bile istemiyorum.calan telefonlara bakmak istemiyorm. Ne yapicam hiç bilmiyorum.
Psikolojik destek alsanız?
 
Başka patron olsa aaa bunun psikolojisi bozuk çıkaralım yenisi gelsin der.. Şanslısın bunu değerlendir işine sarıl.. psikolojini bozmak bir işe yaramaz bir an evvel toparlanmaya bak..
 
Ne güzel ailenizle bir probleminiz yok, bence en değerli şey kıymetini bilin. Bu sürecin geçici olacağını biliyorsunuz değil mi? O yüzden biraz kafanızı toplamaya çalışın. Herkesin derdi kendine göre büyük derdinizi küçümsediğimden değil. Aileniz verdiğiniz kararlarda size destek olur, siz çocuk değilsiniz ki size kızsın.
 
Ne güzel ailenizle bir probleminiz yok, bence en değerli şey kıymetini bilin. Bu sürecin geçici olacağını biliyorsunuz değil mi? O yüzden biraz kafanızı toplamaya çalışın. Herkesin derdi kendine göre büyük fakat aileniz verdiğiniz kararlarda size destek olur, siz çocuk değilsiniz ki size kızsın.
Evet babam hariç herkes destek ama babam bu Konuda maalesef sıkıntıli
 
Evet işimiz zor ama işi bırakmak gibi bir hataya düşme sakın.
Biraz ücretsiz izne çık patrona da durumunu anlat.
Belki 1-2 ayı bulabilir de.
O zamana kadar da toparlarsın ama sakın işi bırakma.
İşi bırakırsan depresyona girersin.
Özel sektörde 1 /2 ay ücretsiz izne çıkmak imkansız. O kadar izin zaten vermezler.ki bu muhasebe işi 2 ay burasını bırakmak gibi bi şansım olamaz
 
İlk olarak ben de 36 yaşındayım ve evli değilim. Çok ama çok uzun süre iş hayatım ve sosyal hayatımdaki sıkıntılardan dolayı derin bir depresyondaydım. İşi bırakmayı düşündüm ,başka şehire kaçmayı düşündüm vs vs..İçimizdeki sıkıntı geçmedikçe (yada ben adım atmadıkça) ben nereye kaçarsam kaçayım yada istediğim kadar evde pinekleyeyim çözüm olmayacak. Burada anahtar nokta şu: Var olan durumun bir problem olduğunu tamamen dürüstçe kabul etmek. Kabul ediyor musun? Güzel..Şimdi en zor olan o ikinci adıma geçiyorsun,çözüm üretmek. Bu herkes için aynı değildir. Kimisinin, benim gibi, sıkı bir disipline ihtiyacı vardır kimisini basit değişiklikler kurtarır. Bunu sen kendin bulacaksın.Burada esas önemli nokta,profesyonel iş hayatımıza etki etmemesi.."Ama ben yapamıyoruuuum" diye mızmızlanmak yok.Burada dik bir duruş sergilemen gerek. Esas nokta şu..36 yaşındasın ve yaşayabileceğin tek bir hayat vari,bunu nasıl yaşamak istiyorsun? Bebek adımları ile başla..Kendimden örnek vereyim (kendi sayfama uzun uzun yazmıştım). Cilt bakımıma özen göstermeye başladım,toksik insanları hayatımdan çıkardım, spor yaptım (bu cidden etkili), meditasyon yaptım,bol bol dua ettim (o an sen ve yaradan baş başa konuşuyorsunuz çünkü.O an sen tüm sevabın ve günahınla onun karşısındasın ve bu inanılmaz iyi bir arınma), kendi yemeklerimi yapmaya başladım,daha düzenli olmaya başladım vs vs ..Birden bire sihirli bir değnek değmiş gibi olmuyor iyileşme ama oluyor.. 36 yaşında olman ve evlenmemiş olman da sorun değil (zaman zaman ben de kafama takıyorum,yalan yok) ; önemli olan sağlıkla nefes alıyor musun,karnın tok mu, duygusal olarak stabil misin,ekonomik durumun yerinde mi,sağlıkla bir bardak su içebiliyor musun ..İşte bunlar önemli..Çok basit ve önemsiz gözükse de seni temin ederim bunlar önemli...Çocuk ,evlilik muhakkak güzel şeylerdir ama herşey değiller!
Problemim evlenmemiş olmak değil zaten. Hiç bi zamanda olmadı.
Duygu durumum stabil değil maalesef. Ve sağlığımda elden gitmek üzere.
 
Özel sektörde 1 /2 ay ücretsiz izne çıkmak imkansız. O kadar izin zaten vermezler.ki bu muhasebe işi 2 ay burasını bırakmak gibi bi şansım olamaz

Şuan pandemiden dolayı biraz daha esnek kurumlar o yüzden söyledim.
Yanında yardımcı olacak kimse yok mu?
İş yükünü alsa biraz.
 
Önce baska bir is arayisina gir. Daha izinin kaldiysa ara ara kullan, cuma günleri, pazartesi günleri gibi. Simdi is birakacak zamani degil. 36 yasindasin, kendi ayaklarin üzerine durmalisin. Bu kendine ait sorumluluk olmali yani anne ile baba ile alakali olmamali.

Pandemi süreci, önümüz belirsiz, simdi o isi birakmak sizi çok zor duruma sokar. Bir psikologada gidebilirsin, o gerek görürse bir psikiyatra yönlendirebilir ve ilaç tedavisine baslarsin. Ancak sakin sakin isi birakma.
Iznim kalmadı maalesef. Buraya geliyorum iş dolu ama ben yapamıyorum çünkü kafam burda değil.
Is arayışına girmiştim ama çalıştığın zaman ve iş arayışına girdiğinde görüştüğüm firma buna pek olumlu bakmıyor
 
Back
X